บทละครโทรทัศน์ ศรีอโยธยา ตอนที่ 11 หน้า 4

วายุ : พี่ครับ....พี่...พี่ครับ

พิมานสะดุ้งตื่น : มีอะไรเหรอ...วายุ

วายุ : ดูที่ทีวีสิครับ...

พิมาน : นั่นมัน...

วายุ : ใครครับพี่...

พิมาน : คุณบุษบา...

ภาพในโทรทัศน์ดับวูบลงไปในทันที

พิมานกับวายุออกมาคุยกันที่เฉลียง

วายุ : ผมเห็นแกมาสองหนแล้ว ไม่ใช่สิ สามหน ครั้งแรก ผมเห็นแกตอนไฟดับที่กองถ่าย M.V.ตอนนั้นเห็นเป็นตัวเป็นตนเลยครับ แล้วก็มาเห็นอีกครั้งหนึ่งในห้องนี้ในคืนแรกที่ผมมาค้างที่นี่ แต่ที่แปลกมากก็คือ ทุกครั้งที่ผมเห็นแก เหมือนผมเห็นแกข้างเดียว เหมือนแกไม่เคยเห็นตัวผมเลย เหมือนแกเป็นเพียงภาพลวงตาที่สื่อสารกันไม่ได้เลยครับ

พิมาน : คุณบุษบา...ไม่ใช่ภาพลวงตาแน่ๆ วายุ

วายุ : ถ้าแกไม่ใช่ภาพลวงตาแล้วแกเป็นอะไรล่ะครับ แล้วทำไมชีวิตพี่กับผมถึงต้องมาเกี่ยวพันกับแกด้วย โดยเฉพาะในช่วงเวลานี้

พิมาน : พี่กลัวว่ามันจะไม่ได้เกี่ยวกับคุณบุษบาคนเดียวน่ะสิ

วายุ : พี่หมายความว่ายังไงครับ

พิมาน : วายุจำที่พี่โทรไปวันที่วายุเล่น M.V.ได้ใช่ไหม

วายุ : มันยังไงเหรอครับ

พิมาน : คือวันนั้นพี่พานักศึกษาไป on Field ที่พระราชวังเก่า...ตอนหยุดพักพี่เดินเข้าไปในบริเวณวัดพระศรีสรรเพชญ์ แล้วพี่ก็รู้สึกเหมือน...

วายุ : เหมือนอะไรครับพี่

พิมาน : เหมือนวันนั้นน่ะ.

วายุ : วันไหน

พิมาน : ตอนที่วายุเป็นนักศึกษา แล้วพี่พาไปทัศนศึกษาที่พระราชวังเดิม วายุจำได้ใช่ไหม

วายุ : ผมจำได้ไม่เคยลืมเลยครับ วันนั้น พี่กับผมเหมือนเป็นใครก็ไม่รู้ เหมือนไม่ใช่ตัวของตัวเอง

พิมาน : คราวนี้แหละวายุ เราจะได้รู้กัน