บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 13
บทโทรทัศน์ : เบญจธารา
บ้านวริศรักษ์ ชัชรัณยกกล่องใส่ภาพของสินีเข้ามา ภาพของสินีถูกวางอยู่ในกล่องมองเห็นได้ มาลัยที่รออยู่จะตรงเข้าไปช่วย “ป้าช่วยยกนะคะ” มาลัยชะงักที่เห็นสภาพของภาพสินีที่เสียหาย “คุณหนู ทำไม..”
มาลัยมองชัชรัณ แต่ชัชรัณไม่หันมองตามเสียงทักสักนิด ชัชรัณเดินเข้าไปในบ้าน มาลัยห่วงความรู้สึกของชัชรัณ เดินตามเข้าไป
รถของเถกิงแล่นเข้ามาจอดด้วยความเร็ว เถกิงลงมาจากรถแล้วรีบตามชัชรัณเข้าไป โยทกากับกรรณิการ์ลงมาจากรถ กรรณิการ์มองตัวตึกอย่างหวั่นรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น โยทกาจับมือกรรณิการ์รู้ว่ากรรณิการ์กังวล
“แม่...”
“แม่ไม่น่าหลงเชื่อเขาเลย เขาจงใจหลอกให้แม่ไปที่งานนั่น”
“ใครหลอกแม่เหรอจ๊ะ แล้วเขาหลอกแม่เรื่องอะไร” กรรณิการ์มองโยทกาที่มองมาอย่างต้องการคำตอบ
“เรื่อง... ช่างมันเถอะ ตอนนี้คนที่เราควรต้องสนใจคือคุณชัช แม่ทำผิดกับคุณชัช...”
“คนที่เรียกอรัญญามาต่างหากที่มันผิด”
“ยอมรับเถอะโย ถ้าแม่ไม่ไปที่งาน รูปของคุณสินีก็คงจะไม่เสียหาย งานการกุศลคงไม่ต้องแปดเปื้อน..เพราะแม่”
“โยก็มีส่วนผิดที่ไม่ระวัง ถ้าเราแสดงให้เขารู้ว่าเราเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ด้วยความจริงใจ โยเชื่อว่าเขาจะเข้าใจและอภัยให้เรานะคะแม่”
“จ้ะ...” กรรณิการ์จับมือของโยทกาแน่น โยทกาพากรรณิการ์เข้าไปด้านใน
ห้องรับแขก ชัชรัณวางกล่องใส่ภาพบนโต๊ะ มาลัยยืนมองอาการของชัชรัณ สีหน้าเป็นห่วงอยากจะปลอบ แต่ทำได้แค่ยืนมองห่าง ๆ ด้วยความสงสา เถกิงเข้ามายืนอยู่ด้านหลังชัชรัณอย่างลังเล กรรณิการ์กับโยทกาเข้ามามองบรรยากาศรู้ว่าเถกิงก็เข้าหน้าชัชรัณได้ยาก มาลัยสบตากับเถกิง มาลัยส่งสัญญาณให้เถกิงเข้าปลอบชัชรัณ
ท่ามกลางความเงียบ เถกิงรวบรวมความกล้าตัดสินใจ “พ่อขอโทษนะชัช..เรื่องคืนนี้”
“ผมอยากอยู่คนเดียว”
“ชัช...พ่อไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้...พ่อ”
“ผมไม่อยากฟังคำแก้ตัวของพ่อ...”
“พ่อไม่ได้แก้ตัว..แต่พ่ออยากให้ลูกรู้ว่า พ่อเสียใจกับเรื่องที่มันเกิดขึ้น พ่อพยายามจะแก้ไข”
“ตอนแม่ยังอยู่พ่ออยากใช้ชีวิตเละเทะของพ่อกับใครผมไม่เคยว่า พอแม่จากไป ผมไม่เคยยุ่งเรื่องส่วนตัวของพ่อ ผมอยู่ในที่ของผมมาตลอด ผมจัดงานคืนนี้เพื่อแม่ งานที่ผมอยากให้ทุกคนจดจำเรื่องดีๆ ของแม่ มันถูกเหยียบย่ำทำลายเพราะความเห็นแก่ตัวของพ่อ!”
“ชัช...พ่อพร้อมจะรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้น”
“คำว่ารับผิดชอบสำหรับผมมันดูมีค่าก็ต่อเมื่อคนพูดพยายามแก้ไข ไม่ใช่แก้ตัว!...เก็บความรับผิดชอบที่พ่อคิดว่ามี...ไปรับผิดชอบผู้หญิงของพ่อให้อยู่อย่างสงบซะก่อนจะคิดรับผิดชอบเรื่องอื่น”