บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 12
บทประพันธ์ ระกา นุกูลบทโทรทัศน์ ปัณชญา
อัคคีขับรถเข้ามาจอดที่หน้าสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เขาลงจากรถ ฉัตรชบานั่งนิ่งไม่ยอมลง อัคคีเดินไปเปิดประตูรถด้านที่ฉัตรชบานั่งอยู่
อัคคีสั่ง “ลงมา” ฉัตรชบานั่งนิ่งไม่ยอมลง ชายหนุ่มขู่ “หรือต้องให้อุ้มลง”
อัคคีทำท่าจะอุ้มจริงๆ ฉัตรชบารีบร้องห้าม “ไม่ต้อง ฉันลงเองได้” ฉัตรชบาลงจากรถ
“ก็แค่เนี้ย”
ฉัตรชบาเดินหนีไปนั่งที่ม้านั่งยาวใต้ต้นไม้ “หายไปตั้งหลายวัน ทำไมไม่ไปแล้วไปลับ กลับมาวุ่นวายกับฉันอีกทำไม”
อัคคียิ้มยั่ว “พูดแบบนี้แสงดว่าแอบคิดถึงผมอยู่ล่ะสิ ถึงขั้นนับคืนนับวันว่าผมหายไปกี่วัน”
ฉัตรชบาเบ้หน้าใส่ “เรื่องอะไรฉันต้องคิดถึงนาย แล้วนี่นายลากฉันออกมาที่นี่ทำไม”
“ผมมีเรื่องอยากถาม ในงานเลี้ยงที่บ้านคุณคืนนั้น นายพัฒนะทำอะไรศา”
“ฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นแหละ”
“แต่ผมได้ยินคุณพูดกับศาเมื่อกี๊นี้”
“นายฟังผิดแล้ว ฉันไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับคุณพัฒนะเลย”
อัคคีบีบต้นแขนสองข้างของฉัตรชบาแน่น “แต่ผมได้ยิน บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าคืนนันคุณเห็นนายพัฒนะทำอะไรศา”
“ฉันไม่มีอะไรจะบอกคุณทั้งนั้น อยากรู้อะไรก็ไปหาหาคำตอบเอาเองสิ เก่งนักไม่ใช่เหรอ”
“คุณจะตอบผมดีๆ ซักครั้งไม่ได้หรือไง”
“แล้วทีนายล่ะ จะทำดีกับฉันซักครั้งมั่งไม่ได้หรือไง”
อัคคีโดนย้อน สะอึกไป “ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก เดี๋ยวผมไปหาคำตอบเอาเองก็ได้”
“ตกลงคุณลากฉันออกมาตั้งไกลเพื่อถามคำถามเดียวแค่นี้เนี่ยนะ”
อัคคีพยักหน้ารับ “ใช่”
ฉัตรชบาบ่นอุบอิบ “ประสาท ถ้าจะถามแค่นี้ ถามในวัดก็ได้ เสียเวลาจริงๆ”
อัคคีแอบมองหน้าฉัตรชบาแล้วเผลอยิ้มออกมาบางๆ
ฉัตรชนกเดินตรวจงานอยู่ที่ไซท์งานที่จะก่อสร้างโครงการใหม่ โดยมีหัวหน้าคนงานเป็นคนพาดูสถานที่ จิดาภาเดินตามคอยจดงาน