บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 11 หน้า 2
ที่เรือนเกศอาภา อุษากลายเป็นฝ่ายเดินพล่าน “ทำไมป่านนี้ยังมิกลับมาอีก”
“อุษา”
“ข้ากับนังพวกเด็กๆ จักไปตามท่านให้เอง”
“หามีความจำเป็นต้องทำเยี่ยงนั้นไม่”
“นางใช้จริตมารยา ล่อให้องค์อริยะไปหาแล้วนี่ก็คงใช้มารยาสารพัดยื้อตัวองค์อริยะไว้ไม่ยอมให้กลับมา..อย่างนี้เจ้าจักยอมได้อย่างไร”
“ตบมือข้างเดียวมิมีทางเกิดเสียงดังขึ้นได้ดอกอุษา”
“หมายความว่า องค์อริยะต้องการสิ่งไร เจ้าก็ยอมตามใจได้ทุกอย่าง”
“ข้ายอมรับสภาพของตัวเองมากว่า อุษา..เกิดเป็นผู้หญิงอย่างไรเสียก็ต้องอยู่ในสภาพเยี่ยงนี้ อีกอย่างข้าก็ได้ชื่อว่าเป็นสมบัติของเขาแล้ว”
“องค์อริยะควรจะรู้จักรักษาน้ำใจเจ้าด้วย”
“สิ่งใดเป็นความสุขความพอใจของเขา ข้าก็ควรร่วมยินดีมิใช่รึ อุษา”
อุษาพูดไม่ออกเมื่อถึงบทสรุปนี้ ถึงแม้จะเห็นขัดแย้งก็ตาม
เรือนบุษกร บุษกรนอนมองหน้าอริยะที่หลับผล็อยหมดเรี่ยวแรงด้วยความสมหวัง บุษกรเอื้อมมือไปสัมผัสลูบไล้หน้าอริยะด้วยสิเนหารัญจวน
อริยะขยับตัวและเพ้อออกมาด้วยความสุข “เกศอาภา...” บุษกรชะงัก อารมณ์บนหน้าที่ฉาบความสุขเหือดหายออกไปทันที... “เกศอาภา..”
“ข้าอยู่ข้างๆท่านนี่แล้ว”
“ข้ารักเจ้าเหลือเกิน..ดวงใจของข้า”
บุษกรเจ็บจี๊ดแต่กดข่มอารมณ์ไว้
เช้าวันใหม่ เรือนบุษกร บุษกรสางผมยาวให้อริยะจนเสร็จ “เจ้าสางผมได้เบามือนัก”
“ถ้างานเล็กๆน้อยๆที่ข้าทำเพื่อท่าน ทำให้ท่านพึงพอใจ ข้าก็ยินดีนักแลพร้อมจักรับใช้ท่านเยี่ยงนี้ทุกวัน”
“ขอบใจเจ้านัก บุษกร” อริยะลุกขึ้น
บุษกรกอดขาอริยะไว้ก่อนที่เขาจะขยับเดินออกมา “ท่านมิไปมิได้รึ”