บทละครโทรทัศน์ เพลิงนรี ตอนที่24 หน้า 3
ภาพอดีตย้อนกลับมา คณินตกใจรีบเข้าไปประคองพริริสาไว้ ไม่ให้หน้าคะมำ“ริสาไม่เป็นไรนะลูก” พริริสามองหน้าคณินอย่างงุนงงเพราะไม่เคยเจอกับพ่อมาก่อน “นี่พ่อเอง พ่อของหนูไง” คณินดึงพริริสามากอดไว้
พริริสาจ้องมองคณินอย่างรู้สึกอบอุ่นหัวใจ “จากนี้ไปริสาจะเชื่อแม่ จะไม่นึกอดีตที่ผ่านมาอีก” พริริสายกมือขึ้นไหว้คณินทั้งน้ำตา “ริสาขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้ทำไม่ดีกับพ่อกับครอบครัวของพ่อ ริสาขอโทษค่ะ”
คณินดีใจอย่างที่สุด เอื้อมไปโอบกอดพริริสาเอาไว้อย่างอ่อนโยน “ริสาลูกพ่อ พ่อขอบใจ ขอบใจหนูจริงๆ”
พีรดาน้ำตาไหลออกมา คามินเข้าไปยืนข้างๆจับมือพีรดาไว้ ทั้งคู่มองภาพสองพ่อลูกที่เข้าใจกันอย่างรู้สึกสบายใจและมีความสุขตามไปด้วย
บริเวณบ้านกานดา กานดายืนคุยโทรศัพท์สีหน้าเครียดที่ด้านนอก บ้านแม้หลังใหญ่แต่ดูเก่าและทรุดโทรมเพราะปล่อยทิ้งไว้ไม่มีใครอยู่มานาน “พวกแกฝันไปเถอะว่าจะได้เงินจากฉัน ถ้าพวกแกโทรมาอีก ฉันจะให้ตำรวจลากคอพวกแกเข้าตะรางให้หมด อย่าคิดนะว่าฉันจะทำไม่ได้ อย่าโทรมาอีก” กานดากดสายทิ้งอย่างโมโห
กรนันท์เดินผ่านสนามที่หญ้าขึ้นรก กระถางต้นไม้ล้มหงายระเกะระกะ อย่างแขยง “แม่คะ”
“เกรซ แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาที่นี่”
“ยังไงเกรซก็ต้องมา จนกว่าคุณแม่จะกลับไปด้วยกัน กลับไปอยู่บ้านเราเหมือนเดิมเถอะนะคะ” กานดาเดินเลี่ยงเข้าไปในบ้าน กรนันท์รีบเดินตาม“บ้านหลังนี้ทั้งเก่าทั้งโทรม สวนก็ดูไม่ได้ แถมไม่มีคนใช้ คุณแม่อยู่เข้าไปได้ยังไง”
“ยังไงบ้านนี้ก็เป็นของแม่ ไม่ใช่ของคนอื่น”
“บ้านบูรพเกียรติก็เป็นบ้านคุณแม่เหมือนกันนะคะ คุณแม่ไม่รักคุณพ่อแล้วเหรอคะ ถึงไม่ยอมกลับไป”
กานดาได้ยินก็ยิ่งแค้นใจ กัดฟันพูดกับลูก “เคยรัก รักมากจนคิดว่าวันหนึ่งจะเอาชนะผู้หญิงคนนั้นได้ แต่ก็เปล่าประโยชน์” กานดาไม่อยากพูดให้เจ็บปวดอีก “ยังไงแม่ก็ไม่กลับ ที่นั่นไม่ใช่ที่ของแม่อีกแล้ว แต่ไม่ต้องห่วงยังไงแม่ก็ไม่ยอมหย่ากับพ่อเราง่ายๆ ถ้าอยากจะหย่าก็ให้ไปฟ้องหย่าเอา”
“คุณแม่ไม่ยอมกลับไปแล้วเกรซจะทำยังไงล่ะคะ ตอนนี้เกรซทำอะไรก็ผิดไปหมด ที่บ้านคุณปู่คุณย่าก็เอาแต่ถามถึง พูดถึงแต่นังริสา ตอนนี้เกรซกลายเป็นหมาหัวเน่าไปแล้ว”
กานดาได้ฟังก็ยิ่งเจ็บแค้นแทนลูก “ตอนนี้ทุกคนคงเห็นมันเป็นนางฟ้านางสวรรค์กันไปหมด งั้นก็ให้มันเป็นนางฟ้าสมใจ ทำตามที่แม่บอกแล้วลูกจะได้ทุกอย่างคืนมา”
กรนันท์แปลกใจว่ากานดาจะให้ตนทำอะไร
ห้องทำงานเอกสิทธิ์ เอกสิทธิ์ตบบ่าธีภพอย่างเป็นห่วง “หายดีแล้วสินะ”
“ขอบคุณครับที่เป็นห่วง”
“แผลที่ตัวนิดเดียวเท่านั้นล่ะครับผู้การ รักษาไม่นานก็หาย แต่แผลใจ ที่ทำให้เจ้าหญิงบาดเจ็บหนักนี่ไม่รู้หายหรือยัง” ธีภพเหวี่ยงศอกเข้าที่สีข้างอธิรุธ อธิรุธจุก แต่ไม่กล้าร้องดัง “โอ๊ย!”
“อาการเจ้าหญิงดีขึ้นมากแล้ว ผมก็เลยเรียกพวกคุณมาคุยเรื่องงานของเรา”