บทละครโทรทัศน์ เพลิงนรี ตอนที่ 11 หน้า 2
“แล้วเธอจะทำให้มันยากทำไม เธอก็ไม่ได้เจ็บอะไรนักหนานี่ ค่ารักษาพยาบาล วันนี้ทางบริษัทก็จะออกให้ถือว่าเป็นอุบัติเหตุ” กานดาเห็นพริริสาไม่ยอมก็ไม่พอใจ
“ถ้าอย่างงั้นให้ช่างมาตรวจสอบรถคุณเกรซดูก่อนดีไหมคะว่าเบรกมันเสียจริงหรือเปล่า เพราะฉันไม่คิดว่า
มันเป็นอุบัติเหตุ แต่เป็นการพยายามฆ่าโดยไตร่ตรองไว้ก่อนแล้ว”
กานดาและจินตนาชะงักพากันไม่พอใจ
“นี่หล่อนอย่ามาหัวหมอใส่พวกฉันนะ พยายามฆ่าอะไรกัน หลานฉันจะไปอยากฆ่าหล่อนทำไม ไร้สาระ หรือคิดจะข่มขู่พวกฉันเรียกค่าทำขวัญสิท่า ฉันจะดึงสติหล่อนให้เอาบุญ ระหว่างสถานะพนักงานอย่างหล่อนกับลูกสาวประธานบริษัท ถ้าจะมีคดีความกันขึ้นมาจริงๆ หล่อนคิดเอาเองแล้วกันว่าใครกันแน่ที่มันจะเดือดร้อน” จินตนาขู่ กานดานั่งนิ่งยิ้มเยาะใส่พริริสาในที พริริสาได้แต่มองกานดาและจินตนาอย่างรังเกียจกับการไม่สำนึกว่าลูกหลานพวกตนได้ทำอะไรไว้บ้าง
“งั้นเราก็มาลองดูกันค่ะ ว่าใครกันแน่ที่จะเดือดร้อน” พริริสาท้าทายแล้วลุกหนีเดินออกไป
กานดาและจินตนาพากันเหวอ ไม่คิดว่าพริริสาจะกล้ามีเรื่องกับพวกตน
พริริสาเดินหนีออกมาอย่างโกรธๆ เจอคณินเข้าพอดีก็ชะงัก สายตาคณินบ่งบอกว่าเป็นห่วงพริริสาไม่น้อย
“เธอไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม”
“ก็อย่างที่เห็นล่ะค่ะ”
“ฉันต้องขอโทษแทนยัยเกรซด้วยที่ทำให้เธอต้องเจ็บตัว” พริริสามองดูคณินอย่างชั่งใจว่าเขาจะจัดการยังไงกับเรื่องนี้ “เรื่องที่เกิดขึ้นคิดซะว่าเป็นอุบัติเหตุก็แล้วกันนะริสา” คณินหยิบเช็คออกมาส่งให้พริริสา “ถือว่าเป็นค่าทำขวัญ ถ้าเธอไม่พอใจอยากอยากเรียกร้องอะไร ฉันก็พร้อมจะจัดการให้ แต่ขอให้เลิกแล้วต่อกันเถอะนะ”
พริริสามองคณินอย่างผิดหวัง สุดท้ายคณินก็ไม่ต่างจากกานดาและจินตนาที่เข้าข้างกรนันท์ ไม่ว่าจะทำผิดร้ายแรงแค่ไหน ความรู้สึกเกลียดบูรพเกียรติที่เคยหายไปกลับเข้ามาในใจพริริสาอีกครั้ง
พริริสานั่งอยู่ในสวนของโรงพยาบาล แววตาแข็งกร้าว ธีภพเดินเข้ามาหา ริสาเอ่ยสวนขึ้นทันที “คุณจะมาพูดกับฉัน ว่าทุกอย่างเป็นอุบัติเหตุอีกคนสิท่า”
“ทำไมคุณคิดว่าผมจะพูดแบบนั้น”
“เพราะคนพวกนั้นคงขอร้องให้คุณมาพูดกับฉัน ไม่ให้เอาเรื่องคุณเกรซ”
ธีภพอ่อนใจในฐานะคนกลาง “ถ้าผมพูดคุณจะฟังไหม”
“ท่านประธานฝากเช็คค่าทำขวัญมาให้ฉันด้วยหรือเปล่า” ธีภพหยิบเช็คออกมา พริริสารับเช็คมา “ถ้าฉันรับเช็คนี่ ทุกคนที่บูรพเกียรติคงสบายใจและมีความสุขเพราะคิดว่าสุดท้ายเงินของพวกเขาก็ชนะทุกอย่างเหมือนทุกครั้ง”
ธีภพเห็นใจ “ริสา” พริริสาหยิบสร้อยข้อมือที่ขาดออกมาให้ธีภพ “สร้อยข้อมือคุณมันขาดแล้ว”
ธีภพรับมา “ผมจะส่งซ่อมให้”