บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 10

เหยี่ยวเข้ามาในห้องทำงานเจอจ่านกน้อยกำลังดูข่าวคงคาเสียชีวิต

ชั่วโมงฝึกซ้อมยิงปืนของตำรวจสำนักงานสืบสวนฯ เหยี่ยวกำลังซ้อมยิงปืนอย่างคร่ำเคร่ง  

น้ำรินเดินทะลุเป้ายิงออกมา เหยี่ยวยังรัวกระสุนใส่แบบยั้งไม่ทัน  

“อร๊ายย” กระสุนพุ่งทะยานจากปากกระบอกปืนของเหยี่ยว น้ำรินตกใจยกมือขึ้นบังตัวตามสัญชาตญาณ กระสุนทะลุตัวน้ำริน และมีกระสุนหนึ่งนัดพุ่งเข้าหามือของน้ำริน เหยี่ยวตกใจหยุดยิง

น้ำรินหายตกใจโวยวายทันที “จะฆ่าฉันเหรอ”

เหยี่ยวมองหน้าน้ำรินเหมือนจะถามว่าลืมอะไรไปรึเปล่า

“เออ.. ฉันลืมไป ฉันตายไม่ได้นี่เนอะ” น้ำรินค้อนแล้วรู้สึกว่ามีอะไรอยู่ในมือก็ก้มหน้าดู กลายเป็นกระสุนปืนวางอยู่กลางมือของน้ำริน

น้ำรินตื่นเต้นดีใจมาก วิ่งเข้ามาอวดเหยี่ยวตรงแท่นยิง “คุณ...ฉันรับกระสุนได้”

“อย่าเพิ่งมากวนได้มั้ย ผมต้องทดสอบการยิง”

“วันนึงฉันอาจจะช่วยรับกระสุนแทนคุณก็ได้”

“จะออกไปเองหรือจะให้ไล่กลับบ้าน”

 น้ำรินทำหน้าบูด วางกระสุนลงตรงหน้าเหยี่ยว แล้วออกไป

น้ำรินมานั่งจ๋องอยู่อีกมุมหนึ่งเพราะโดนเหยี่ยวดุ หญิงสาวนั่งคิด “เมื่อกี้เรารับกระสุนได้? .. ปริกบอกว่า..ต้องจดจำความรู้สึกนั้นไว้”

น้ำรินหันไปทางด้านข้าง เห็นแก้ววางอยู่ พยายามตั้งจิตให้มั่นจับแก้วยกขึ้น...ปรากกฎว่ายกแก้วได้ “เฮ้ย...ทำได้แล้ว”

แก้วขยับจะร่วงหล่นพื้น  แต่น้ำรินผวารีบถลึงตาแล้วคว้าแก้วไว้  ... คว้าได้อีกครั้ง “เย้..”

น้ำรินค่อยๆ ประคองแก้วที่สั่นๆๆๆ วางลงที่โต๊ะ  น้ำรินดีใจที่ทำได้ชำนาญขึ้นบ้างแล้ว

เหยี่ยวซ้อมยิงปืนต่อจนครบแล้วดึงเป้ายิงมาดู รอยกระสุนเข้าที่จุดสำคัญ

เสียงปรบมือดังจากด้านหลังเหยี่ยวบ่นโดยไม่ได้หันไปดู “บอกให้ออกไป...ยังจะดื้อ”

 เหยี่ยวหันมาเจอสงครามที่กำลังยืนปรบมือให้เหยี่ยว “ฝีมือเยี่ยมมาก”

 เหยี่ยวมองสงครามอย่างระแวง