บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 24 (จบบริบูรณ์)

บทประพันธ์ : ตรี อภิรุมบทโทรทัศน์ : สรรัตน์ จิรบวรวิสุทธิ์

เมืองอินทร์มองเพชรพญานาคสีชมพูสดในมือ

“ไอ้พลอยนี่มันก็สีสวยดีอยู่หรอก แต่มันเอาไปทำอะไรได้” กำนันแย้มสงสัย

“ตามตำนานบอกไว้ว่าพญานาคใต้บาดาลจะมีแก้วมณีประจำตัวเรียกว่าเพชรพญานาค เมื่อพญานาคตัวใดใกล้ละสังขาร ก็จะอธิษฐานฝากแก้วมณีประจำตัวของตนไว้ก่อนที่ร่างจะกลายเป็นหิน” เมืองอินทร์อธิบาย

“หมายความว่าเทวรูปคนครึ่งงูนั่นคือร่างของพญานาคที่ตายแล้วงั้นเหรอ” บุญส่งพิศวง

เมืองอินทร์พยักหน้า “ใช่... เพชรเม็ดนี้เป็นแก้วมณีประจำตัวของนางพญานาคีเมื่อพันปีก่อน”

“กลายเป็นหินตั้งแต่เมื่อพันปีก่อน.... แสดงว่าเจ้าแม่นาคีที่กราบไหว้บูชากันเป็นเรื่องเหลวไหลทั้งเพ พวกเราถูกไอ้หมออ่วมมันแหกตามาตั้งนาน” กอหันไปว่าหมออ่วม

หมออ่วมฉุน “ถึงตอนนี้ไม่มีเจ้าแม่นาคี แต่บริวารงูผีของมันยังอยู่ เอ็งก็เห็นนี่”

“งูผีก็ส่วนงูผี เจ้าแม่นาคีก็ส่วนเจ้าแม่นาคีสิวะ เกี่ยวอะไรด้วย” กอเริ่มใส่อารมณ์ จนมีปากเสียงกับหมออ่วม

กำนันแย้มต้องห้ามด้วยความรำคาญ “ถ้ายังไม่หยุดเถียงกัน ข้าจะส่งเอ็งสองคนไปถามนังงูผีให้รู้ดำรู้แดงไปเลย”

กอกับหมออ่วมหยุดเถียง เกรงบารมีกำนันแย้ม

“แล้วไอ้เพชรพญานาคเม็ดนี้ มันใช้ปราบนังงูผีได้มั้ย พ่อหมอ ?” บุญส่งถามต่อ

“ได้หรือไม่ได้ มันก็ขึ้นอยู่กับเอ็งนั่นแหละ ! เมืองอินทร์ยิ้มพราย แล้วบอกแผนการกับบุญส่ง

งูวัชระปราการรัดร่างคำแก้วพาเลื้อยกลับมายังถ้ำใต้เทวาลัย ทันทีที่เข้ามาในถ้ำ วัชระปราการกลายร่างเป็นคน นำร่างเจ้าแม่นาคีที่ยังไม่ได้สตินอนบนแท่นหิน วัชระปราการเอาผ้าคอยซับเลือดบนใบหน้าของนาคีด้วยความทะนุถนอมจนหมดจด วัชระปราการคุกเข่าอยู่ข้างๆ ได้สัมผัสกายนาคี ใกล้ชิดเป็นครั้งแรก หลังจากที่ได้แต่เฝ้ามองมานาน ดวงหน้าของนาคีที่ยังสลบไสล แม้จะซีดเผือด แต่ก็ยังคงความงามอยู่ วัชระปราการมองนาคี ด้วยสายตาทั้งรัก ทั้งภักดี ทั้งสงสาร ทั้งเจ็บปวด ระคนกัน

เช้าวันใหม่ หมอกลอยจางๆ บ้านคำปอง คำปองตกใจเมื่อรู้เรื่องจากทศพล “คำแก้วถูกงูเอาตัวไปรึ !!!”

“ผมตามหาคำแก้วทั้งคืนแต่ก็ไม่พบ ไม่รู้ไอ้งูนั่นมันเลื้อยหนีไปไหน”

“พ่อทศพลอย่าเพิ่งร้อนใจไปเลย คำแก้วดวงมันยังไม่ถึงฆาตหรอก” คำแก้วปลอบ