บทละครโทรทัศน์ เพลิงนรี ตอนที่ 8 หน้า 4
กานดาเดินเข้ามาในโรงอาหาร โรซี่หันไปเห็นกานดาที่กำลังตรงมาที่โต๊ะก็ถือช้อน อ้าปากค้างรู้สึกถึงรังสีอำมหิตจากตัวกานดา
ชนิตาไม่เห็นกานดาทำหน้าสงสัย “ยัยโรซี่เป็นอะไร เห็นผู้ชายหล่อจนตาค้างหรือไง”
ทุกคนหันไปมองบ้างเห็นกานดาก็พากันชะงักตามโรซี่ กานดามองมาที่พริริสาอย่างเอาเรื่อง พริริสามองกลับอย่างพร้อมจะเผชิญหน้า
มุมหนึ่งในตึก กานดามองพริริสาอย่างหยันๆ “เธอจะเอาเท่าไหร่”
“อะไรคะเท่าไหร่ อ๋อหรือว่าคุณกานดารู้สึกผิดก็เลยอยากจะจ่ายค่าปลอบขวัญที่ลูกสาวคุณมาทำร้ายฉันก่อน แล้วยังบีบให้ฉันออกจากงาน ใช่ไหมคะ ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ยังไงฉันก็เอาคืนลูกสาวคุณไปแล้ว อีกอย่างตอนนี้ฉันก็ได้งานใหม่ที่ดีกว่าเดิมด้วย”
กานดาสะกดอารมณ์อย่างที่สุด “ฉันหมายถึงเธอต้องการเท่าไหร่เพื่อไปจากชีวิตธีภพ และออกไปจากบูรพเกียรติ บอกมาฉันจะเขียนเช็คให้”
พริริสายิ้มเย็น “แน่ใจเหรอคะ...ว่าจ่ายไหว...”
“ทำไมฉันจะจ่ายไม่ไหว...” กานดาตวาด
“ถ้าราคามันมาก พอๆ กับตึกบูรพเกียรตินี้ทั้งตึกละคะ คุณจะจ่ายให้ฉันไหวหรือเปล่า” พริริสายั่ว
“แก!” กานดามองพริริสาอย่างเริ่มมั่นใจ ว่าเด็กคนนี้ไม่ธรรมดาอย่างที่คิดไว้จริงๆ พริริสาจะเดินหนีออกไป กานดาคว้าแขนพริริสาข้างที่มีรอยแผลเป็น ดึงไว้ไม่ยอมให้ไปง่ายๆ “คิดจะลองดีกับฉันจริงๆ ใช่ไหม คิดว่าฉันจะไม่มีปัญญาเอาแกออกไปจากบูรพเกียรติใช่ไหม”
“ฉันเชื่อค่ะว่าคนอย่างคุณทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องต่อหน้าหรือลับหลังใครๆ” กานดาเห็นรอยแผลเป็นที่ข้อมือพริริสาก็สะกิดใจอีกครั้ง พริริสายั่วอีก “คุณอยากรู้ไหมคะว่ารอยแผลนี้ของฉัน มันมาจากไหน”
กานดานึกร้อนตัวเรื่องในอดีตสะบัดมือพริริสาทิ้งไป “ทำไมฉันต้องอยากรู้เรื่องของแก”
“เพราะถ้าฉันเกลียดใครสักคน ฉันจะต้องรู้เรื่องของคนๆ นั้นให้มากที่สุด เพื่อจะได้จัดการกับคนที่ฉันเกลียดได้สาสมไงละคะ”
กานดาจ้องพริริสา ยิ่งสงสัยในคำพูดของพริริสา พนักงาน 2 คนเดินผ่านมา เห็นกานดาก็รีบก้มตัวเดินผ่านไปอย่างกลัวๆ กานดาเห็นมีคนเดินมาจึงต้องงนิ่งไว้ก่อน
“ถ้าคุณกานดาไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” พริริสาเดินออกไป
“แกเป็นใครกันแน่นังริสา” กานดาได้แต่มองตาม แววตาแข็งกร้าวด้วยความโกรธ
บ้านคณิน เวลากลางคืน ในห้องนั่งเล่น กานดานั่งครุ่นคิดเรื่องพริริสา หวั่นใจว่าจะเป็นลูกสาวพีรดากลับมา จินตนาเดินเข้ามาเห็นกานดานั่งคิ้วขมวดก็สงสัย “ยัยเกรซยังไม่ยอมเปิดประตูอีกเหรอ”
“ค่ะ นี่คงเสียใจมาก ถึงไม่ยอมให้ใครเจอเลยตั้งแต่กลับมา ข้าวปลาก็ไม่ยอมออกมากิน ธีภพก็ไม่น่าหักหน้ากันแบบนี้”