บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 21
ห้องนั่งเล่น บ้านพรหมบดินทร์ จวงถือภาพหน้าศพของทวนหลังจากผ่านการฌาปนกิจมาแล้วด้วยน้ำตานองหน้า “ทวน ทำไมแกต้องมาตามปริกไปอีกคน แล้วฉันจะอยู่กะใคร...ฮือ ฮือ ฮือ”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดามองภาพสาวใช้คนสนิทร้องไห้เสียใจ ตัวเองก็แอบเสียใจเพราะทวนคือชู้รักแต่ไม่กล้าแสดงออกมาก เลยได้แต่เข้าไปลูบหลังลูบไหล่จวงเพื่อปลอบ “จวง อย่าคิดมากนะ ยังไงฉันก็ไม่ทิ้งจวงหรอก”
“ขอบพระคุณคุณหญิงที่เมตตาจวงแล้วก็น้องๆ ค่ะ แต่จวง...” จวงร้องไห้ “ใจหาย ที่จู่ๆ น้องๆ ก็พากันตายติดๆ กัน”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาดึงจวงมากอดปลอบ...เศร้าใจไปด้วย
รสสุคนธ์รู้สึกเสียใจกับการสูญเสียน้องๆ ของจวงเลยอยากมาแสดงน้ำใจ
น้อยเป็นห่วงรีบตามมา “คุณรสมาที่ตึกใหญ่ทำไมคะ”
“น้าจวงกลับมาแล้ว ฉันอยากจะมาแสดงความเสียใจ”
“จะดีหรือคะ คุณรสก็รู้ว่าน้าจวงเป็นยังไง”
“ฉันรู้ น้อย แต่จะให้ฉันนิ่งเฉย คงไม่ดีมั้ง” รสสุคนธ์ตอบน้อยแล้วก็เดินเข้าไปด้านในตึก...
น้อยได้แต่มองห่วงใย แต่คงห้ามรสสุคนธ์ที่จิตใจดีไม่ได้
ม.ร.ว.ภาณุกรบอกจวงด้วยเสียงมีเมตตา “จวงก็หักอกหักใจซะนะ เกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมดา”
รามนรินทร์ที่นั่งอยู่ติด ม.ร.ว.หญิงภาวิดาก็ปลอบจวงอีกคน “ช่วงนี้ น้าจวงหยุดงานสักสองสามวันเพื่อพักเหนื่อยจากที่จัดงานศพติดๆ กัน ทั้งของน้าปริกแล้วน้าทวนได้นะครับ”
จวงยกมือไหว้ ม.ร.ว.ภาณุกรและรามนรินทร์ที่รับไหว้ “จวงขอบคุณคุณชายกรแล้วก็คุณรามมากนะคะ”
รสสุคนธ์เข้ามาหา “น้าจวง ฉันเสียใจเรื่องน้าทวนด้วยนะคะ”
จวงเงยหน้าขึ้นตาวาวไม่พอใจ ว่ากระทบรสสุคนธ์ “คุณเสียใจหรือสะใจกันแน่คะ ทั้งนังปริก ทั้งทวน ตายกันหมด สมใจคุณกับผีย่าของคุณแล้วใช่มั้ยคะ”
รามนรินทร์ได้ยินอย่างนั้นก็ยอมไม่ได้ที่จวงพูดกระทบเหมือนกล่าวหารสสุคนธ์ “น้าจวง พวกเราทุกคนรวมทั้งคุณรสต่างเสียใจกับการสูญเสียญาติๆ ของน้า แต่น้าก็อย่าลืมว่าน้าทวนตั้งใจจะเผาเรือนไม้หอม...ตั้งใจจะทำร้ายคุณรส...”
ย้อนเหตุการณ์ตอนที่ตาดำรีบกุลีกุจอวิ่งเอาสายยางมาต่อฉีดดับไฟ
รามนรินทร์วิ่งเข้ามาเห็นก็ตกใจ “ตาดำ ไฟไหม้ได้ไงครับ”
“ไอ้ทวนมันเผาเรือน”
รามนรินทร์หันไปเห็นทวนนอนฟุบอยู่ข้างๆ มีคบเพลิงตกอยู่ “แล้วคุณรสล่ะครับ”
“ข้ายังไม่เห็นเลยนะ หรือว่าหนูรสจะยังอยู่ข้างใน”
“คุณรส...”