บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ รักเร่ ตอนที่ 15 (2/2)
วายูนเดินกลับบ้านมาคนเดียว แต่แล้ววายูนก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆก็มีใครคนหนึ่งเดินพรวดพราดออกมาจากข้างทางแล้วดักหน้าเธอไว้อย่างกะทันหัน และพอวายูนเห็นหน้าคนๆนั้นเต็มตาว่าคือรามิลก็ตกใจ รีบเดินหนี แต่รามิลไม่ยอมคว้าข้อมือวายูนไว้แน่น
“เรามีเรื่องจะต้องคุยกัน..วายูน”
วายูนพยายามสะบัดข้อมือจากรามิล “ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณอีกแล้ว ปล่อยฉันนะ”
“ไม่ปล่อย ทำไมคุณต้องโกหกผมด้วยว่าคุณเอาเด็กออก ทำไมคุณไม่เคยบอกผมว่าลีล่าคือลูกของผม”
วายูนตาโต “คุณรู้จักลีล่าได้ยังไง”
“ผมจะรู้ได้ยังไง..มันไม่สำคัญเท่ากับผมรู้ว่าลีล่าคือลูกของผมกับคุณ”
“ไม่ใช่ ลีล่าคือลูกของฉันคนเดียว เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว ฉันกับลีล่า เราอยู่ของเราอย่างมีความสุขกันดีแล้ว เพราะฉะนั้นได้โปรดอย่ามายุ่งกับเรา”
รามิลสีหน้าเจ็บปวดยืนอึ้ง วายูนได้โอกาสสะบัดมือหลุดจากรามิลวิ่งหนีไป รามิลได้สติ รีบวิ่งตามไป
วายูนวิ่งมา รามิลวิ่งตามมาจับตัววายูนไว้อีก
“ผมจะไม่ยอมให้คุณไปไหนทั้งนั้นจนกว่าเราจะพูดกันรู้เรื่อง”
“ไม่มีความจำเป็นอะไรที่เราจะต้องพูดกันอีก คุณจำไม่ได้หรือไงว่า..คุณเองเป็นคนไม่ต้องการฉัน ไม่ต้องการลูก คุณเป็นคนบอกให้ฉันฆ่าเขา แต่ฉันก็ไม่ได้ทำ เพราะฉันไม่เลือดเย็นเหมือนคุณ”
“ลีล่าเป็นลูกผมจริงๆด้วย วายูน ผมขอโทษ ผมยอมรับว่าผมดูคุณผิดไป และตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ ชีวิตผมไม่เคยมีความสุขเลย ไม่ว่าจะกับใครทั้งนั้น”
“ที่คุณไม่มีความสุข ก็เพราะคุณไม่เคยจริงใจกับใครยังไงล่ะ คุณไม่เคยรักใครจริง คุณคิดแต่ว่าผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตคุณ คิดแต่จะจับคุณ แต่ไม่ใช่ฉัน”
“ผมรู้..วายูน..ผมยอมรับว่าผมผิด แต่ขอโอกาสให้ผมได้แก้ตัวใหม่ได้ไหม”
“ไม่ ไม่มีการแก้ตัวใหม่อะไรทั้งนั้น คุณก็อยู่ส่วนคุณ ฉันก็อยู่ส่วนฉัน เราต่างคนต่างไป”
วายูนจะเดินหนีรามิลอีก แต่รามิลดึงไว้ไม่ยอม รวบตัววายูนกอดเอาไว้ “แล้วลีล่าล่ะวายูน คุณอยากให้ลีล่าเป็นลูกที่ไม่มีพ่ออย่างงี้น่ะเหรอ”
“ใครว่าลีล่าไม่มีพ่อละคะ มีค่ะ ต่พ่อของแกตายไปแล้วตั้งแต่ก่อนแกเกิด”
รามิลอึ้งพูดอะไรไม่ออก วายูนสะบัดตัวแล้ววิ่งออกไป รามิลคอตก หมดเรี่ยวแรง ได้แต่มองตามไปอย่างเจ็บปวด