บทละครโทรทัศน์ กลกิโมโน ตอนที่ 1 หน้า 5
ภายในร้านเหล้าอิซะคาย่า หลังจากฟังโฮชิโนโอจิเล่าจนจบ นักเขียนอดสงสารเทพเจ้าไม่ได้ “เทพเจ้านกกระเรียนช่างน่าสงสารจริงๆ ยอมสละความรักตัวเองเพื่อชาวเมือง แล้วหลัง จากนั้นล่ะ..เขายังอยู่ในโลกมนุษย์ หรือว่าหาทางกลับสวรรค์ไปแต่งงานกับคนรักได้”
โฮชิโนโอจิยิ้มรับ “ตำนานที่ชั้นรู้มามีเพียงแค่นั้นเอง”
นักเขียนทำหน้าเสียดาย โฮชิโนโอจิลุกจากที่นั่งพร้อมกับวางเงินค่าน้ำชา “เดี๋ยวสิ..คุณจะกลับแล้วเหรอ ผมยังไม่ได้รู้จักชื่อคุณเลย”
“ผมก็แค่คนที่บังเอิญผ่านมาแล้วเล่าตำนานเทพเจ้านกกระเรียนให้คุณฟัง...อย่าลืมล่ะ.. เรื่องที่คุณรับปากผมไว้
ตีพิมพ์ตำนานเรื่องนี้ให้เป็นที่รู้จัก” โฮชิโนโอจิโน้มศีรษะให้เล็กน้อยพร้อมรอยยิ้ม แล้วเดินออกจากร้านไป
ที่คฤหาสน์มิยาคาวะ โฮชิโนโอจิยืนอยู่ที่ระเบียงแล้วแหงนมองท้องฟ้าและดวงดาวเบื้องบน ระหว่างนั้นมีดาวหางพุ่งพาดผ่านท้องฟ้า ข้ามไปอย่างสวยงาม แววตาของโฮชิโนโอจิมีประกายความหวังหลังจากมองดาวตกดวงนั้นผ่านไป
“ขอให้ลางสังหรณ์ของชั้นเป็นจริงด้วยเถอะ..เมียวโจ” สีหน้าโฮชิโนโอจิมีความหวัง
ประเทศไทย ที่บ้านชั้นเดียวยกสูงตามแบบบ้านเกษตรกรในชนบทที่มีฐานะกลางๆ สุรินทร์เดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวายอยู่ที่ชานเรือน ระหว่างนั้นสุรินทร์แหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เห็นดาวตกพุ่งพาดผ่านจากขอบฟ้าผ่านหลังคาบ้านตนไป มันเป็นดาวตกที่ส่องแสงสุกสกาวสว่างจนเห็นได้ชัด
เมื่อดาวตกพาดผ่านไป เสียงร้องของเด็กแรกเกิดก็ดังอุแว้ๆออกมาจากในเรือน สุรินทร์ตื่นเต้นดีใจรีบวิ่งไปถาม “หมอ...ลูกผมคลอดแล้วเหรอครับ...หมอ..หมอ !!”
ครู่หนึ่งหมอที่มาช่วยทำคลอดให้เมียของสุรินทร์ก็อุ้มเด็กน้อยในห่อผ้าออกมา “นี่ไงลูกของเอ็ง”
“ลูก..ลูกผม..ผู้หญิงหรือว่าผู้ชายครับหมอ”
“ผู้หญิง แข็งแรงครบสามสิบสอง หน้าตาน่ารักน่าชังจริงๆ เอ็งจะตั้งชื่อว่าอะไรล่ะ”
สุรินทร์เข้าไปอุ้มลูกสาวในห่อผ้ามาประครองอย่างทะนุถนอม น้ำตาคลอเมื่อเห็นใบหน้าอันน่ารักน่าชังก่อนจะ แหงนหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ “คืนนี้ดาวเต็มฟ้า ส่องแสงเป็นประกายสวยงามเหมือนกับลูกสาวของพ่อ พ่อจะเรียกลูก ว่า....รินดารา”
12 ปีต่อมา ที่ตลาดในตำบล ชาวบ้านเอาผักปลามาขายเรียงรายสองข้างทาง รินดาราหน้าตาน่ารักเดินตามแม่มาจ่ายตลาด ระหว่างที่แม่กำลังเลือกซื้อผักอยู่ข้างๆแผงขายปลากับ กบที่อยู่ในกะละมัง รินดาราชะงักมีสีหน้าไม่ดี
ดวงดาวผู้เป็นแม่เห็นท่าทางลูกสาวก็ถามขึ้น “เป็นอะไรไปน่ะดารา..ไม่สบายรึเปล่า”
รินดารามีสีหน้าอึดอัดเป็นกังวลใจคอไม่ดีเอาซะเลย สายตาก็เอาแต่เหลือบมองไปที่ปลาช่อนซึ่งนอนอยู่ใน กะละมังดิ้นไปมา และพวกกบที่ถูกขังอยู่ในถุงตาข่ายเพื่อรอให้คนซื้อไปบริโภค