บทละครโทรทัศน์ Fly To Fin สุดติ่งจิงเกอเบล ตอนที่ 11 หน้า 4
“มีอะไรเหรอจุน” จุนหน้าเครียด ส่งโทรศัพท์ให้นิ้มดู “โห นี่จุนจะได้เล่นละครแล้วเหรอ ดีใจด้วยนะ แบบนี้ร้านของแม่ต้องเป็นจริงเร็วขึ้นแน่ๆ” จุนยิ้มเศร้าพยักหน้า นิ้มบีบมือจุนให้กำลังใจ “ไม่เป็นไรนะ เรารู้ว่าจุนอยากเล่นดนตรีกับเพื่อน แต่ยังไงก็ต้องทำให้แม่ก่อนแหละ เรื่องเล่นดนตรีวันนึงก็คงมีโอกาสอีกนะ”
4 หนุ่มเดินคุยกันมาเรื่อยๆจนถึงร้านขายเครื่องดนตรี
คีนบ่น “หมั่นไส้ไอ้จุน พอหายไข้ก็อ้อนสาวต่อเลย”
เอิร์ทไม่สน “ก็ช่างมันดิ ความสุขของมัน”
ธันย์ยังห่วงเพื่อน “ความสุขของมันคือเล่นดนตรี...เราอยากให้มันกลับมาว่ะ”
หนุนถอนใจ “จะทำไงได้ล่ะ มันก็มีความจำเป็นของมันที่เราต้องยอมรับ“ เพื่อนๆพยักหน้า จำต้องยอมรับ จนเดินมาถึงหน้าร้านดนตรีพอดี หนุนบอก “เดี๋ยวเราแวะซื้อสายเบสก่อน พวกนายจะกลับเลยก็ได้นะ”
เอิร์ทยังไม่กลับ “ยังหรอก ก็เข้าไปด้วยกันนี่แหละ”
หนุนไปถามสายเบสจากเจ้าของ ขณะที่เพื่อนๆลองเครื่องดนตรีเล่นกัน เอิร์ทเข้าไปลองคีย์บอร์ด ธันย์นึกสนุกลองตีกลอง คีนหยิบกีต้าร์มาลีด เล่นเป็นทำนองเดียวกัน
หนุนหันมองเพื่อน ยิ้มแล้วเดินมาหาเพื่อน “เอาวะ 4คนนี่แหละ เราจะชนะไอ้บอมบ์ให้ได้”
เพื่อนๆพยักหน้าเห็นด้วยกับหนุน แต่คีนยังคงลีดกีต้าร์ต่อ แล้วร้องท่อนฮุคเพลง “นาฬิกาหัวใจ” ของซานิขึ้นมา ทำให้เอิร์ทเข้าใจผิด คิดว่าเสียใจเรื่องจุน
“เฮ้ย ไอ้คีน ไม่ต้องเสียใจเว้ย ถึงไม่มีไอ้จุน พวกเราก็ต้องสู้ได้ เข้าใจเว้ยว่ามันเป็นช่วงเวลาที่กดดัน แต่เราต้องฟลายทูฟิน ทำให้มันสุดติ่งจิงเกอเบลให้ได้”
“ไม่ใช่ เราเลิกกับลมฝนแล้ว”
เอิร์ทชะงัก “หา! อะไรนะ”
“เราเลิกกับลมฝนแล้ว เสียใจสุดติ่งเลยว่ะเนี่ย...” คีนร้องไห้ลั่นร้าน
เพื่อนทั้งสงสารทั้งอาย เพราะเจ้าของร้านและคนอื่นหันมามองกันหมด แต่คีนก็ยังไม่หยุดร้อง
ที่ร้านประจำ 3 สาว ลมฝนร้องไห้อย่างหนักอยู่ที่มุมในสุดของร้าน กระดกน้ำสีแดงในเหยือกใสเหมือนคนเมา แล้วฟุบหน้าลงนอน เพลง “เจ็บทุกเช้า”
แบ๊วกับหวานใสหน้าตื่นเข้ามาหา
“ฝน แกต้องไม่เป็นอะไรนะ อย่าร้องนะ ไม่เอา โธ่..” แบ๊วกอดลมฝน
หวานใสไม่อยากเชื่อ “นี่ชั้นไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคีนเค้าจะเลิกกับแก เห็นเค้ารักแกจะตาย”