บทละครโทรทัศน์ มหัศจรรย์รักข้ามกระดาษ ตอนที่ 2
มหัศจรรย์รักข้ามกระดาษ
ตอนที่ 2 ภารกิจตามหาหนังสือ
กลางคืน บรรยากาศภายในห้องโถงของตึกร้างที่สภาพทรุดโทรม มืดสลัว มีเพียงแสงจากป้ายบิลบอร์ดด้านนอกหน้าต่างสาดเข้ามา ได้ยินเสียงเพลงจากป้ายบิลบอร์ดคลอมาเบาๆ เป็นเพลงที่มีทำนองแปลกๆชวนขนหัวลุก ลูกน้องไคโรยืนอยู่ที่คนละมุม เก้าอี้ขนาดใหญ่ สวยงามตั้งอยู่ ดูใหม่ เท่ และโดดเด่นจากสภาพมอซอของตึกร้างแห่งนี้อย่างสิ้นเชิง ที่มุมหนึ่ง มืด และมีเพียงแสงบางๆ สาดเข้ามาจากหน้าต่างด้านนอกอีกด้าน สะท้อนผ่านไหล่เผยให้เห็นเป็นหญิงสาวที่งดงามราวเจ้าหญิงกำลังยืนมองทอดออกไปด้านนอกอย่างเศร้าๆ... ลูน่า ที่ข้อมือลูน่าถูกล่ามโซ่พันธนาการเอาไว้อย่างแน่นหนา ใบหน้าของลูน่า แก้มเลอะคราบน้ำตา ทำให้รู้ว่าลูน่ากำลังทนทุกข์ทรมานอยู่ไม่น้อย ทันใดนั้นได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาภายในห้อง เงาใครคนหนึ่งเคลื่อนผ่านตัดมาตามเเสงที่สาดลงผนัง เสียงฝีเท้านั้นดัง พร้อมกับเสียงลากทวนชวนขวัญผวา ก่อนจะมีเสียงกระทบทวนลงบนพื้นดัง ตึ้ง! กึกก้องสะท้อนไกลไปทั่วทั้งชั้น ราวกับเสียงบัญชาชี้ขาดจากสรวงสวรรค์ ใบหน้าใครคนหนึ่ง ที่อยู่ภายใต้เงามืด แววตาคู่หนึ่งฉายแสงสะท้อนออกมาจากความมืด ไคโรบ่นอย่างดูถูกดูแคลน
“นี่หรือโลกมนุษย์ โลกโสมมที่เสื่อมโทรมไปทั่วทุกหัวระแหง กลิ่นความลำบากหิวโหยคละคลุ้งไปทั่วทุกพื้นที่ เหม็นสาบผู้คน ใต้ผืนดินเต็มไปด้วยเดียรัจฉานชั้นต่ำส่งกลิ่นเน่าเหม็น จะหาความงดงามที่ไหนได้ สิ้นหวัง!”
ไคโรยื่นหน้าออกมาจนพ้นเงามืด เข้าสู่แสงสลัว เผยให้เห็นใหน้าและแววตาที่เกรี้ยวกราด
“…ช่างต่างจากโลกสมมติที่จากมาอย่างสิ้นเชิง โลกที่กลิ่นของอากาศหอมราวดอกไม้ ผู้คนสวมใส่อาภรณ์สวยงาม ประณีตและวิจิตรจับใจ… ในเมื่อต้องอยู่ที่นี่โลกน่าหดหู่ อดสูนี้...เห็นทีต้องสร้างโลกใบน้อยในตึกร้าง โลกจำลองที่เราจะหลบหลีกลี้ภัยของเราได้สักพัก”
ลูน่าไม่พอใจในคำพูดของไคโร พยายามเขย่าโซ่รุนแรง หาทางจะหลุดพ้นออกไปจากพันธนาการที่จองจำของไคโร ไคโรหัวเราะ ก่อนจะถอยกลับหายเข้าไปกับเงามืดช้าๆ เสียงหัวเราะไคโรยังคงดังอยู่
เช้าวันใหม่ ถังขยะข้างสถาบันวิจัยดาราศาสตร์ (ตึกเก่า) สกายตื่นขึ้นมาพบว่าโฮชินอนอยู่ข้างๆก็ตกใจ ก่อนจะมองหน้าโฮชิที่หลับ อึ้งๆ น้ำตาคลอๆเพราะคิดถึงอดีตของตัวเองเกี่ยวกับโฮชิ สกายมองโฮชิ แล้วลองสำรวจด้วยการเอามือจับผม จับหน้า จับตา ปาก ของโฮชิเบาๆ
สกายพึมพำกับตัวเอง ไม่อยากเชื่อ “ฉันไม่ได้ฝันไป! …มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?!”