บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ รักเร่ ตอนที่ 15 (2/2) หน้า 3
ตุ๊กตาตัวโตตัวหนึ่งถูกยื่นไปให้ตรงหน้าลีล่า ลีล่ายิ้มร่าด้วยความดีใจ ลีล่าจะรับหมีไว้ แต่อาพร้อมจิตคว้ามือลีล่าไว้ก่อน “ผู้ใหญ่ให้ของ ต้องทำยังไงจ๊ะ”
ลีล่ายกมือไหว้รามิลอย่างสวยงาม ก่อนจะรับตุ๊กตามากอดอย่างชอบอกชอบใจ แต่ท่าทางจะถือไม่ถนัดเพราะตุ๊กตาตัวใหญ่มาก
“ถือไหวไหมคะ” ลีล่าทำหน้าแหย รามิลหัวเราะขำแล้วหันไปมองหน้าอาพร้อมจิตเป็นเชิงว่า..เอาไงดี
อาพร้อมจิตกับพริ้งเปิดประตูห้องเดินนำเข้ามา รามิลอุ้มลีล่า พร้อมทั้งตุ๊กตาตัวโต พอเดินเข้ามาในห้อง รามิลก็ปล่อยลีล่าลง กวาดตามองไปรอบๆด้วยความสนใจ ลีล่าไม่สนใจใครหมด เล่นกับตุ๊กตาตัวใหม่ง่วนเลย พวกผู้ใหญ่มองแล้วส่ายหน้ายิ้มขำๆ
“ดื่มอะไรหน่อยไหมคะคุณ กาแฟหรือชาดี”
“อะไรก็ได้ครับ”
“พริ้งทำให้เองค่ะ คุณพร้อมนั่งคุยกับคุณเขาเถอะค่ะ”
พริ้งเดินไปทำเครื่องดื่มให้รามิล อาพร้อมจิตมองรามิลที่มองดูลีล่าไม่วางตา
“ลูกสาวคุณ..อายุเท่าไหร่แล้วคะ”
“เอ้อ..ก็..เท่านี้ .” รามิลชี้ไปที่ลีล่า “ละครับ”
“แล้วนี่คุณชื่ออะไรคะเนี่ย พบกัน 2 ทีแล้ว แล้วนี่ยังอุตส่าห์เอาตุ๊กตามาให้ยายตัวซนด้วย แต่เรายังไม่รู้จักชื่อกันเลย”
รามิลนิ่งไป อึกอักๆ ไม่อยากบอก เพราะคิดถึงสิ่งที่เพียงเพ็ญบอก ตอนที่เพียงเพ็ญมาคุยกันสองคน
“วายูนตั้งชื่อลูกว่า “ลีล่า” ค่ะ เพราะวันที่เด็กเกิด ดอกไลแล็กซ์บานสะพรั่งเต็มถนน ส่วนชื่อจริงน่ะคุณอาของวายูนเขาเอาชื่อพ่อกับแม่ของเด็กมารวมกัน“รามิล” กับ “วายูน” เลยได้ชื่อว่า “รวินทร์”
“ผมชื่อ “รณลักษณ์” ครับ” รามิลเอานามสกุลมาบอกแทน
“แหม..ชื่อเก๋นะคุณ”
ลีล่าพยายามจะลากตุ๊กตาตัวโตเข้าไปในห้องของตัวเองอย่างทุลักทุเล
“เอ้าๆ จะเอาตุ๊กตาไปไหนล่ะนั่น”
“มา..ลุงช่วย..” รามิลคว้าตุ๊กตาขึ้นมา แล้วจูงมือลีล่าอีกข้าง หันมาบอกอาพร้อมจิต “ขออนุญาตนะครับ”
อาพร้อมจิตพยักหน้าอนุญาต รามิลเดินอุ้มตุ๊กตาและลีล่าไปที่ห้องนอนของลีล่า โดยมีอาพร้อมจิตเดินไปด้วย
รามิลเดินอุ้มตุ๊กตาเข้ามาในห้องนอนลีล่า แล้วหันมาถามลีล่า “จะให้ลุงเอาตุ๊กตาไว้ตรงไหนดีคะ”
ลีล่าหันรีหันขวาง แล้วมือเลยไปปัดเอากรอบรูปรามิลหล่นลงพื้น