บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 22 หน้า 3
บูรพาลากธิชาหลบเข้าไปด้านในบ้าน แต่แล้วก็ปรากฏคนร้ายคนหนึ่งที่เพิ่งปืนหน้าต่างด้านในโผล่ออกมาดักหน้าในระยะประชิด บูรพาผลักธิชาออกและยิงคนร้าย แต่ตนเองก็ถูกคนร้ายยิงสวนเข้าที่หัวไหล่ เช่นเดียวกับคนร้ายที่ถูกยิงปืนหลุดมือ
ตะวันฉายตกใจ “บูรพา!”
คนร้ายที่ถูกยิงคลานไปคว้าปืน ตะวันฉายโดดสไลด์ตัวเข้าไปจอดหน้าคนร้ายปากกระบอกปืนจ่อเข้าหว่างคิ้วคนร้ายพอดี คนร้ายเห็นปากกระบอกปืนลั่นตูม ตะวันฉายรีบขยับไปประคองบูรพาลุกขึ้น พอดีกับที่ยุทธนำคนร้ายอีกสองคนพังประตูเข้ามา
ตะวันฉายกระชากร่างบูรพาหลบออก ตัวเองก็ยืนปักหลักยิงกับคนร้าย คนร้ายถูกตะวันฉายยิงไปคนหนึ่ง ขณะที่ยุทธยิงสวนไปด้วยปืนลูกซองของตน ตะวันฉายถูกกระสุนเจาะเข้าที่ต้นแขน ส่วนอีกนัดหนึ่งระเบิดผนังแตกกระจุย ตะวันฉายแผดร้องเลือดไหลโกรกเต็มหน้า…เพราะถูกสะเก็ดกำแพงระเบิดใส่หน้าเต็มๆ บูรพารีบยิงสวนฆ่าสมุนยุทธทิ้งไปอีกคน ก่อนจะลากตัวตะวันฉายหลบเข้าห้องด้านใน และปิดประตู
ยุทธซึ่งรอดตายอยู่คนเดียว…หายใจหอบแฮ่กๆด้วยความตื่นตระหนก ก่อนที่สายตาจะสะดุดเข้ากับซากโทรศัพท์มือถือที่ถูกบูรพาปาทิ้งไว้ที่พื้น
บูรพาลากตะวันฉายกลับเข้ามาในห้อง “ผู้หมวด คุณเป็นยังไงบ้าง”
“ตา..ตาผม ตาผม”
“ประคองเค้าไว้”
ธิชาดึงตะวันฉายนอนลงบนตัก บูรพาคว้าขวดน้ำที่วางอยู่มาเปิดฝาและกดตัวตะวันฉายเอาไว้ “อยู่นิ่งๆ”
บูรพาเทน้ำรดชะเลือดและผงอิฐออกจากหน้าตะวันฉายได้ยินเสียงตะวันฉายกัดฟันร้องในคอด้วยความปวด
ธิชาได้แต่มองทั้งสงสาร ทั้งสยองแทน เมื่อน้ำชะเลือดออกก็จะเห็นว่ารอบๆ เบ้าดวงตาตะวันฉายมีรอยแผลถูกสะเก็ดอิฐตำอยู่ประปราย
“ลืมตาได้มั้ย” ตะวันฉายลืมตาขึ้นปรือ บูรพามองอย่างใจเสีย “เป็นยังไงบ้าง“
ตะวันฉายพยายามเพ่งสายตามอง เหมือนคนสายตาสั้น 1000 มัวสนิท
“คุณเห็นฉันรึเปล่าคะผู้หมวด”
ตะวันฉายยกมือป้องดวงตาด้วยความปวด “ผมไม่แน่ใจ”
“นัยน์ตาแกไม่มีแผล น่ากลัวคงเป็นเพราะแรงกระแทกมากกว่า”
“ถ้างั้นอีกเดี๋ยวก็คงดีขึ้น” ตะวันฉายบอก
บูรพามองหน้ากับธิชาอย่างหวั่นใจ “ดูเค้าไว้ ผมจะคอยสกัดพวกข้างนอก”
ธิชาพยักหน้า บูรพาจึงล่าถอยไปคอยเฝ้าประตูไว้ ตะวันฉายพยายามเพ่งมองสิ่งต่างๆรอบตัว