บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 6 หน้า 4
“ถ้าละมุล...จะเลือกใครสักคนมาดูแล...ก็ต้องให้ได้เหมือนพี่ณะ”
สวัสดิ์อึ้งไป “เหรอครับ”
“สีอะไร แบบไหนดีคะ ครู”
ละมุลแอบสังเกตท่าทางของสวัสดิ์ แอบเห็นแววตาเศร้า ลึกๆในใจละมุลรู้สึกผิดที่อยากทำให้สวัสดิ์ตัดใจจากตน
ณรังค์ทำงานอยู่ที่ล็อบบี้โรงแรม เขารับสายจากประคองที่โทร.มาจากโรงพยาบาล
“ครับ แม่คอง”
“แม่ไม่อยู่ ณะไม่อยู่ แม่เป็นห่วงละมุล ไม่อยากให้อยู่คนเดียว รีบกลับบ้านหน่อยได้มั้ยลูก”
“แล้วท่านชายเป็นไงบ้างครับ”
“ไม่มีอะไรน่าห่วง นอนหลับดี หมอบอก ถ้าอาการคงที่ อีกสองสามวันก็กลับไปพักฟื้นที่วังได้แล้ว”
“ครับแม่ ไว้ผมไปพรุ่งนี้แล้วกัน มีอะไรแม่โทร.หาผมเลยนะ”
“จ๊ะ”
ประคองวางสายแล้วอดเป็นห่วงละมุลไม่ได้
เย็นนั้น ปฐวีมาที่เรือนหลังเล็ก เดินสำรวจข้าวของที่ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ เธอเดินดูภาพถ่ายประคองกับละมุลตั้งแต่เด็ก ทั้งภาพรับปริญญา ไปเที่ยว เห็นความผูกพันของแม่ลูกที่รับรู้ได้ว่าประคองรักละมุลมากปฐวีเดินเลยไปยังห้องของณรังค์ เปิดตู้เสื้อผ้าลูบไล้เสื้อผ้าของณรังค์ที่แขวนอยู่อย่างเป็นระเบียบ เธอเดินไปที่เตียงแล้วค่อยๆ หยิบหมอนของณรังค์มากอดเอาไว้ ท่านหญิงแห่งวังจงสวัสดิ์หลับตาคิดถึงไออุ่นของณรังค์ที่เคยมีให้กับเธอ
อีกฟากหนึ่งของวัง สวัสดิ์ขี่มอเตอร์ไซค์มาส่งละมุล
“ขอบคุณมากนะคะ ที่ไปเป็นเพื่อน แล้วเจอกันที่โรงเรียนค่ะ”
“ครูละมุลครับ”
“คะ?”
“ขอให้ครูละมุลสมหวัง โชคดีและมีความสุขมากๆนะครับ มีอะไรที่ผมช่วยได้ ในฐานะเพื่อนจริงๆ ผมยังยินดีเสมอ”
“ขอบคุณค่ะ”
รถของณรังค์ขับเข้ามาพอดี ละมุลดีใจในขณะที่สวัสดิ์เศร้า
“พี่ณะมาแล้ว!”
“เพิ่งกลับเหรอ ละมุล ทำไมกลับช้า”