บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 3 หน้า 5
รถของรามนรินทร์แล่นเข้ามาจอดที่หน้าเรือนไม้หอม
รสสุคนธ์ลงจากรถยืนมองเรือนไม้หอมอย่างแปลกใจ“คุณจะให้ฉันพักอยู่ที่นี่เหรอคะ”
“ใช่ครับ คุณไม่ถือใช่มั้ยครับ”
“ไม่ค่ะ ฉันยินดีมาก” รสสุคนธ์ตอบรับอย่างเต็มใจ
รามนรินทร์ขยับไปช่วยรสสุคนธ์ขนกระเป๋าเข้าเรือน แต่จวงเข้ามาขัดจังหวะซะก่อน “คุณรามคะ คุณหญิงกำลังรออยู่ในห้องรับแขกค่ะ”
รามนรินทร์ชะงัก “งั้นเดี๋ยวผมบอกแม่บ้านให้มาช่วยขนของนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ของแค่นี้เอง...ฉันจัดการเองได้”
รามนรินทร์เดินออกไปพร้อมกับจวง รสสุคนธ์ยกของเข้าไปเก็บในเรือนไม้หอม
ที่สระบัวเห็นน้ำค่อยๆ แหวกออก หัวของผีแม้นมาศโผล่ขึ้นมาจ้องรสสุคนธ์ “เรือนนี้เป็นเรือนหอของฉันกับคุณชายภาณุทัต ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์อยู่ที่นี่” เสียงของผีแม้นมาศกลายเป็นลมพัดกรูเข้ามาปะทะร่างรสสุคนธ์อย่างแรง
รสสุคนธ์ตกใจรีบหิ้วกระเป๋าวิ่งเข้าเรือนไม้หอม ที่หน้าต่างชั้นสองผีแม้นมาศยืนฉีกยิ้มกว้างน่ากลัวอยู่
รสสุคนธ์กำลังเก็บเสื้อผ้าเข้าใส่ในตู้ ที่กระจกบนประตูตู้เสื้อผ้าผีแม้นมาศยืนอยู่ด้านหลัง รสสุคนธ์ดึงประตูตู้เสื้อผ้าก็ชะงัก แต่พอหันกลับไปมองก็ไม่มีใครอยู่ รสสุคนธ์ปิดตู้แล้วหันจะไปหยิบของ...ปริกก็โผล่พรวดเข้ามา “คุณหญิงให้มาตาม”
“เดี๋ยวฉันเก็บของเสร็จแล้ว จะตามไป”
“ไม่ได้...คุณหญิงสั่ง...ต้องไปเดี๋ยวนี้”
รสสุคนธ์วางมือจากของแล้วเดินออกไป ปริกเบ้ปากใส่แล้วเหลือบสายตามองของรสสุคนธ์ แววตาสอดรู้สอด
เห็น ผีแม้นมาศก็มองปริกอย่างเยาะหยัน...
ห้องรับแขก บ้านพรหมบดินทร์ ม.ร.ว.หญิงภาวิดา ม.ร.ว.ภาณุกร รามนรินทร์นั่งรออยู่ในห้องรับแขก
เฟื่องเห็นรสสุคนธ์มาก็รีบรายงาน “คุณรสมาแล้วค่ะ”
รสสุคนธ์ยกมือไหว้ทุกคน ม.ร.ว.ภาณุกรยิ้มให้แต่ ม.ร.ว.หญิงภาวิดากลับสะบัดหน้าหนีเปิดศึกกับรสสุคนธ์ทันที “กองไว้ตรงนั้นล่ะ”
ในเรือนไม้หอม ปริกถลาเข้าไปรื้อข้าวของในกระเป๋าของรสสุคนธ์ “ไหนดูสิ...มีอะไรบ้าง” ปริกเห็นของในกระเป๋าเครื่องสำอางราคากลางๆ ก็หัวเราะ “ไม่มีของมีค่าอะไรเลยเหรอ จ้นจน” ปริกหันไปเปิดตู้แต่แล้วก็ต้องชะงักตาค้างเมื่อเห็นผีแม้นมาศนั่งขดตัวตาขาวโพลงอยู่ในตู้