บทละครโทรทัศน์ เพื่อนรักเพื่อนริษยา ตอนที่ 4
นางฟ้าเดินเข้ามาถึงบ้านจิ๋ว พวกชาวบ้านบางคนตามมาเกาะรั้วดู “จิ๋ว...เป็นอะไรมั้ย”
จิ๋วเห็นนางฟ้าก็ดีใจมาก “เจ้...” จิ๋วปล่อยโฮโผเข้ากอดนางฟ้าแน่น “จิ๋วกลัว...”
“ไม่เป็นไรนะจิ๋ว ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น”
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงสมรลอยมาแต่ไกล “นังจิ๋วววววว เป็นไงบ้างโว้ยย”
จิ๋วปาดน้ำตาแล้วหันมองเมฆ เมฆส่ายหน้า “ไม่ได้พูดอะไรเลย”
สมรเข้ามาเหงื่อแตกซิกเป็นห่วงลูก “ไอ้เมฆมันโทรไปบอกว่าแกก็เป็นลม”
“ไม่เป็นไรมากหรอกแม่ สงสัยอากาศมันร้อนจัด”
“เฮ้อออ โล่งอก แล้วนี่แค่เป็นลมทำไมต้องมากันเต็มบ้าน เพื่อนที่ร้านอาหารเรอะ” สมรมองทุกคนผ่านๆ พอกวาดสายตาผ่านนางฟ้าก็ “ตรึง!!” สมรหันขวับไปมองอีกทีอย่างตกใจ “เฮ้ย! หนูเป็นดารารึเปล่า”
นางฟ้ายิ้มกร่อยๆ ยกมือสวัสดีสมร
“นางฟ้าเพื่อนจิ๋วไงแม่ จำไม่ได้เหรอ”
สมรดูจะตื่นเต้นลืมเรื่องลูกป่วย ตาเป็นประกาย “โห หนูนางฟ้า ไม่ได้เจอกันตั้งนานสวยขึ้นเยอะเลย น้าดูละครหนูประจำ แต่จำไม่ได้หรอกว่าเป็นหนูน่ะ” สมรมองเสื้อผ้า “โอ้โห ดูกระเป๋าเสื้อผ้าสวยๆทั้งนั้น น่าจะรวยมากสิ” สมรนึกอะไรได้ แกล้งพูดเรื่องเงินทันที “นี่ต้องขอบใจทุกคนจริงๆนะ ถ้าไอ้จิ๋วมันเป็นอะไรไป คืนนี้ฉันคงได้กลายเป็นศพจริงๆ”
จิ๋วมองสมรว่าอย่างรู้ทัน “แม่”
“ทำไมล่ะคะ?”
สมรแกล้งทำให้นางฟ้าสนใจหนัก “ไม่มีอะไรหรอกหนูนางฟ้า มันเป็นกรรมของแม่เอง โธ่...” สมรทำดราม่าร้องไห้
“คุณน้ามีอะไรก็บอกฟ้ามาเถอะค่ะ”
“คือแม่ไปกู้เงินไอ้พวกนอกระบบน่ะ...”
“แม่....” จิ๋วพยายามท้วง
“จริงๆแม่กู้แค่ไม่กี่พันเองนะ แต่พอทบต้นทบดอกมันกลายเป็นสองหมื่นได้ยังไงก็ไม่รู้ มันจะเอาเงินคืนนี้ด้วย นังจิ๋วก็มาป่วยแบบนี้ แม่ก็ไม่รู้จะเอาปัญญาที่ไหนไปหาเงินให้มัน”
นางฟ้าไม่พูดอะไร หยิบกระเป๋าตังค์มาดู