บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 6 หน้า 17
“ไปศาลเจ้า... ตอนกลางวันทำไมไม่รู้จักไป” หงส์ได้แต่นิ่งเงียบ น้ำท่วมปาก จะบอกว่าออกไปฝึกงิ้วที่ศาลเจ้าก็ไม่ได้ เถ้าแก่สุงเห็นหงส์ท่าทางมีพิรุธ ก็ยิ่งโกรธ “นังลูกเวร ! ยังไม่ยอมรับอีกเหรอ หากไม่ได้ออกไปทำเรื่องงามหน้า ลื้อจะมัวอมพะนำมีลับลมคมในทำไม”
“อาป๊า... ฟังหงส์ก่อน หงส์เปล่า...”
“หุบปาก ! ไม่ต้องแก้ตัวอะไรทั้งนั้น เป็นลูกผู้หญิงต้องรู้จักสำรวม ไม่ว่าจะทำอะไรก็ห้ามผิดแบบแผนจารีต ห้ามหว่านเสน่ห์หรือรับไมตรีจากชายอื่น ต้องรู้จักรักนวลสงวนตัวสมเป็นกุลสตรี ไม่ใช่ทำเรื่องบัดสีไร้ยางอายแบบนี้” หงส์ไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไร ได้แต่ยอมถูกเถ้าแก่สุงด่า น้ำตาร่วงเผาะ
“คุกเข่าลง ! สำนึกในสิ่งที่ทำให้ดี ถ้าอั๊วไม่สั่ง ลื้อก็ห้ามลุก !” เถ้าแก่สุงหัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินออกไป ปล่อยให้หงส์คุกเข่าน้ำตานองหน้าอยู่คนเดียว
หลงแอบดูหงส์อยู่หน้าโรงงิ้ว สงสารหงส์จับใจ ไม่ยอมห่างไปไหน
ผ่านเวลาจนกระทั่งฟ้าสาง เช้าวันใหม่ น้ำค้างหยดลงบนใบไม้ หงส์ยังคงคุกเข่าอยู่ที่เดิม หลงเดินเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง “เช้าแล้ว คุณหนูลุกขึ้นเถอะครับ”
“ฉันยังไปไหนไม่ได้ จนกว่าอาป๊าจะอนุญาต”
“แต่คุณหนูไม่ผิด ผมจะไปเล่าความจริงให้เถ้าแก่สุงฟังเดี๋ยวนี้”
“อย่า ! อาหลง”
หลงชะงัก “ทำไมล่ะครับ”
“นายช่วยอะไรฉันไม่ได้หรอก นายยิ่งพูด อาป๊าจะยิ่งโกรธ ไม่มีใครทำให้อาป๊าเปลี่ยนใจได้ทั้งนั้น”
“อย่าทรมานตัวเองแบบนี้เลย ผมขอร้อง”
“กลับไปซะเถอะ... ฉันต้องทำตามคำสั่งของอาป๊า”
“คุณหนู...”
แววตาหงส์มุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว ไม่ยอมแพ้
เถ้าแก่สุงตบโต๊ะปัง จนหมวย กุ่ย และหวังที่มาอ้อนวอนขอร้องเถ้าแก่สุงให้ยกโทษให้หงส์ต่างสะดุ้งเฮือก
“อั๊วแทบอยากจะเฆี่ยนนังลูกไม่รักดีให้เนื้อหลุดเสียด้วยซ้ำ จะได้หลาบจำ เป็นถึงลูกสาวหัวหน้าแก๊งหงส์ดำ
แต่กลับทำตัวเหลวแหลก เสื่อมเสียชื่อเสียงวงศ์ตระกูล มันน่านัก”
กุ่ยไม่เชื่อ “เจ้หงส์ไม่มีวันทำเรื่องอัปยศอย่างนั้นแน่”
หมวยช่วยพูด “อีกอย่างอาหลงก็เป็นคนของเถ้าแก่ไช้ ใช่คนอื่นคนไกลซะที่ไหน จะกล้าทำเรื่องฉาวโฉ่แบบนั้นได้ยังไง... เถ้าแก่ยกโทษให้เจ้หงส์สักครั้งเถอะนะคะ”
“ไม่ต้องพูดมาก ! อั๊วไม่อยากเห็นหน้าพวกลื้อ จะไปไหนก็ไป ! ไปสิ !”