บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ห้องหุ่น ตอนที่ 24
สันติขับรถด้วยท่าทาง ร้อนใจมาก สีหน้าเคร่งเครียด สันติพึมพำ “น้องอัมต้องไม่เป็นอะไร ขอให้คุณพระคุณเจ้าโปรดคุ้มครองน้องอัมด้วยนะครับ” สันติเหยียบคันเร่งอีก
อัมราวิ่งหนีมาสุดชีวิตร้องไปด้วย “ช่วยด้วย..ช่วยด้วย”
“อัมรา” อัมราชะงักหยุดวิ่ง หันไปมองทางเสียง เห็นม่านหมอกค่อยๆจางลง อารีย์กับเดช ยืนอยู่คู่กัน
อัมราดีใจ “คุณพ่อ..คุณแม่” อารีย์อ้าแขนออก อัมราโผเข้าหากอดอารีย์แน่น อัมราร้องไห้สะอื้น “ช่วยอัมด้วยค่ะคุณแม่”
อารีย์กอดตอบ เดชลูบผมอัมรา “ลูกปลอดภัยแล้ว”
อัมรายังร้องไห้สะอื้น “แต่อัมกลัวค่ะ ลุงเทิดต้องมาทำร้ายอัมอีกแน่”
“มันไม่มีวันกลับมาทำร้ายลูกของพ่อได้อีก พ่อรับรอง”
อัมราดีใจผละออกจากอารีย์ มองอย่างไม่แน่ใจ “จริงๆเหรอคะ”
“จ้ะ ไม่ต้องกลัวนะพ่อกับแม่จะคอยช่วยลูกเสมอ”
เดชกับอารีย์หายไป อัมราตกใจเรียก “คุณพ่อ..คุณแม่..” อัมราวิ่งตามร้องหาไปด้วย “คุณพ่อคุณแม่อย่าทิ้งอัมไปค่ะ คุณพ่อคุณแม่”
อัมรานอนสลบอยู่เริ่มได้สติ อัมราพึมพำ “คุณพ่อคุณแม่..อย่าไป อย่าทิ้งอัมไปค่ะ..อย่า..” อัมราลืมตาตกใจ จะลุกแต่ลุกไม่ไหวรู้สึกเจ็บร้าวไปหมด “โอ๊ย...ทำไมเจ็บไปทั้งตัวอย่างนี้”
อัมราค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง มองรอบๆ อัมราชะงักเห็นปลายเท้าเทิดนอนอยู่ ไล่สายตาไปเรื่อยๆถึงคอที่ไม่มีหัว อัมราตกใจสุดขีด อัมรามองไปเห็นหัวเทิด อัมรายกมือปิดปาก ตะลึง
สันติขับรถเข้ามาจอดหน้าตึกอย่างรีบร้อน สันติลงจากรถอย่างรวดเร็ว เสียงอัมรากรีดร้องดังออกมาอย่างตกใจมาก สันติมองเข้าไปในตัวบ้าน ตะโกนอย่างตกใจมาก “น้องอัม...” สันติวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็วด้วยความเป็นห่วงอัมรา
สันติเปิดประตูวิ่งเข้ามาชะงักแทนสายตาเห็นอัมรานั่งปิดหน้าร้องตัวสั่นอยู่ปลายบันได ถัดไปเป็นศพเทิดนอนตายไม่มีหัว สันติผงะ สันติรีบวิ่งลงบันไดมาถึงตัวอัมราอย่างรวดเร็ว “น้องอัม”
อัมราเงยหน้ามองด้วยความดีใจมาก “พี่อาร์ต..”