บทละครโทรทัศน์ มงกุฎริษยา ตอนที่ 11 หน้า 11
แพรวแพรร้องไห้โฮออกมา
“แม่ร้องไห้ทำไม...”
“แม่จะไม่ได้เป็นนางงามแล้วลูก “
“อ้าว... แล้วเมื่อไหร่แม่ถึงจะได้กลับมาอยู่กับหนูล่ะคะ”
แพรวแพรกอดพิงกี้แน่น “แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แม่ไม่ได้เป็นนางงามแล้ว ก็คงอีกนานกว่าแม่จะหาเงินได้มากพอที่จะสร้างบ้านของเรา ...ลูกรอแม่นะ”
พิงกี้เริ่มร้องไห้ “ไม่เอา หนูอยากให้แม่กลับบ้านเร็วๆ ทำไมแม่ไม่เป็นนางงามแล้วล่ะคะ” แพรวแพรตอบไม่ได้ว่าก็เพราะหนูนั่นแหละ พิงกี้รบเร้า “แม่ขา หนูอยากให้แม่กลับบ้านเร็วๆ มาอยู่กับหนูกับพ่อ...”
เลม่อนมองชักจะสงสาร
“น่าสงสารจังนะครับพี่เลม่อน”
ที่บ้านดวงเดือน เลม่อนเดินบึ้งๆ เข้ามา
ไผ่เดินซื่อๆ ตามมาน่ารัก “จริงๆแล้ว พี่เลม่อนก็เป็นคนใจดีเหมือนกันนะครับเนี่ย”
“ที่ฉันยอมไม่แฉเรื่องนังแพรวมีลูก ไม่ใช่เพราะใจดีหรอกย่ะ แค่สงสารเด็กมัน ...แต่ก็ยังดีนะ ที่ได้ข้อแลกเปลี่ยน”
“ข้อแลกเปลี่ยนอะไรเหรอครับ”
“ก็ที่มันสัญญากับเราไง ว่ามันจะไม่มายุ่งมาเกี่ยวกับเด็กค่ายดวงเดือนอีก ถ้ามันมายุ่งเมื่อไหร่ล่ะก็ ฉันจะแฉให้แหลกแหกไปถึงรูทวารเลย”
“รูทวารอะไรเหรอครับ”
เลม่อนเขิน “โอ้ย ไผ่ก็... อยากรู้จริงๆ เหรอ” ไผ่พยักหน้าซื่อ “ก็... ไม่เอา ไม่พูดดีกว่า “ เลม่อนเข้าไปตีๆ ซบๆ ไผ่
แพรวแพร เดินเข้ามาในบ้าน เจอฟ้ารุ่งนั่งไขว่ห้างอยู่อย่างรู้สึกว่าเหนือกว่า แพรวแพรตกใจ “ฟ้า นี่เธออยู่บ้านเหรอ”
“ออกไปข้างนอก เพิ่งกลับค่ะ”
“กลับมาเมื่อไหร่”
“ก็ตอนที่พี่ไล่ลูกผัวพี่กลับบ้านไงคะ”
“ฟ้า!”
“ฟ้าไม่บอกใครหรอกค่ะ” แพรวแพรโล่งอก “แต่หวังว่า ถ้าพี่แพรวจะไปสปาคราวหน้า คงไม่ลืมเรียกฟ้านะคะ”
แพรวแพรกัดฟัน ได้แต่ด่าฟ้ารุ่งในใจ