บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 12 หน้า 31
หลวงเดชก้มกราบพระพุทธรูป อธิษฐานขอพร “พระพุทธองค์ทรงโปรดช่วยคุ้มครองคุณโฉมฉายด้วยนะครับ ยี่สิบปีแล้วที่ผมกับคุณโฉมต้องพลัดพรากจากกันไป นี่เพิ่งจะรู้ว่าคุณโฉมยังมีชีวิตอยู่ แต่กลับต้องมาโดนพาตัวหายไปอีก ชีวิตผมตอนนี้ไม่ได้ต้องการอะไรเลย นอกจากได้คุณโฉมกลับคืนมา ขอบุญกุศลทั้งหมดที่ผมทำไว้ช่วยคุ้มครองคุณโฉมให้ปลอดภัยกลับมาด้วยนะครับ” หลวงเดชก้มลงกราบพระด้วยแววตาแห่งความหวัง
เช้าวันต่อมา พระยาราชรักษ์และมณีนั่งกินอาหารเช้าอยู่ ทั้งคู่มีสีหน้ากังวล
“หลวงเดชโทรมาส่งข่าวหรือยังคะคุณพี่”
“ยังเลย พี่เองก็รอฟังข่าวอยู่ ไม่รู้ว่าทางตำรวจตามหาคุณโฉมไปถึงไหนแล้ว”
จันเดินผ่านมา คุณหญิงมณีหันไปถาม “เอ่อจัน เมื่อคืนคุณต้นกลับหรือเปล่า ทำไมเช้านี้ไม่เห็นลงมาเลย”
“ไม่กลับค่ะคุณหญิง จันเองก็รอจนดึกเหมือนกันค่ะ”
คุณหญิงมณีบ่น “ตาต้นนี่ก็ อุตส่าห์เข้ามาประชุม นึกว่าจะกลับมานอนบ้าน ไม่รู้ไปค้างอ้างแรมที่ไหน”
ทันใดนั้นเองจันหันไปเห็นอรรถกรที่หน้าประตูก็รีบหันมาบอกมณี “คุณต้นกลับมาแล้วค่ะ”
คุณหญิงมณีและพระยาราชรักษ์หันไปเห็นอรรถกรยืนอยู่ก็บ่นอุบอิบ “กลับมาทันฟังคุณแม่บ่นพอดีเลยนะตาต้น”
“อย่าเพิ่งบ่นผมเลยครับ ดูก่อนว่าผมพาใครมา”
อรรถกรผละจากหน้าประตูเห็นว่า โฉมฉายยืนอยู่ที่หน้าประตู
พระยาราชรักษ์และคุณหญิงมณีตกใจมาก
“คุณโฉม” คุณหญิงมณีรีบลุกมาหา “คุณโฉมจริงๆ ด้วย”
โฉมฉายโผเข้ากอดมณีอย่างแสนคิดถึง “คุณมณี ฉันกลับมาแล้วค่ะ”
“ฉันดีใจจริงๆ รู้ไหมคะว่าพวกเราเป็นห่วงคุณโฉมแค่ไหน”
“แล้วนี่ไปไงมาไงตาต้นถึงได้พาคุณโฉมมาได้” พระยาราชรักษ์เอ่ยถาม
“เรื่องมันยาวครับคุณพ่อ เอาไว้ผมจะเล่าให้ฟัง แต่ตอนนี้คุณน้าโฉมฉายคิดถึงบ้านมาก แต่คุณน้าไม่แน่ใจว่าคุณหลวงท่านจะว่ายังไง ผมเลยพาคุณน้ามาหาคุณพ่อคุณแม่ก่อนครับ”
“จะไปว่ายังไงล่ะคุณโฉม รู้ไหมว่าคุณหลวงท่านคิดถึงคุณโฉมมากแค่ไหน ไป ผมจะพาคุณโฉมไปส่ง ผมมั่นใจว่าไม่มีเรื่องไหนที่ทำให้หลวงเดชดีใจได้เท่านี้อีกแล้ว” พระยาราชรักษ์หันมายิ้มให้คุณหญิงมณี
หลวงเดชนั่งอยู่ที่ศาลาริมน้ำแววตากังวล
เสียงของพระยาราชรักษ์ดังขึ้น“คุณหลวง”
หลวงเดชชะงัก เห็นพระยาราชรักษ์ก็รีบลุกขึ้นต้อนรับ “ท่านเจ้าคุณมาแต่เช้าเลยนะครับ เมื่อคืนผมรอฟังข่าวจากทางตำรวจทั้งคืน แต่ยังไม่มีอะไรคืนหน้าเลย”
“ไม่มีอะไรน่าห่วงอีกแล้วล่ะคุณหลวง”
หลวงเดชชะงักแปลกใจ “หมายความว่ายังไงเหรอครับ”