บทละครโทรทัศน์ เพลิงนรี ตอนที่ 19 หน้า 2
พริริสาข้ามโขดหินตามธีภพมาติดๆ
“คุณจะตามมาทำไม เดี๋ยวก็ตกน้ำไปอีกหรอก” ธีภพรีบยื่นมือไปให้พริริสาจับประคองเดินตามไป
“ก็ฉันเป็นคนเห็นนี่”
“คุณนี่ทำเป็นเด็กๆไปได้ ใครเห็นก่อนเป็นของคนนั้นหรือไง” ธีภพจำใจค่อยๆพาพริริสาเดินข้ามโขดหินไปจนถึงกลางลำธาร ธีภพก้มลงหยิบรีโมทกุญแจรถขึ้นมา
พริริสาดีใจ “ในที่สุดก็เจอจนได้”
“ยังใช้ได้อยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้”
“งั้นก็ลองไปเปิดที่รถดูสิคะ”
ธีภพรู้ทัน “ฉลาดนักนะคุณ อยากรู้ล่ะสิว่าผมเอารถไปจอดไว้ที่ไหน”
พริริสาอมยิ้มเจ้าเล่ห์
ธีภพพาพริริสาเดินไปตามทางเพื่อไปที่ซ่อนรถไว้ พริริสาท่าทางอารมณ์ดีขึ้นเดินไปตามทางโดยไม่บ่น ธีภพหันมาสังเกตเห็นพริริสาไม่งอแงก็แปลกใจ “คุณนี่เปลี่ยนอารมณ์ได้วันละหลายรอบจริงๆ เมื่อกี้บ่นว่าเมื่อย ตอนนี้เดินยิ้มร่าเริงไม่บ่นสักคำ”
“แม่ชอบบอกว่าฉันเหมือนสายลมที่ไม่ยอมหยุดนิ่ง”
“พวกอารมณ์แปรปรวนนี่เอง”
พริริสาค้อนใส่ “นี่คุณ!”
“ก็จริงไหมล่ะ วันไหนท้องฟ้าสดใส ปลอดโปร่ง คุณก็เป็นสายลมอ่อนๆนำพาความเย็นสดชื่นมาให้ แต่ถ้าวันไหนมีพายุ คุณกลายเป็นลมที่พร้อมจะพัดกระหน่ำใส่ทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า” พริริสายักไหล่ไม่ปฏิเสธคำเปรียบเปรยนั้นของธีภพ “ร้ายจริงๆ”
“ถ้าฉันเป็นสายลมแล้วคุณล่ะเป็นอะไร”
“คุณเป็นสายลมที่ไม่ยอมหยุดนิ่ง ผมก็จะเป็น...พื้นดินที่มั่นคง เพราะต่อให้เจอลมพายุแรงแค่ไหน ก็ทำอะไรความมั่นคงของพื้นดินไม่ได้” สายตาธีภพแสดงความรู้สึกที่อยู่ในใจที่ต่อพริริสาอย่างชัดเจน
พริริสารู้ว่าในใจธีภพคิดยังไงกับตนแต่เสพูดออกไปอีกอย่าง “คุณจะบอกว่า คุณเก่งกว่าฉันงั้นสิ”
“จะว่าอย่างงั้นก็ได้ ยังไงผมก็ต้องเก่งกว่าคุณอยู่แล้ว”
“คนหลงตัวเอง” พริริสาเดินนำธีภพไปอย่างอารมณ์ดีไม่อยากจะต่อปากต่อคำต่อ ธีภพเดินตามมองดูสายลมอย่างพริริสาด้วยความเอ็นดู
ใต้ต้นไม้อีกด้านของที่พัก ทั้งคู่เดินมาถึงบริเวณที่รถธีภพจอดหลบอยู่
พริริสาเห็นรถก็ดีใจ “เอามาจอดไกลขนาดนี้นี่เอง มิน่าฉันวิ่งหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ”