บทละครโทรทัศน์ รากบุญ 2 (รอยรักแรงมาร) ตอนที่ 21 หน้า 4
นวัชลงมาจากรถเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
นิษฐาและเจติยาต่างอึ้ง...
“พี่ไม่เป็นอะไรแล้วฐา ปลอดภัยดี”
นิษฐาไม่อยากเชื่อสายตา น้ำตายังอาบแก้มอยู่เลย “พี่ถูกยิงไม่ใช่เหรอคะ”
“พี่ถูกยิงจริงๆ แต่... “ นวัชเองก็งงไปหมด “อยู่ๆมันก็หายของมันเอง พี่ก็งงเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
เจติยาหันไปมองอยุทธ์ทันทีรู้ว่าทุกอย่างเป็นฝีมือของอยุทธ์ อยุทธ์รีบหลบสายตา ไม่กล้าสู้หน้าเจติยา
เจติยา อยุทธ์กำลังดูเหรียญ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เหรียญของอยุทธ์กำลังลอยอยู่กลางอากาศ สีของเหรียญดำคล้ำกว่าเดิมค่อนข้างมาก
“เหรียญดำคล้ำกว่าเดิมเยอะเลยนะคะคุณอยุทธ์”
อยุทธ์หยิบเหรียญกลับมา หน้าเครียด “ทุกครั้งที่ผมขอพร ผมขอเพื่อช่วยคนอื่นตลอดเลยนะครับ ไม่เคยขอเพื่อตัวเองเลยซักครั้งเดียว”
“เจเชื่อคุณค่ะ แต่ครั้งแรกที่เจขอพรจากกล่องรากบุญ เจก็ขอเพื่อช่วยแม่เหมือนกัน แต่หลังจากนั้น ก็มีเหตุให้เจต้องขอพรมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงไม่อยากขอก็ต้องขอ หลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะเราตกอยู่ในอำนาจของมันแล้วไงคะ”
“ผมรู้ว่าคุณเจไม่เห็นด้วย แต่ถ้าผมไม่ขอพร ผู้กองอาจจะไม่รอดก็ได้นะครับ”
“นั่นล่ะค่ะ อำนาจของมัน เริ่มต้นด้วยความจำเป็น ทำให้เราไม่รู้สึกผิด แล้วก็จะมากขึ้นเรื่อยๆ จนท้ายที่สุด ถ้าเราไม่ตายก็ต้องตกเป็นทาสของมัน ถ้าไม่อยากให้สิ่งพวกนี้เกิดขึ้น ก็ ต้องไม่ขอพรตั้งแต่แรกหรือ ทำลายมันทิ้งซะ”
อยุทธ์เถียงไม่ออกกับสิ่งที่เจติยาพูด รู้สึกทั้งเครียดทั้งสับสนไปหมด
นิษฐาเดินเข้ามาหาเจติยา “เจ...” เจติยาหันไปมองนิษฐา “ฉันอยากคุยด้วย ฉันว่าเรื่องที่เกิดขึ้น มันไม่ปกติแล้วนะเจ แกมีเรื่องปิดบังฉันอยู่ใช่มั้ย”
เจติยาเหลือบตามองอยุทธ์เล็กน้อยก่อนจะถอนใจออกมา ตนคงต้องบอกความจริงทั้งหมดกับเพื่อนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
นทีกำลังคุยโทรศัพท์มือถืออยู่ที่หน้าวิทยาลัย “เพิ่งเรียนเสร็จพี่”
“รีบกลับบ้านเลยนะ มากินข้าวด้วยกัน เหงา...พี่อยู่บ้านคนเดียว”
“อยู่คนเดียวซะเมื่อไหร่ คุยกะลูกในท้องไปสิ”
“พูดงี้จะเถลไถลใช่มั้ย”
นทีที่กำลังคุยโทรศัพท์มือถืออ้อนๆ พี่สาว “วันนี้มีบอลน่ะพี่ ผมขอไปดูบอลกับเพื่อนนะ ร้านแถวๆวิทยาลัยนี่แหละ รับรองว่าไม่กินเหล้า ไม่เล่นพนันเด็ดขาด แต่คงกลับดึกหน่อยนะคร๊าบคุณแม่ อย่านอนดึกล่ะ บาย”
นทีหันไปมองภาณุวัฒน์ที่ยืนยิ้มมองตนอยู่ไม่ห่างนัก “รายงานตัวผู้ปกครองเรียบร้อยแล้ว”
ภาณุวัฒน์มีสีหน้ากังวลเล็กน้อย “เราไปด้วยเพื่อนทีจะไม่หมดหนุกแน่นะ”