บทละครโทรทัศน์ ตี๋ใหญ่ดับดาวโจร ตอนที่ 7
“ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลย นายไซเรน ไพเราะธรรม อายุ 18 ปี มีความผิดฐานขับรถโดยประมาท เป็นเหตุให้มีผู้เสียชีวิตจำนวน 4 คน บาดเจ็บสาหัส 1 คน ตัดสินจำคุก 1 ปี จำเลยให้การเป็นประโยชน์ และไม่หลบหนีพร้อมทั้งให้การช่วยเหลือผู้บาดเจ็บและผู้เสียชีวิต จึงลดโทษให้กึ่งหนึ่งตัดสินจำคุกเป็นเวลา 6 เดือน”
ป้ายชื่อนำมาติดใหม่บนประตูเหล็กชื่อจริงไซเรน ไซเรนในชุดนักโทษ เดินเข้าห้องขัง
บ้านพาสเวิร์ด เชนเดินกระเผลกเข้ามาตี๋ใหญ่นั่งซึมอยู่มุมห้อง ตี๋ใหญ่ทักเชนเรื่องขา “.. เป็นไงบ้าง”
“ดีที่ทะลุ ไม่โดนกระดูก ตอนนี้แผลแค่อักเสบพี่ ไอ้คนที่ยิงผมมันใครพี่”
“..จักร”
เชนมองห่วง “พี่ …..มันเป็นอุบัติเหตุน่ะพี่ ไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้น”
“.. ทำไมเด็กๆพวกนั้น คนบริสุทธิ์ไม่ได้รู้เรื่องอะไรต้องตายด้วย… ทำไมไม่เป็นพี่”
“โชคชะตาน่ะพี่… คนที่ตายไปเค้าคงทำบุญมาแค่นั้น”
“แล้ว ทำไมคนทำกรรมเยอะอย่างพี่ ถึงไม่ตายซักที”
พาสเวิร์ดเข้ามานั่งข้างๆ ตี๋ใหญ่ “กรรมเท่ากับการกระทำ...พี่ตี๋ใหญ่ทุกข์ตอนนี้… นับเป็นกรรม กระทำกรรม.. ทุกข์ใจ...เดี๋ยวก็หาย”
“ไอ้เวิ่ด!!! มึงไปเลย ไปไหนก็ไป แล้ววันนั้นมึงตามไปทำไม เดี๋ยวนี้พูดอะไรไม่ฟัง”
“ก็จริงของมัน … ถ้าไม่ทำกรรมก็ไม่ทุกข์.. โชคชะตาพี่คงกำหนดมาให้ทุกข์”
“ไอ้เด็กลูกตำรวจนั่นอีกไม่รู้ มันมาอยู่ที่นั่นได้ยังไง"
“พี่ส่งข้อความไปบอกเอง”
“อะไรนะพี่ ทำไม “
“พี่อยากให้เค้ารู้ว่าคนที่เลี้ยงดูเค้า ไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าเห็น”
“ไม่คิด.. ไม่ทุกข์..ไม่ทุกข์.. ไม่สุข..เฉยๆ ไว้นะ..แม่สอนไว้”
ตี๋ใหญ่ลุกออกไป เชนกับพาสเวิร์ด มองหน้ากัน เชนด่าพาสเวิร์ด “...ไอ้เวิ่ด มึงเงียบบ้างได้ไหม !! ”
บ้านอัศวิน ห้องทำงาน อัศวินโมโห “อะไร… ใครเป็นสาย!!!.”
“คนที่มาดักปล้นของเราครับ ถึงจะเห็นไม่ชัดมากแต่ผมว่ามันเหมือน คนที่เคยเป็นสายเก่าของเราครับ”