บทละครโทรทัศน์ OMG ผีป่วนชวนมารัก ตอนที่ 4 หน้า 4
“ถ้าไม่แย่จริงๆ คิดว่าฉันจะทำยังงี้เหรอ เดี๋ยวนี้ของไหว้ไม่ได้หากินง่ายๆนะ ผีมันก็เยอะขึ้นทุกวัน เจอของไหว้ทีนี่รุมทึ้งกันอย่างกะอะไรดี ฉันก็ไม่ได้อยากมาสิงร่างยัยขี้ก้างนั่นหรอกนะ ว่าแต่ฉัน เธอก็ไม่ได้ดีกว่าฉันนักหรอก”
“ฉันก็ไม่ได้อยากจะสิงร่างยัยนี่ ..แต่มันออกไม่ได้”
“หะ.. ออกไม่ได้ เธอเจอร่างที่มีคลื่นความถี่ตรงกันเหรอ ?”
“อืม”
“ละจะออกจากร่างได้ไงเนี่ย รู้มั้ย ถ้าต้องสิงร่างคนตลอดไป มันบาปนะเว้ย มันเท่ากับเธอกำลังฆ่าเจ้าของร่างตัวจริงอยู่”
“แต่มันออกไม่ได้นี่จะให้ทำไง ตอนนี้ฉันก็ต้องมาทำงานในครัว โดนโขกสับยังกะทาส แต่มันก็ดีไปอย่าง ไม่ได้ใช้ชีวิตแบบคนมาตั้งนานแล้ว ที่สำคัญ ฉันได้เจอพ่อแล้วด้วย ความจำก็เริ่มกลับมาแล้ว”
“แล้วถ้าเกิดติดใจ อยากใช้ชีวิตอย่างงี้ไปเรื่อยๆจะทำยังไง”
“มันจะเป็นไปได้ไง ครบ 3 ปี ฉันก็ต้องกลายเป็นวิญญาณร้ายแล้ว นี่ก็เหลือไม่ถึง 2 เดือนแล้ว”
“เธอจะยอมให้ตัวเองกลายเป็นวิญญาณร้ายเหรอ ทุกวันนี้ จิตใจมนุษย์มันอ่อนแอ วิญญาณร้ายถึงเข้าสิงง่าย สังคมมันเลยเสื่อมกันไปหมด มีแต่ข่าวปล้นฆ่าทุกวัน พวกที่ทำน่ะ มันโดนผีร้ายสิงทั้งนั้นแหละ”
“เออ ก็เครียดอยู่เนี่ย อยากจะฟีเจอริ่งเร็วๆ จะได้ได้ไปเกิดซักที เฮ้อ ทำไมผู้ชายดวงสุริยะทรงกลด มันหายากงี้วะ ตั้งแต่เป็นผีมาเธอเคยเจอสักคนมั้ย ? ถ้าเธอเจอเธอต้องรีบบอกฉันนะ”
ชาวบ้านเห็นจิ๋วพูดคนเดียวอย่างออกรสชาติ
ภายในฟิตเนส 24 ชั่วโมง ชาวบ้านแอบดูผ่านกระจกห้องซาวน่า เห็นจิ๋วทำท่าเหมือนคุยกับใครอยู่
“บ้าแน่ๆเลย พูดคนเดียวมา 2 ชั่วโมงแล้วนะ”
“ทำไมแถวนี้คนบ้าเยอะจัง”
“อยู่ได้ไงตั้งนาน ไม่ร้อนหรือไง” ชาวบ้านมุงดู เม้ากันสงสัยมาก
เช้าวันใหม่ จิ๋วหอบข้าวของและสะพายง้าวเดินไปบ่นไป
“อย่าว่าแต่หาที่นอนเลย ที่ยืนของชะนียังไม่มี มีแต่คู่เกย์จู๋จี๋กัน ถ้าจะนัวกันขนาดนั้น ไปม่านรูดเลยมั้ย ความอายไม่มีบ้างเลย” หมวดปริญเดินผ่านมาเห็น สะกิดจิ๋ว ยิ้มให้ จิ๋วเขินๆ “อ้าวหมวดปริญ”
“ไปทำงานเช้าจังเลยนะครับ”
“ค่ะ”
“แล้วหอบอะไรมาครับเนี่ย?” หมวดปริญมองที่ง้าว