บทละครโทรทัศน์ OMG ผีป่วนชวนมารัก ตอนที่ 16 (จบบริบูรณ์) หน้า 3
“จิ๋วเกิดปีไหน ทำงานอะไร ชอบทำอะไร เรียบจบที่ไหนอะไรยังไง โอ้ย...เยอะแยะไปหมดเลยหละค่ะ”
อาทิตย์จ้องมองยิ้มๆ โดยไม่พูดอะไร
“ทำไมคะ เชฟก็ยังไม่ชินเวลาจิ๋วพูดเยอะๆเหมือนกันใช่ไหมคะ”
“ป่าว แต่คุณไม่ต้องพยายามขนาดนั้นก็ได้ ผมโอเคขึ้นมากแล้วล่ะ”
จิ๋วเป็นห่วง “เชฟจริงนะคะ เชฟโอเคขึ้นจริงนะคะ”
“อืมม... ตอนแรกมันก็ยากหน่อยที่จะยอมรับความจริง แต่พอ..คิดถึงแม่กับน้ำมนต์ ผมก็รู้ว่าผมควรต้องมีสติ เพราะน้ำมนต์กับแม่ต้องการผม” จิ๋วหยุดเดิน จับมืออาทิตย์ “เชฟมีจิ๋วอยู่นะคะ จิ๋วจะปกป้องเชฟเอง”
อาทิตย์ยิ้มเขินขำ “นอกจากช่างประจบแล้วยังขี้โม้เหมือนกันนะเรา”
“พอดีมีอาจารย์ขี้โม้นะคะ ลูกศิษย์ก็เลยติดเชื้อมานิดนึง แต่ไม่เทียบเท่าอาจารย์นะคะ อาจารย์อยู่เท่านี้”
“คุณหลอกด่าผมป่ะเนี่ย น่ากลัวจริง ไว้ใจไม่ได้เลย” เสียงโทรศัพท์จิ๋วดัง หยุดเดิน จิ๋วหยิบขึ้นดู
“อ้าว โจ๊ก ฮัลโหล” จิ๋วรับสายอย่างสงสัย
ผีข้าวปุ้นเดินมาถึงหน้าร้านลุงไข่ เห็นประตูเปิดอยู่ มองเข้าไปด้านในไม่เห็นมีใคร ผีข้าวปุ้นมองหา
“พ่อ ไปไหนอะ ทำไมเปิดร้านทิ้งไว้เงี้ย” ผีข้าวปุ้นมองหาไปรอบๆ
ชาวบ้านสองคนเดินมาปิดประตูร้านผ่านผีข้าวปุ้นไป ผีข้าวปุ้นมองตามไป
“ลุงไข่คราวนี้ท่าทางจะหนัก เห็นว่าล้มพับไปหน้าโรงพักเลยนะ”
“ใช่ๆ เห็นไอ้โจ๊กวิ่งหน้าตั้งไปเลย ร้านก็ไม่ได้ปิด” ผีข้าวปุ้นได้ยินอึ้งตกใจ ตั้งสติได้รีบวิ่งไป
ภายในโรงพยาบาล หน้าห้องฉุกเฉิน โจ๊กเดินบ่นกับตัวเองเดินวนไปมา โจ๊กโกรธตัวเอง
“น่าจะไปโรงพักกับพ่อด้วย ไอ้โง่ โธ่เว้ย ไอ้โจ๊กไม่ได้เรื่องเลย” โจ๊กโกรธตัวเองทุบกำแพง
อาทิตย์และจิ๋วเดินเข้ามาเห็นพอดี “โจ๊กๆ พอแล้ว ใจเย็น” อาทิตย์จับไหล่ปลอบใจ
หมอเปิดประตูห้องฉุกเฉินออกมาพอดี ถือชารต์คนไข้ในมือ จิ๋วเดินเข้าไปขวาง
“คุณหมอ คุณลุงเป็นไงบ้างคะ” โจ๊กกังวลมาก) อาทิตย์ จิ๋วมองที่หมออย่างตั้งใจฟัง
“ตับคนไข้มีปัญหาอยู่แล้ว พอช็อกก็ยิ่งทรุดหนัก แต่ตอนนี้ที่สำคัญคือตอนที่ล้ม ศรีษะกระแทกมีเลือดออกในสมองด้วย เอ่อ...ผมว่า..ทำใจไว้บ้างดีกว่าครับ”
“พ่อ” โจ๊กร้องไห้ โจ๊กถึงกับเข่าอ่อนทรุดล้มลงนั่ง อาทิตย์พยายามประคองไว้ จิ๋วมาช่วยดูด้วย โจ๊กร้องไห้เสียใจ ผีข้าวปุ้นวิ่งมาพอดี เห็นโจ๊กทรุดตัวนั่งร้องไห้อยู่ ผีข้าวปุ้นช็อกตกใจ จิ๋วเห็นผีข้าวปุ้นมา ผีข้าวปุ้นตกใจนั่งลง