บทละครโทรทัศน์ เพื่อนรักเพื่อนริษยา ตอนที่ 10 หน้า 3
ที่หน่วยบันเทิงช่อง SUN บ๊วยนั่งอ่านข่าวในคอม “น่าเอาไปสร้างหนังนะค้า นางเอกกะปิโหว่ปะทะนักข่าวตกควาย”
อุไรวรรณหน้าซีดเดินออกมาจากห้องป๋าช้าง พวกเพื่อนๆต่างหันมามองและซุบซิบกัน
เรด้าเข้ามาแซว “แซ่บนะจ๊า ตบกับนางเอกนัมเบอร์วัน เรตติ้งได้พุ่งกระฉูดแซงยัยถัวเน่าแน่ๆ ถ้าฉันเป็นมาดามราศีนะ ฉันให้เป็นพิธีกรแทนเลย”
“คงไม่ใช่แล้วค่ะ” เรด้าแปลกใจ อุไรวรรณกลั้นร้องไห้รีบเดินออกไป เป๋าเห็นก็ลุกตาม
อุไรวรรณนั่งร้องไห้อยู่ที่บันไดหนีไฟ สักพักประตูเปิด เป๋าเดินเข้ามามอง อุไรวรรณรีบเช็ดน้ำตา
เป๋ามอง เห็นใจ “ใจเย็นนะ..”
“ช่างมันเถอะ”
เป๋าลงไปนั่ง “ไร แกต้องหัดควบคุมอารมณ์บ้าง ไม่งั้นทุกอย่างจะแย่ลงเรื่อยๆ”
“ฉันคนเดียวเหรอ”
“นี่ฉันไม่ได้เข้าข้างฟ้านะ แต่เห็นแกเริ่มตลอด”
อุไรวรรณปี๊ดเลย “ใช่ ฉันเริ่ม แต่ใครคือตัวต้นเหตุ ใครมันทำให้ฉันเป็นแบบนี้ แกดูนังแม่พระของแกสิ มันสั่งปลดฉันแค่เพราะทะเลาะกับมัน”
“เฮ้ยฟ้าจะไปสั่งได้ไง”
“เฮอะ ไม่ได้เข้าข้าง แต่อยู่ในร่างมันเลย”
เป๋าถอนใจ เซ็ง “เอางี้มั้ย นัดคุยกัน เดี๋ยวฉันกับไอ้จิ๋วจัดให้ อยากให้ฟ้าทำอะไรถึงจะพอใจก็บอกไปเลย”
“ฉันอยากให้มันเอาเศษแก้วที่แตกกระจายมาประกอบคืนเหมือนเดิม ทำได้มั้ย” เป๋านิ่ง “อยากให้มันย้อนกลับไปแก้เรื่องในอดีตให้ฉัน” อุไรวรรณขึ้นเสียง “ทำได้มั้ย”
“แล้วจะอยู่กันไปอย่างนี้เหรอ เจอหน้ากันก็กัดกัน ด่ากัน อีกหน่อยคงฆ่ากัน ไม่เสียดายวันเก่าๆมั่งเหรอ”
“ไม่.. ช่วงเวลานั้นฉันมีแต่ความโง่ ตอนนี้ฉันฉลาดแล้ว เหลือแต่แกกับไอ้จิ๋วนั่นแหละ”
เป๋าถอนใจเฮือก เหนื่อยใจ ก่อนจะจ้องหน้า ถามจริง “คลิปที่ทะเลาะกัน แกเป็นคนปล่อยรึเปล่า”
อุไรวรรณโกรธสุดขีดแล้วกระชากเสื้อเป๋า “ทำไม ทำไมทุกอย่างต้องเป็นฉันวะ ทำไมแกต้องคิดว่าฉันเลวไปทุกเรื่อง” อุไรวรรณทุบไปที่หัวใจเป๋า “ฉันก็มีหัวใจนะไอ้เป๋า ไอ้เป๋าๆๆๆ” อุไรวรรณทุบรัว เป๋าพยายามจับ 2 มืออุไรวรรณไว้ อุไรวรรณเสียใจมาก จ้องเป๋าด้วยสายตาน้อยใจสุดๆ เสียใจ ท้อแท้ จนสุดท้ายโผพุ่งเข้าซบอกซ้ายเป๋า เป๋าอึ้ง สงสารอุไรวรรณที่ร้องไห้โฮๆ
เป๋าถอนใจค่อยๆ ลูบหลังปลอบใจอุไรวรรณ “ใจเย็นๆ อย่าร้อง”
อุไรวรรณยังร้องอยู่ “โทษที.. ฉันมันเป๋าปากหมาไง..จำไม่ได้เหรอ แกเคยชอบด่าฉัน” อุไรวรรณค่อยๆ ผละออกมา มองหน้าเป๋า ร้องไห้เบาลงเลิกสะอื้น เป๋ารู้สึกสงสารอุไรวรรณขึ้นมา ช่วยเช็ดน้ำตาที่แก้มอุไรวรรณ ทั้งสองมองตากัน อุไรวรรณน้ำตาเอ่อ “สัตว์ที่ดุร้ายที่สุด ก็ไม่ใช่สัตว์ที่เลวที่สุดหรอกนะ” อุไรวรรณสลัดแขนเป๋าแล้วเดินออกไป เป๋ามองตามไป