บทละครโทรทัศน์ เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ ตอนที่ 22 หน้า 4
พยาบาลส่งของให้ แล้วรีบเดินออกไปเมื่อเห็นศตวรรษอาการไม่ค่อยดี ศตวรรษหยิบของพวกนั้นมาดู เห็นเป็นนาฬิกาข้อมือ ตุ้มหูและแหวนในถุงซิปล็อค ศตวรรษเพ่งมองเห็นแหวนแต่งงานแล้วยิ่งสะเทือนใจ ศตวรรษกำแหวนเอาไว้แบบเจ็บปวด ศตวรรษทรุดตัวลงนั่งข้างผนัง รู้สึกอ่อนล้า ศตวรรษมองไปที่ชุดที่พยาบาลพับส่งมา เขาคลี่ดูเห็นว่าเป็นชุดที่อนุศนิยาใส่วันนี้ ศตวรรษเห็นรอยเลือดที่เปื้อนที่ชุดของภรรยาแล้วรู้สึกผิด รอยเลือดนั้นทำให้ศตวรรษคิดถึงลูกของตัวเองขึ้นมา เพราะนั่นเป็นร่องรอยเดียวของลูกที่เขาได้เห็น ศตวรรษเห็นแล้วก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว “นุศ... ผมขอโทษ”
ศตวรรษทั้งกอดชุดของอนุศนิยาไว้แทนตัวของอนุศนิยาที่เขาไม่สามารถเข้าไปกอดปลอบไว้ได้
ที่ห้องรับแขกบ้านโสมมิกา ภาพข่าวในโทรทัศน์ช่วงดึกกำลังรายงานข่าวของอนุศนิยา “เมื่อเวลา 17.20 น. เกิดเหตุการณ์รถยนต์พุ่งเข้าชนนางอนุศนิยา วรเลิศลักษณ์ นักธุรกิจสาวชื่อดัง กรรมการผู้จัดการบริษัทคาซ่า กรุ๊ป เจ้าของธุรกิจค้าเฟอร์นิเจอร์รายใหญ่” ในจอเป็นภาพวงจรปิดจากกล้องหน้าตึกคาซ่าเห็นรถของโสมมิกาพุ่งชนร่างของอนุศนิยา “จากกล้องวงจรปิดจะพบว่าเป็นการตั้งใจทำร้ายร่างกายอย่างอุกอาจ ส่งผลให้เหยื่อได้รับบาดเจ็บ เบื้องต้นทางตำรวจได้รายละเอียดเกี่ยวกับรถของคนร้าย แม้ยังไม่สามารถระบุใบหน้าของผู้ก่อเหตุได้อย่างชัดเจน แต่จากการคำให้การของครอบครัว ตำรวจเชื่อว่าน่าจะเกิดจากปัญหาส่วนตัวมากกว่าปมทางธุรกิจ”
อุดมศักดิ์รู้แน่ว่าเป็นฝีมือโสมมิกา เขากดรีโมทปิดทีวี
บอดี้การ์ดเข้ามารายงาน “คุณโสมกลับมาแล้วครับ”
ไม่ทันขาดคำ โสมมิกาก็เดินกลับเข้าบ้านมา อุดมศักดิ์เข้าไปจัดการทันที “ใช้อะไรคิดถึงไปขับรถชนเขาแบบนั้น”
“แล้วมันตายไหมล่ะ”
“สติดีรึเปล่า หึงไม่ลืมหูลืมตา อยากได้ผัวถึงกับลงมือเก็บเมียเขา ทั้งโง่ทั้งงี่เง่า”
“ก็แล้วป๋ามายุ่งอะไรด้วยเล่า!!”
“ฉันเดือดร้อนเพราะรู้ว่าพรุ่งนี้ตำรวจจะต้องมา ในเมื่อวงจรปิดเห็นรถแกโชว์หราอย่างนั้น”
“ตรงนั้นมีกล้องวงจรปิดเหรอ?” โสมมิกาได้ยินอย่างนั้นก็เริ่มร้อนรน เมื่อรู้ว่าจนมุมแน่
“ก็ใช่นะสินังลูกโง่!คราวที่แล้วแค่จ้างวาน แกยังต้องหนีหัวซุกหัวซุน แล้วครั้งนี้แกเจอข้อหาพยายามฆ่า แกคิดว่าฉันจะช่วยอะไรแกได้”
โสมมิกาตกใจกลัว หันไปอ้อนวอน “ป๋า....”
บอดี้การ์ดเสนอ “กำจัดรถไปก่อนดีไหมครับ ถ้าตำรวจมาเดี๋ยวจะแย่”
“จะรออะไรอีกวะ ทำลายหลักฐาน อย่าให้ใครรู้ว่านังนี่เป็นคนขับรถคันนั้นไปก่อเรื่อง”
บอดี้การ์ดรีบออกไป โสมมิกาหน้าซีด เริ่มกลัวความผิดขึ้นมา “โสมแค่จะสั่งสอนมัน ไม่ได้จะฆ่า”
“ตำรวจคงจะเชื่อแกหรอกนะ มันคงเป็นกรรมของฉันที่ต้องมีลูกอย่างแก!!”
โสมมิกาเจ็บใจที่กลับมาต้องมาแพ้ภัยที่ก่อขึ้นเอง
เช้าวันต่อมา อังกาบเข้ามาดูแลนันทพลที่ห้องพัก “เสียดายที่วงจรปิดจับหน้าโสมไว้ไม่ได้ โสมเลยดิ้นว่าไม่ได้เป็นคนขับรถคันนั้น”
“ถึงเขาอ้างว่าไม่อยู่ในที่เกิดเหตุ ตำรวจก็ต้องหาหลักฐานมายืนยันเวลาเกิดเหตุว่าเขาอยู่ที่ไหน”