บทละครโทรทัศน์ คิวบิก ตอนที่ 12 หน้า 2

“อะไรนะ มีนาเชือดข้อมือตัวเองหรือ ตายรึเปล่า” เพ่ยอิงตกใจ
“ไม่ทราบครับ ตอนนี้อยู่ในห้องผ่าตัด”
“เอาล่ะ ชั้นจะรีบไป แกโทรรายงานชั้นทุกระยะนะ”
“ครับ” 

เพ่ยอิงปิดโทรศัพท์ บ่นกับตัวเอง “นังเด็กบ้า ทำไมทำอะไรโง่ๆนะ”
เพ่ยอิงลุกเดินออก ลูกน้องเดินตาม  

ที่โรงพยาบาล หมอเปิดประตูออกมาจากห้องฉุกเฉิน 
ป้าเหมยรีบเข้าไปถาม “เด็กเป็นยังไงบ้างคะ”
“ปลอดภัยแล้ว ดีนะที่เค้าเชือดไม่ลึกไม่โดนเส้นเลือดใหญ่  นี่เย็บแผลให้แล้ว หมดน้ำเกลือก็กลับบ้านได้”
“ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณค่ะคุณหมอ”

หมอเดินหลีกออกไป ป้าเหมยหันมาบอกลูกน้อง
“แกโทรกลับไปบอกคุณเพ่ยอิงไปว่าเด็กปลอดภัยแล้ว”
“ไม่ต้องหรอกป้าเหมย คุณเพ่ยอิงกำลังมาจะถึงแล้ว เดี๋ยวผมขอไปซื้อแซนวิชกับกาแฟหน่อยนะ ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า” อาจงเดินออกไป

ภายในห้องฉุกเฉิน มีนาลืมตาตื่นขึ้นมา เห็นแขนตัวเองข้างนึงมีผ้าพันแผลปิดแผลไว้ แขนอีกข้างใส่สายน้ำเกลือ มีนากระชากสายน้ำเกลือออก ลุกลงจากเตียงเปิดประตูแง้มมองออกไป เห็นป้าเหมยยืนรอมองซ้ายขวาอยู่ที่หน้าห้อง มีนาโผล่หน้ามาเห็นป้าเหมยหันไปอีกทาง มีนาจะย่องออกมา ป้าเหมยหันกลับ มีนาหลบกลับเข้าไปในห้อง พอป้าเหมยหันหน้าไปอีกทางมีนาเปิดประตูมองย่องออกมาหลบหลังเสา ก่อนที่ป้าเหมยจะหันกลับมา เมื่อป้าเหมยหันกลับไปอีกทาง  มีนาก็วิ่งออกไปด้านหลัง เลี้ยวออกไปจากโรงพยาบาล

ที่หน้าห้องฉุกเฉิน เพ่ยอิงเปิดประตูเดินเข้ามาหาป้าเหมย อาจงนั่งกินกาแฟ  มีลูกน้องเพ่ยอิงตามมาอีกคน 
“คุณเพ่ยอิง”
“เด็กนั่นอยู่ไหน”
“ให้น้ำเกลืออยู่ในห้องค่ะ หมอบอกว่าถ้าหมดน้ำเกลือก็กลับบ้านได้”

เพ่ยอิงเปิดประตูเข้าไป แต่ไม่เห็นมีนาอยู่ในห้อง เพ่ยอิงเดินกลับออกมา