บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 2
“แต่นั่นมันงูยักษ์นะแม่ ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยเห็นงูตัวใหญ่ขนาดนี้มาก่อน ผมเป็นห่วงคำแก้วเหลือเกิน ป่านนี้จะเป็นตายร้ายดียังไงบ้างก็ไม่รู้” ทศพลเป็นห่วงสีหน้าวิตกกังวล
“แม่ยกคำแก้วให้เป็นลูกเจ้าแม่นาคีตั้งแต่อยู่ในท้อง งูนั่นอาจจะเป็นบริวารเจ้าแม่ที่ส่งมาช่วยคำแก้วจากไอ้เดนนรกพวกนั้น”
“ผมจะตามไปช่วยคำแก้วกลับมาให้ได้ ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต ผมก็ยอม”
“แม่ไปด้วย”
ทศพลส่งสายตาขอร้อง ไม่อยากให้คำปองตามไป เพราะเป็นห่วง “แม่ !”
“อย่าห้ามแม่เลย แม่รู้ นังคำแก้วมันอยู่ที่ไหน” คำปองพูดอย่างมั่นใจ คำแก้วต้องอยู่ที่เทวาลัยเจ้าแม่นาคีแน่ๆ
ทศพลกับคำปองรีบร้อนลงจากเรือนเพื่อไปยังเทวาลัยเจ้าแม่นาคี ที่มุมลับตาเห็นกระถุ่ง ซ่อนกลิ่น ชบา แอบดูอยู่ที่มุมหนึ่ง เกายุกยิกทั้งตัว เพราะถูกมดกัด
“ต๊ายยย ! แม่ยายสะกิดลูกเขยลงเรือน คงจะไปเล่นจ้ำจี้กันในป่า” กระถุ่งนินทา
“แม่กับลูกใช้ผัวคนเดียวกัน จัญไรแท้ๆ” ซ่อนกลิ่นเบ้ปาก
“อีคำแก้วมันเป็นงู เพราะแม่มันสมสู่ไม่เลือกหน้าอย่างนี้ไง เวรกรรมมันถึงได้ตกแก่ลูก” ชบายิ้มสะใจ
“อีคำปองมันลอบเล่นชู้ เรื่องนี้ต้องถึงหูกำนัน !” กระถุ่งยิ้มร้าย... คราวนี้อีคำปองตายแน่มึง !
กอฝนขมิ้นส่งให้กำนันแย้มทาให้ไก่ชนตามอก ขา และใต้ปีก
กระถุ่งวิ่งหน้าตาตื่น ร้องแรกแหกกระเชิง วิ่งพรวดพราดขึ้นเรือนมา “พ่อกำนัน !! แย่แล้ว พ่อกำนัน !!!”
“ทะเล่อทะล่าขึ้นมาบนเรือนข้า มีอะไรวะนังกระถุ่ง” กำนันแย้มสะดุ้งตกใจ
“ควายหายหรือไงวะ” กอประชด
“ยิ่งกว่าควายหายอีก ! มีคนระยำทำอัปรีย์ในดอนไม้ป่า”
กำนันแย้มหัวเราะหึๆ หันมาถาม “น่ารำคาญจริงๆ คราวนี้ใครกับใครมันผิดผีลักลอบเอากันอีกล่ะ”
“ฉันไม่อยากจะพูดให้เป็นเสนียดปาก” กระถุ่งทำเป็นกระมิดกระเมี้ยน
“พูดมาเถอะ แม่คู๊ณ.... มาถึงขั้นนี้แล้ว” กอคะยั้นคะยอ
“ก็นังคำปองกับผัวนังคำแก้วน่ะสิ”
กำนันแย้มกับกอหูผึ่ง “เอ็งว่ายังไงนะ !”
กระถุ่งเล่าเรื่องที่ได้ยินมาจากชบาและซ่อนกลิ่นน้ำไหลไฟดับ
เจ้าแม่นาคีลืมตาฟื้นคืนสติ หน้าซีดขาวราวกระดาษ อ่อนแรง ไม่สามารถแม้กระทั่งลุกขึ้นนั่ง
“เจ้าแม่” วัชระปราการดีใจ