บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 12 หน้า 4
เคนรู้สึกสับสนไปหมด เคนหันหลังเดินหนีธงรบและคนอื่น ๆ ไป ธงรบและลูกน้องมองตาม
“เอาไงดีครับนาย ให้ตามไปไหมครับ”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวมันก็กลับมาเองแหละ”
บาร์ยูโทเปีย บาร์ว่างเปล่าเหมือนไม่มีใครอยู่ เคนเดินเข้ามาอย่างร้อนรน เคนมองไปรอบ ๆ แล้วตะโกนเรียก
“สวัสดีครับ มีใครอยู่ไหมครับ”
เงียบ ดูเหมือนยังไม่ถึงเวลาที่จะมีใครมาที่นี่ แต่ทันนั้นเอง เจ๊หว่าง เฮียฮะ พร้อมด้วยเหล่านางโชว์ก็ก้าวออกมาเป็นแผง ทุกคนมีข้าวของที่หยิบจับจากในนั้นเป็นอาวุธ “พวกเรา ลุย !”
เคนหันไปมอง สีหน้าตกในสุด ๆ “เหออออออ...”
เจ๊หว่าง เฮียฮะ พร้อมด้วยเหล่านางโชว์วิ่งกรูกันออกมา “ย้ากกกกกก !”
เคนยกสองมือกันไว้ ขณะที่เจ๊หว่าง เฮียฮะ และเหล่านางโชว์ ใส่กันอย่างไม่ยั้ง จนกระทั่งพิ้งค์กับพุฒิวิ่งเข้ามาห้าม ยื้อยุดพวกนั้นออกไป “หยูดดดดดดดด”
“หยุดค่ะ หยุด หยุดก่อน”
“หยุด หยุดครับ หยุด”
ในที่สุดพวกนั้นก็ยอมหยุด ถอยออกมาจากเคนอย่างยังไม่หายโมโห “อู๋ย”
“ห้ามทำไมเนี่ย คนแบบนี้ต้องตีให้เข็ด”
“เชื่อเถอะค่ะ ว่าเคนเขาไม่รู้หรอก ว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่นี่”
“ใช่ครับ ผมไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ”
“อ๋อ ! แบบนี้ก็ได้เหรอ ก่อเรื่องแล้วทำมาเป็นพูด ‘ผมไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ’ ยูซ่า แม่ผิดหวังในตัวหนูมากนะ”
“เจ๊ครับ เมื่อคืนก็อย่างที่เขาบอกนั่นแหละ เขาไม่ใช่ยูซ่า แล้วก็ไม่ใช่ไอ้เคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ด้วย”
“เดี๋ยวนะฮะ ที่คุณพูดนี้หมายความว่ายูซ่ามีฝาแฝด แล้วก็ไม่ใช่แค่แฝดสอง แต่เป็นแฝดสาม ที่นิสัยใจคอไม่เหมือนกันเลยเหรอฮะ”
“เปล่าครับ ไม่ใช่แฝด ตัวมันเองนี่แหละ ในตัวมันมีคนอื่นอยู่”
“หา ! อย่าบอกนะฮะว่า ยูซ่าโดนผีสิง”
คำอธิบายของพุฒิทำให้เจ๊หว่าง เฮียฮะ และเหล่านางโชว์ยิ่งเง็งหนัก “โหย ! จะบ้ากันไปใหญ่แล้ว”
“ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง สองปีก่อนผมสูญเสียความทรงจำ พอความทรงจำเริ่มกลับคืนมา ก็เกิดความสับสน กลายเป็นคนหลายบุคลิกไป”