บทละครโทรทัศน์ แอบรักออนไลน์ ตอนที่ 4 หน้า 3
ที่คอนโดของอวัศยา รันแต่งตัวจัดเต็มมาก เตรียมท่องราตรี นั่งอยู่ในห้องอวัศยา คุยไปแชทมือถือไป ไม่มองหน้าเพื่อนแม้แต่น้อย อวัศยานั่งพับผ้าแต่งตัวเป็นแจ๋วอยู่บ้าน เตรียมนอนสุดฤทธิ์ สองนางดูต่างกันมาก หญิงสาวเล่าให้รันฟังถึงเรื่องที่ลิปดาคุยโทรศัพท์
“ไอ้บ้า!! บอสเค้าไม่ได้เป็นคนโรคจิตแบบนั้นหรอก” รันไม่เชื่อในสิ่งที่อวัศยาคิด “เค้าอาจจะซื้อหน้ากาก โซ่ แส้ ไปงานปาร์ตี้ก็ได้ หรือ..ถ้าเค้าจะใช้อุปกรณ์ประกอบกิจกาม เอ๊ย กิจกรรมจริงๆ ก็ไม่เห็นจะแปลกเลย ฉันว่าก็...หนุกดีนะ”
อวัศยาคุยไปพับผ้าไป “ฉันก็ไม่ได้แปลกใจ แต่แค่เป็นห่วง ถ้าบอสสำส่อนมาก เกิดเป็นโรคขึ้นมา ทำงานไม่ได้ บริษัทเจ๊ง แล้วจะทำยังไง” อวัศยาพูดจบ รันก็ขำคิกคัก อวัศยาหันขวับมา “ฉันพูดจริงๆนะไม่ได้ล้อเล่น ไม่ต้องมาขำเลย”
“ฉันไม่ได้ขำคุณนายย่ะ ฉันขำลีอองย่ะ”
อวัศยางง “ใคร คือ ลีออง ?”
รันคุยไปแชทมือถือไป “เค้าเป็นนายธนาคารอยู่ที่สวิส ฉันก็แชทมุ้งมิ้งๆ โน่นนี่ ขำๆ”
อวัศยาเดินมาแล้วหยิบมือถือมาดู “ไหนดูสิ หน้าตาเป็นยังไง”
ที่หน้าจอแชทเห็นลีอองหล่อมาก
“ก็หล่อดีนะ” อวัศยาเห็นรูปอีกฝั่ง “เจนี่? ใครคือเจนี่ ?”
รันยิ้ม กระมิดกระเมี้ยน “ฉันนี่แหละ เจนี่”
อวัศยามองรูปผู้หญิงในแชท และมองหน้ารันทำตาปิ๊งๆ “ห๊ะ? นี่แก... แกกำลังหลอกเค้าอยู่นะเนี่ย”
“นี่แกอย่ามาสิทธิมนุษยชนใส่ฉันได้ป่ะ ? โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว ทุกคนมีโลกส่วนตัว มีความลับ มีมุมที่เปิดได้ และเปิดไม่ได้ แชทออนไลน์ใครเค้าเปิดตัวกัน มันเป็นโลกอวาตาร ฉันจะเป็นอะไรก็ได้ ฉันเป็นอายูมิตอนคุยกับทาเคชิ ฉันเป็นโรฮองตอนคุยกับฟรองซัวร์ ฉันเป็นหลินฮุ่ยตอนคุยกับช่วงช่วง และฉันก็เป็น ...”
“หลอกลวง!“
รันกรอกตา “โอเค จริงที่ฉันโกหกว่าฉันชื่อโน้นชื่อนี้ ฉันไม่ได้ใช้ชื่อ และ รูปจริงๆ แต่!!! .. สิ่งที่ฉันพิมพ์ลงไปมันคือความคิดและความรู้สึกของฉันจริงๆ บางทีการที่เราปลอมตัวเป็นคนอื่น มันทำให้เราเป็นตัวของตัวเองได้อย่างเต็มที่ ไม่ต้องแคร์ว่าเค้าจะรู้ว่าเราเป็นใคร !!”
อวัศยาเริ่มอึ้ง..เฮ้ย...โดนอ่ะ “จริงเหรอ ?”
“ไม่เชื่อแกลอง...สมมุติแกเกลียดบอส แล้วก็ไปซื้อซิมโทรศัพท์เบอร์ใหม่มาหนึ่งเบอร์ ใช้กับมือถืออันเก่าของแกก็ได้ แล้วก็เข้าไปในแชทออนไลน์สร้างร่างทรงขึ้นมาหนึ่งคน “อีรำเพย” แล้วก็ใส่เบอร์บอสลงไป แค่นี้แกก็จะติดต่อคุยกับบอสได้ แล้วแกก็ส่งข้อความไปด่าๆเค้า ด่าให้สะใจ แล้วก็ถอดซิมทิ้ง เพียงแค่นี้..แกก็ได้ระบายความรู้สึกที่มันอัดอั้น โดยไม่มีใครบนโลกรู้ว่าอีนังรำเพยคือแก...”