บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 22 หน้า 4
ทัศน์นั่งรออยู่ในรถ เห็นยุทธเดินเข้ามารายงานคนเดียว “คนของเราเสร็จไป 6 คนแล้ว ตอนนี้พวกมันขังตัวเองไว้ข้างใน ถ้าตามคนมาเพิ่มแล้วบุกเข้าไปมันต้องเสร็จแน่”
“เราไม่มีเวลามากขนาดนั้น ป่านนี้มันคงโทรเรียกพรรคพวกไปเรียบร้อยแล้ว”
“ไม่หรอกครับ” ยุทธยื่นซากโทรศัพท์ให้ดู “ผมเจอตอนที่บุกเข้าไปเมื่อครู่มันติดต่อใครไม่ได้ทั้งนั้น”
ทัศน์ยิ้ม “ถ้างั้นก็ต่อเวลาได้เต็มที่สินะ เรียกพวกเราที่เหลือ ไม่ต้องคอยดักแล้วมารวมกันที่นี่ให้หมดเลย”
บูรพายังปักหลักเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูห้องคอยระวังพวกทัศน์ และเหลียวมาดูตะวันฉายกับธิชาเป็นระยะ
ตะวันฉายมองเห็นแค่ 30 % ทุกอย่างยังดูมัวอยู่ เขากัดฟันลุกขึ้น
“ผู้หมวดคะ”
“ไม่เป็นไร ผมค่อยยังชั่วขึ้นแล้ว”
บูรพาหันมา “แกแน่ใจนะ”
ตะวันฉายพยักหน้าโกหก “ขืนปล่อยให้มันล้อมต่อไปแบบนี้ เราต้องเสร็จมันแน่ มีทางเดียวต้องรีบหาทางฝ่าพวกมันออกไป รถยังจอดอยู่ที่เดิมรึเปล่า”
“เปล่าฉันเอาไปซ่อน อยู่ห่างจากไปนี่ไปสัก 50 เมตร”
“เดี๋ยวฉันจะยิงล่อพวกมันเอง ตอนนั้นก็ก็รีบวิ่งไปเอารถมา”
“แล้วไง พวกมันดักอยู่ที่ถนน แกจะขับฝ่าออกไปงั้นเหรอ”
“ฉันมีทาง แต่แกไปเอารถมาก่อนก็แล้วกัน”
บูรพาประหลาดใจ ก่อนจะหันไปมองธิชา
ในบ้านมีแต่รอยกระสุน รอยเลือด และซากศพ บูรพาค่อยแง้มๆประตูออกมา มองไปไม่เห็นมีใครในบ้านอีกเลย
บูรพาพยายามดูให้แน่ใจ…ก่อนจะเคลื่อนออกไปจากห้อง ตะวันฉายตามออกมาติดๆ ตะวันฉายเห็นบูรพาเป็นแค่เงาๆลางๆ ตะวันฉายสะบัดหน้าพยายามใช้สมาธิในการมอง ตะวันฉายและบูรพาเข้าดักซุ่มคนละซีกประตู บูรพามองออกไปด้านนอก ก่อนจะหันมาพยักหน้าให้ตะวันฉายในห้อง ซึ่งตะวันฉายก็เห็นเพียงเงาของบูรพาอยู่รางๆเท่านั้น
“แกพร้อมแน่นะ”
ตะวันฉายหรี่ตามองและยิ้ม…เป็นยิ้มที่ซุกซ่อนความหวาดกลัวไว้ภายใน “พร้อม…”
รถอีกคันแล่นมาจอด คนบนรถกรูกันมาหายุทธกับพวกสมุนที่รออยู่ ยุทธนำสมุนลัดเลาะมาตามสุมทุมพุ่มไม้เตรียมบุกเข้าจู่โจมบ้านร้างอีกครั้ง สมุนโยนปืนกลเล็กให้ยุทธรับไปถือไว้ ยุทธกระชากลูกเลื่อนขึ้นรังเพลิงอย่างสะใจ