บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญ ตอนที่ 25 หน้า 12
28 กุมภาพันธ์ 2557 ( 17:07 )
1.2M
ที่ชั้นบนคุ้มร้าง ธาดาผวาเยือกเอาผ้าปิดจมูกออก
“กูนึกออกแล้ว เงินอยู่ในห้องใต้ดินต่างหาก”
ใต้ถุนคุ้มร้างยังคงมืดทะมึน เสาไม้สักนับร้อยดูสลับซับซ้อนเป็นเขาวงกต แสงไฟฉายสี่ลำ ส่องวูบวาบไปมา 4 สมุนเดินมาอย่างระวังตัวกว่าเดิม ธาดาเดินตามกวาดตามองหา สมุน 2 คนแบบถุงทะเลใส่จอบ เสียม ค้อนปอนด์ ชะแลง มาด้วย ธาดาสังเกตเห็นกำแพงอิฐที่เพิ่งก่อขึ้นใหม่ จึงสั่งให้ลูกน้องทุบทำลายจนเกือบราบ เผยให้เห็นประตูโซ่เหล็กคล้อง 2 คนงานวางค้อนเอาเท้าเขี่ยๆ อิฐให้แหวกๆ เป็นทางเดิน ธาดาก้าวมามองตาลุกวาว
เถรกระอำยิ้มการุณย์ ดวงตาเรืองแสง “จงเปิด เปิดเดี๋ยวนี้”
ธาดาก้าวมามองตาลุกวาว “ห้องใต้ดินจริงๆ”
สองสมุนเห็นโซ่อาคม ทั้งยันต์ ทั้งกำแพง จัดเต็มขนาดนี้ ชักลังเล
ธาดาตาเขียว “ผีกับเงิน 50 ล้าน มึงเลือกเอา กูไม่กลัวผีที่ไหนทั้งนั้น”
จู่ๆ มีมือมาคว้าสมุนสองคนที่คุมเชิงด้านหลังหายวูบไปในความมืด ธาดากับ 2 สมุนหันมาดู 2 มองไปเห็นเงาตะคุ่ม ร่างนั้นก้าวสู่แสงสว่างเห็นว่าคือ ราเชนทร์ ที่สวมชุดหนังดำ หน้าเผือด ดวงตาเย็นนิ่ง
“ไอ้เชน มึงมาได้ยังไง”
ราเชนทร์ก้าวพรวดมาอย่างคุกคาม สมุนเข้าขวาง ราเชนทร์ยื่นมือขวาบีบคอ มือซ้ายจับหัวบิด ธาดาอ้าปากค้าง ราเชนทร์พลันดึงหัวสมุนหลุดจากคอหิ้วไว้ ร่างไร้หัวล้มฟาดลง
ธาดาตาเหลือกสมุนอีกคนคว้าปืนที่ยิงช้างได้ ตวัดขึ้นลั่นไกเปรี้ยง เล็งบริเวณอกซ้ายกระสุนเข้าบริเวณหัวใจ ทะลุออกหลัง ราเชนทร์หงายผลึ่งไป ธาดาโล่งใจ
ทันใดราเชนทร์ก็ลุกขึ้นยืนตรง บริเวณหัวใจโป๋ทะลุ ธาดาผงะถอยหลัง สมุนตกใจประทับปืนอีก ราเชนทร์ก้าวพรวดมาดันปืนโครม พานท้ายปืนกดทะลุอกสมุนล้มลงตาย ราเชนทร์หันมาหาธาดา
“ไอ้เชน กูเอง”
ราเชนทร์มีอาการจำได้เอียงคอมอง ธาดายิ้มออก ทันใดราเชนทร์ก็สะอึกเข้าประชิดตัวธาดา
เถรกระอำเห็นผิดแผน รีบร้องห้าม “อย่า หยุดมือ!”
ราเชนทร์ชะงักมือหยุดนิ่ง ธาดาก้มลงดู มือราเชนทร์ทะลวงจมอยู่ในอกเลือดกำลังทะลักออก มือราเชนทร์ทะลึออกมาข้างหลังโดยกำหัวใจธาดาอยู่
เถรกระอำแผดร้องสุดเสียง อย่างขัดใจที่ผิดแผน ดวงตาวาวโรจน์ หน้าถมึงทึง ยอดหล้า นางผัน นางเผื่อน มองอย่างแปลกใจและตกใจที่ไม่เคยเห็นเถรกระอำเป็นเช่นนี้มาก่อน
“ท่านอาจารย์ เจ้า”
ยอดหล้าเรียกอย่างปลอบประโลม นางผัน นางเผื่อนสบตากัน เถรกระอำชะงัก สีหน้าคั่งแค้นยุติ แล้วหันมาหายอดหล้า ด้วยใบหน้าการุณย์เช่นเดิม
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร นี่ยังไม่ใช่เวลาเท่านั้น”
“เจ้า แต่ข้าเชื่อว่าอีกไม่นาน เวลาของเราย่อมมาถึง”
“ใช่แล้วเจ้านางน้อย อีกไม่นานย่อมเป็นเวลาของเรา”
ยอดหล้ามุ่งมั่น เถรกระอำให้กำลังใจ
“อีกไม่นาน ย่อมเป็นเวลาของข้า” เสียงเถรกระอำกึกก้องกัมปนาทอยู่ในใจ