บทละครโทรทัศน์ ศรีอโยธยา ตอนที่ 15 หน้า 3
พิมาน : คือ จิตแพทย์ ผู้เชี่ยวชาญทางด้านจิตของมนุษย์ ที่สามารถทำให้คนเรามองย้อนกลับไปในอดีตของตนเองได้น่ะครับ
บุษบาบรรณ์ : ในโลกข้างนอกของคุณพระ ดิฉันอาจจะเป็นแพทย์เยี่ยงนั้นก็ได้เจ้าค่ะ
บุษบาบรรณ์ลุกเดินออกไปจากห้องราชกกุธภัณฑ์ด้วยความผิดหวัง
บุษบาบรรณ์นั่งลงที่โถงเรือน พิมานตามออกมา
บุษบาบรรณ์ : ในนิมิตนั้น คุณพระรำลึกถึงสิ่งใด มิได้เลยรึเจ้าคะ
พิมาน : ผมพอจะจำได้ ว่าที่นั่น คือ พระพุทธบาทสระบุรี ใช่ไหมครับ
บุษบาบรรณ์น้อยใจขึ้นไปอีก ที่เขาจำวันที่หล่อนรู้สึกภาคภูมิและมีความสุขที่สุดในชีวิตไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
บุษบาบรรณ์ : ใช่ เจ้าค่ะ
พิมาน : แล้วผมก็เห็นหน้าผมเอง เห็นหน้าวายุ เห็นหน้าคุณน้าพวงแก้วของผม เห็นหน้าคุณพลอยนภา เห็นหน้านรี เห็นหน้าคุณอาคม แล้วก็เห็นหน้าคุณ ในพระราชพิธีอะไรบางอย่างที่พระพุทธบาท
บุษบาบรรณ์ : นั่นคือพระราชพิธีเฉลิมพระพุทธบาท ที่พระองค์มหากษัตราธิราชเจ้าทุกพระองค์จะทรงปฏิบัติทุกรอบปี แต่ในวาระนั้นสำคัญยิ่ง เพราะเป็นการเฉลิมฉลององค์สมเด็จกรมพระราชวังบวรสถานมงคลพระองค์ใหม่ ในวาระเดียวกันเจ้าค่ะ
พิมาน : คุณกำลังจะบอกผมว่า เมื่อชาติภพที่แล้ว ผม คุณน้าผม เพื่อนๆ ชองผม รวมถึงตัวคุณ คือคนที่ผมเห็นในภาพนิมิตนั้นหรือครับ
บุษบา : ใช่ เจ้าค่ะ คุณพระไม่เชื่อหรือเจ้าคะ
พิมาน : ถ้าจริงอย่างที่คุณว่า เมื่อชาติภพที่แล้ว คุณน้าของผมและเพื่อนๆ ของผมคงเกิดเป็นเจ้านายในระดับสูง ส่วนผมกับคุณก็คงเกิดเป็นข้าราชสำนักในกรุงศรี ใช่ไหมครับ
บุษบา : คุณพระพูดราวกับว่า คุณพระไม่เชื่อในนิมิตที่คุณพระเห็นเลย
พิมาน : ภาพนิมิต กับ ความทรงจำ มันเป็นสิ่งเดียวกันเหรอครับ
บุษบา : ความทรงจำ เป็น ‘บ่อเกิด’ ของ ‘ภาพนิมิต’ ไม่ใช่รึเจ้าคะ
พิมาน : ก็คงจะใช่ครับ เพราะฉะนั้น ผมก็เลยเอาคุณน้าของผม เพื่อนๆ ผม ตัวคุณ รวมถึงตัวผม ใส่เข้าไปในภาพฝันโดยที่ไม่รู้ตัวครับ
บุษบา : ภาพนิมิตไม่ใช่ภาพฝันหรอกนะเจ้าคะ คุณพระ
พิมาน : แต่มันก็เป็นแค่ภาพลวงตาที่เราจับต้องไม่ได้ ที่เราจะมายึดถือว่ามันคือความเป็นจริง
บุษบา : ความจริง คือสิ่งที่จับต้องได้เท่านั้นรึเจ้าคะ
พิมาน : ความจริง คือสิ่งที่เราเห็นได้ จับต้องได้ อย่างเป็นรูปธรรมครับ