บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 3 หน้า 2
สมมาตรกับประกิตช่วยกันติดเตาเพื่อหุงข้าวด้วยอุปกรณ์สนามที่ใช้เดินป่า พิมพ์พร เจิดนภา รัตนาวดี เดินเข้ามาร่วมวง
สมมารตรแซว “มาถึงก็ได้เวลากินพอดี สบายจริง จริ๊งงง ไม่รู้ชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไร”
เจิดนภาไม่สน “ฉันหุงข้าวเป็นซะที่ไหนล่ะ กินเป็นอย่างเดียว”
วันชนะเอ่ยกวน “มีคนรองมือรองเท้าจนเคยตัว ระวังเถอะ จะเป็นง่อยเข้าสักวัน”
พิมพ์พรนั่งใกล้ๆทศพล ทศพลถามอาการรัตนาวดีด้วยความเป็นห่วง “รัตนาวดีค่อยยังชั่วขึ้นแล้วใช่มั้ย”
“ดีขึ้นแล้ว แต่ยังบ่นมึนๆ หัวนิดหน่อย”
“ผมไม่ยักรู้ว่ารัตนาวดีเป็นลมชัก”
“พิมพ์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ายัยรัตน์เป็นไอ้โรคนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ กลับไปคงต้องพาไปหาหมอจริงๆ จังๆ ซะที.... ถามถึงแต่ยัยรัตน์นั่นแหละ ไม่ห่วงพิมพ์บ้างเลยหรือไง”
พิมพ์พรส่งสายตาเซ็กซี่ ทศพลหลบตา เสมองไปทางอื่น
ประกิตดงหม้อข้าวจนได้ที่ แล้วจึงยกลง “ข้าวสุกแล้ว ทุกคนมากินได้”
รัตนาวดีตาโต ถลันเข้ามาเปิดฝาหม้อเป็นคนแรก พอเปิดฝาหม้อออก ตกใจสุดขีด... ในหม้อมีหนอนไชศพตัวขาวๆยั้วเยี้ยเต็มไปหมด “กรี๊ดดดด !!!!!” รัตนาวดีปัดหม้อข้าวหกกระเด็นกระดอนหกทั้งหม้อ หลับหูหลับตาด้วยความขยะแขยง
“ยัยรัตน์ ! เป็นอะไร” เจิดนภาเขย่าตัวรัตนาวดี
“หนอน ! หนอนอยู่ในหม้อยั้วเยี้ยเต็มไปหมด”
“เบิ่งตาดูซิ หนอน-เหนินมีที่ไหน!” ประกิตฉุน
รัตนาวดีค่อยๆลืมตาขึ้น เห็นข้าวที่หกเกลื่อนบนพื้น ไม่มีหนอนสักตัว
สมมาตรเซ็ง “ข้าวหกหมดแล้ว คราวนี้จะเอาอะไรกิน”
ประกิตกับสมมาตรหัวเสีย บ่นอุบ
ลำเจียก มะลิ ชบา จับกลุ่มซุบซิบนินทาคำแก้วเรื่องแผลที่แขนอยู่อย่างออกรส คำแก้วกระเดียดกระจาดดอกไม้จะเอาไปขายที่ตลาดสวมเสื้อแขนกระบอกยาวผ่านมาพอดี
“แผลที่แขนแกมันเน่าลามไปถึงไหนต่อไหนแล้ววะ นังคำแก้ว” ลำเจียกขวางแล้วถามยียวน
“ป่านนี้คง “เน่าใน” หมดแล้วมั้ง” ชบาเสริม
“โถๆๆๆ... เวรกรรมอะไรกันนะ ไหน ! ขอพวกฉันดูหน่อยซิ” มะลิจะดึงแขนคำแก้วมาดู
แต่คำแก้วหลบ ไม่ให้จับ “อย่ามาถูกตัวฉัน”
“แกสูงส่งมาจากไหนห๊ะ นังคำแก้วฉันถึงถูกเนื้อต้องตัวแกไม่ได้” มะลิโมโห
“มันคงอาย ไม่อยากให้ใครรู้ว่ามันเป็นหมาขี้เรื้อนน่ารังเกียจ” ลำเจียกด่า