รีเซต

บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 18 หน้า 4

บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 18 หน้า 4
7 สิงหาคม 2558 ( 10:03 )
1M
ตอนจบ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 18
20 หน้า

โรงงิ้วเฟิ่งหวง หมวย กุ่ย หวังจับกลุ่มคุยกัน ขณะพักซ้อมฝึกงิ้ว

“ชวนจิ้งจอกเฒ่าอย่างเถ้าแก่เต็กมาเป็นหัวหน้าแก๊งด้วย ไม่รู้เจ้หงส์คิดอะไรอยู่” กุ่ยขัดใจ

“เถ้าแก่เต็กเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น มีเหรอจะยอมลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นง่ายๆ ลูกชายตัวเองตายทั้งคน” หมวยติง 

หวังออกความเห็น “หรือนายน้อยจะใช้ยุทธวิธีเปลี่ยนศัตรูให้กลายเป็นมิตร”

“มีเถ้าแก่เต็กเป็นมิตรก็เหมือนเลี้ยงงูพิษไว้ใกล้ตัว พร้อมจะแว้งกัดได้ทุกเมื่อ”

“เถ้าแก่เต็กเป็นพี่น้องร่วมสาบานกับเถ้าแก่สุง คงไม่กล้าคิดร้ายกับนายน้อยหรอก” หวังไม่อยากเชื่อ

“น้อยไปสิ ! คนเราลองปล่อยให้ความหลงผิดบังตาจนมืดบอด เห็นกงจักรเป็นดอกบัวแล้วล่ะก็ ต่อให้ช้างมาฉุดก็หยุดคิดชั่ว ทำชั่วไปไม่ได้” กุ่ยมั่นใจ 

หมวยเป็นห่วงหงส์ “ถ้าอย่างงั้น เจ้หงส์ก็กำลังตกอยู่ในอันตรายน่ะสิ”

ทั้งสามได้แต่มองหน้ากัน ร้อนใจ เป็นห่วง กลัวว่าเต็กจะคิดร้ายกับหงส์  

 

หงส์ขอร้องเต็กด้วยความอ่อนน้อม “อีก 3 วันหงส์จะเข้ารับตำแหน่งหัวหน้าแก๊งหงส์ดำ หงส์อยากจะชวนอาเจ็กร่วมเป็นหัวหน้าแก๊งกับหงส์ด้วย” 

เต็กหรี่ตามองหงส์อย่างไม่ไว้ใจ “นี่ลื้อจะมาไม้ไหน”

“หงส์จำเป็นต้องเป็นหัวหน้าแก๊งหงส์ดำตามคำสั่งเสียของอาป๊าในพินัยกรรม แต่หงส์อายุยังน้อย ด้อยประสบการณ์  ยังต้องเรียนรู้จากอาเจ็กอีกมาก เลยอยากให้อาเจ็กช่วยชี้แนะด้วย”

เสี่ยเล้ง ลุ้นอยู่ว่าเต็กจะตัดสินใจอย่างไร เต็กจ้องหน้าหงส์ นิ่งชั่วครู่ ก่อนระเบิดหัวเราะออกมา “อาหงส์... คิดเหรอว่าลูกไม้ตื้นๆของลื้อจะตบตาอั๊วะได้”

“อาเจ๊กหมายความว่ายังไง”

“ลื้อต้องการอาศัยบารมีของอั๊วะ รวมแก๊งกระเรียนให้อยู่ในกำมือของแก๊งหงส์ดำ หลังจากนั้น ลื้อก็จะย้อนกลับมาตลบหลังกำจัดอั๊วะ”

“อาเจ็กเปรียบเสมือนตัวแทนของอาป๊า หงส์จะทำอย่างนั้นได้ยังไง”

“อั๊วะไม่ได้หน้าโง่เหมือนไอ้ตี๋เล็ก จะได้หลงกลนังผู้หญิงร้อยเล่ห์อย่างลื้อ” หงส์ตะลึงงันคิดไม่ถึงว่าเต็กจะแปรความหวังดีของตนเป็นอย่างอื่น“เลิกเสแสร้งแกล้งทำตัวเป็นแม่พระได้แล้ว ! ตำแหน่งของลื้อ อั๊วไม่ต้องการ”

“แล้วอาเจ็กต้องการอะไร” 

เต็กยื่นหน้าเข้ามาใกล้ พูดลอดไรฟัน “ต้องการอะไรน่ะเหรอ....หึๆ อั๊วะต้องการเห็นลื้อพินาศย่อยยับ  ต้องเจ็บปวดทนทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็นนังตัวซวย” เต็กเสียงกร้าว คำพูดนั้นคล้ายจะเป็นคำสาปแช่งจนหงส์อดขนลุกไม่ได้ เต็กตวาดเน้นเสียง “ออกไป !!!” เต็กโยนปิ่นโตกับข้าวและห่อยาโยนทิ้งตรงหน้าหงส์อย่างไม่แยแส ไล่หงส์เหมือนหมูหมา 

เสี่ยเล้งซึ่งแอบดูอยู่ ยิ้มสะใจ

 

ที่ศาลเจ้า หงส์ปรับทุกข์ให้หลงฟัง ไม่สบายใจเรื่องเต็ก “อาเจ็กเต็กเปลี่ยนไปเป็นคนละคนกับที่ฉันเคยรู้จัก คิดแต่ว่าฉันเป็นต้นเหตุทำให้เฮียตี๋เล็กต้องตาย” 


20 หน้า