บทละครโทรทัศน์ OMG ผีป่วนชวนมารัก ตอนที่ 15 หน้า 4

ปัง.. น้ำมนต์นอนสลบอยู่ที่หน้ารถ ขาสองข้างขวางล้ออยู่  หมวดปริญลงมาดู สีหน้ารำคาญ ขัดใจที่มีอะไรมาขวางทาง  หมวดปริญเอาขาเตะๆ น้ำมนต์ จะให้พ้นทาง แต่น้ำมนต์นอนแน่นิ่งไม่ขยับ หมวดปริญไม่สนใจแล้ว  เห็นเป็นแค่ขยะขวางทาง  เดินขึ้นรถไป สตาร์ทรถ แล้วขับทับขาของน้ำมนต์ไปเลย โดยไม่รู้สึกผิดสักนิด รถหมวดปริญแล่นผ่านร้านลุงไข่ไป  ประจวบเหมาะกับที่ข้าวปุ้น ถือกล่องข้าวเดินออกมาพอดี   ข้าวปุ้นเห็น น้ำมนต์ นอนสลบ ก็ตกใจมาก รีบหันไปมองรถที่เพิ่งแล่นผ่านไป ข้าวปุ้นเห็นทะเบียนรถด้านท้ายรถ  5ก 2368  แสงวาบมาทำให้ข้าวปุ้นเห็นแค่เลข 4 ตัวหลัง ข้าวปุ้นช็อก จนปล่อยข้าวกล่องที่จะทำไปให้หมวดปริญ)ตกพื้น แล้ววิ่งไปดูน้ำมนต์ “ตายแล้วๆๆ  ทำไงดีๆ ต้องแจ้งความ” ข้าวปุ้นล้วงๆหามือถือ แต่ไม่เจอ

“อ้าว โทรศัพท์ล่ะ” ข้าวปุ้นหันไปมองรอบๆ

อดีต ในตู้โทรศัพท์  ข้าวปุ้นกดโทรหารถพยาบาล 1669 “ฮัลโหลค่ะ มีคนถูกรถชนค่ะขอรถพยาบาลด้วยค่ะ

ข้าวปุ้นรีบบอกด้วยความร้อนใจ

อดีต ข้าวปุ้นเข้ามาในร้าน ปิดประตู แล้วไปนั่งที่โต๊ะ นึกถึงทะเบียนรถที่เห็น ทะเบียนรถหมวดปริญ  5ก 2368

ข้าวปุ้นนึกได้ ก็หยิบไดอารี่ตัวเองที่วางอยู่แถวนั้นมาเปิด แล้วเขียนเลข  2368 ลงไป พลางนึกเลขข้างหน้า

ข้าวปุ้นพึมพำ “2 ตัวหน้าอะไรเนี่ย” ข้าวปุ้นคิดยังไงก็ไม่ออกเลยรีบหยิบมือถือโทรหาหมวดปริญ

“หมวดหรอคะ  ข้าวปุ้นเองค่ะ ตอนนี้หมวดอยู่ไหนคะ  ฉันมีเรื่องสำคัญมากจะคุยด้วยค่ะ”

ผ่านเวลา ข้าวปุ้นยืนรอหมวดปริญอยู่ในร้านด้วยความกังวลใจ หมวดปริญเปิดประตูเข้ามา ข้าวปุ้นเห็นหมวดใส่ชุดดำก็แปลกใจ “อ้าวหมวด คืนนี้ไม่ได้อยู่เวรเหรอคะ”

“อ้อ แลกเวรน่ะครับ  มีเรื่องสำคัญอะไรเหรอครับ ?”

“เมื่อกี๊มีคนถูกรถชนค่ะ ฉันโทรเรียกรถพยาบาลมารับคนเจ็บไปแล้ว  ไอ้คนชนมันขับชนแล้วมัน ขับหนีไปเลย ไม่ลงมาดูดำดูแดงเลยค่ะดีนะที่ฉันจำทะเบียนรถมันได้ เลยจะมาแจ้งกับหมวดนี่แหละค่ะ”

หมวดปริญอึ้งไปก่อนจะทำสีหน้าเป็นปกติ “อ่า..ดีมากเลยครับคุณข้าวปุ้น ละเลขทะเบียนอะไรเหรอครับ ?

“ไอ้ 2 ตัวหน้ามันไม่แน่ใจอะค่ะแต่ แต่สี่ตัวหลังเป็น 2368 แน่นอนค่ะ”

“อ่อ.. 2368” หมวดปริญตอบ สีหน้าครุ่นคิด ดูมีเลศนัย  

ข้าวปุ้นดูโล่งใจที่ได้บอกหมวด แต่เหลือบไปมองหน้าประตูร้าน  เห็นรถจอดอยู่ ทะเบียน 5ก 2368 ข้าวปุ้นช็อกมาก นี่มันรถคันที่ชนแล้วหนีนี่ !! เห็นหมวดปริญมองข้าวปุ้น ทำเป็นสงสัย “เป็นอะไรครับ

ข้าวปุ้นเริ่มกลัวๆ ลนๆ “ค่ะ อ้อ ป่าวค่ะ พอดีนึกขึ้นมาได้ว่าจริงๆ ต้องไปรับพ่อน่ะค่ะ พ่อเมา กลับบ้านเองไม่ได้ด้วย ยังไงก็ฝากเรื่องนี้กับหมวดด้วย ขอบคุณมากนะคะ” ข้าวปุ้นรีบออกไปจากร้านทันที