บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 7 หน้า 8
“พักผ่อนซะเถอะครับ คุณคงเครียดเกินไป”
เมธาวียังร้องไห้กระซิกแต่สงบลงไปมาก กวินทร์ค่อยๆ ลุกเดินออกมา ก่อนหันกลับไปมองอีกครั้ง แล้วออกไป
บุษกรยังนั่งประกบข้างพูดกรอกหูเมธาวี “เจ้าต้องฟังคำสั่งข้าผู้เดียวเท่านั้น เจ้าจะยอมให้อีนังคนนั้นมันมาแย่งของรักของเจ้าไปได้อย่างไร”
เมธาวีได้ยินชัดเจนทุกคำพูด จิตที่อ่อนปวกเปียกปฏิเสธการรับรู้ไม่ได้ ได้แต่ยกมือขึ้นปิดหูไม่อยากได้ยิน
ห้องนั่งเล่น กวินทร์กลับเข้ามาในห้อง คนที่เป็นฝ่ายเจ็บ กลับไม่ใช่โยสิตา แต่เป็นกฤตธรที่ระบมหัวไหล่และแขน
“คุณโยไม่เป็นไรใช่ไหมครับ” กวินทร์เข้ามาทัก
“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ แต่พี่ชายคุณ” โยสิตามองกฤตธรด้วยความห่วงใย
กฤตธรที่ยังเจ็บนิดหน่อยบอก “ไม่เป็นไรหรอก นายวินทร์ เดี๋ยวก็คงดีขึ้น”
“หนูเมย์ล่ะ” กสินทร์เอ่ยถามกวินทร์
“สงบลงแล้วละครับ ผมว่าเมย์เขาคงเครียดเกินไป”
“พาไปเที่ยว ไปพักผ่อนบ้างก็ดี” กสินทร์ออกความเห็น
“คงไม่ต้องถึงกับพาไปหาหมอใช่ไหมครับ” ทุกคนเงียบงันไม่มีใครตอบกวินทร์ ทั้งที่อยากจะพูดว่าใช่
โยสิตารู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน “ดิฉันขออนุญาตไปทำงานก่อนนะคะ”
“ตามสบายหนู” กสินทร์อนุญาต
“ผมช่วยหิ้วกระเป๋าไปให้” กฤตธรเอื้อมมือจะคว้ากระเป๋า
แต่โยสิตาไวกว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ ฉันหิ้วไปเองได้ คุณพักผ่อนเถอะค่ะ” โยสิตาพาตัวเองออกไปทันที กฤตธรมองตาม
โยสิตาก้าวเข้ามาในบ้านรับรอง วางกระเป๋ากล้องและอุปกรณ์ลง ฉากดำที่เซ็ทไว้เพื่อทำงานยังอยู่ที่เดิม แต่บรรยากาศรอบตัวที่เงียบเกินเหตุ ทำให้อดนึกถึงเรื่องร้ายที่เกิดขึ้นที่นี่ไม่ได้ โยสิตาเปิดกระเป๋า เตรียมกล้องและอุปกรณ์ง่วนอยู่ แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นเลือดสดๆ สีแดงคล้ำไหลเคลื่อนออกมาเป็นสายจากใต้ตู้ โยสิตาผงะ แต่ก็จ้องมองอีกครั้ง โยสิตาไม่เชื่อสายตาตัวเอง รวบรวมความกล้าขยับเข้าไปดูใกล้ๆ คุกเข่าลงก้มตัวมุดดู..... แต่กลับไม่มีอะไรแม้แต่เลือดสดๆ กองนั้น โยสิตาแปลกใจตัวเอง มุดกลับออกมา
ในห้องทำงานกสินทร์ ที่จอคอมพ์เป็นภาพจากการบันทึกของกล้องวงจรปิดในบ้านรับรอง เหตุการณ์ในคืนที่ขโมยงัดเข้าไป ภาพนั้นเป็นช่วงที่ขโมยทั้งสองคนสติแตกใช้มีดแทงและฟันกันเอง กสินทร์เบือนหน้าหนีจากภาพน่าสยดสยองนั้น
“ดีแล้วที่ไม่ให้หนูโยเขาต้องเห็นภาพนี้ จะกลัวซะเปล่าๆ”
“ถ้าตำรวจเขาปิดสำนวนได้เลยก็ดีนะครับ จะได้จบๆ กันไป” กวินทร์เอ่ย