บทละครโทรทัศน์ เถียนมีมี่ รักเธอชั่วนิรันดร์ ตอนที่ 21 หน้า 4

"ขอบคุณมากค่ะ" อิงค์ยิ้มหวาน

เสี่ยกำพลเอ่ยแทรกเข้ามา “น้องอิงค์...มารู้จักกับคู่แบทเทิลที่ร้องเพลงด้วยกันอย่างเป็นทางการหน่อยนะครับ"

อิงค์หันมา“ค่ะ..."

ถิงถิงยิ้มให้"ชั้นชื่อถิงถิงนะคะ...ชั้นชอบร้องเพลงของเติ้งลี่จวินค่ะ...แต่ร้องสู้น้องอิงค์ไม่ได้"

“ไม่หรอกค่ะ...พี่ถิงถิงก็ร้องเพราะในสไตล์ของพี่"

"ขอบคุณมากค่ะ..." ถิงถิงยิ้มรับ

เสี่ยกำพลเสนอ "นั่งคุยกันดีกว่ามั้ย...เหมือนจะมีเรื่องคุยกันเยอะ" อิงค์กับถิงถิงหัวเราะเบาๆ เสี่ยกำพลมองอย่างเอ็นดู

เหม่ยลี่รู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินก็เลยพูดแทรกขึ้นมา "เอาอย่างนี้ดีมั้ยคะ...น้องอิงค์...พรุ่งนี้ไปคุยต่อที่บ้านเจ๊...กินมื้อเที่ยงด้วยกัน"

เสี่ยกำพลเห็นด้วย แต่หันไปคุยกับถิงถิง "อืม...ก็ดีนะ...ถิงถิง workshop การแสดงเสร็จก็จะได้กินข้าวด้วยกันนะ"

“ค่ะ..." ถิงถิงเอ่ยตอบอย่างสงบเสงี่ยม อิงค์หันมายิ้มให้

เหม่ยลี่เปลี่ยนเรื่อง "เดี๋ยวจะร้องอีกเพลงมั้ยคะ...น้องอิงค์"

"ได้ค่ะ....ด้วยความยินดี"

ภายในห้องแต่งตัว หมิงเซียนนั่งหน้าบึ้ง หงุดหงิดมองกระจกอยู่ในห้องแต่งตัว

ลินจงเดินกลับเข้ามาอีกครั้งมองหมิงเซียนอย่างสมเพช "ไปโดนใครเค้าสาปมาล่ะยะ...ถึงได้นั่งตัวแข็งเป็นหินอยู่ตรงนี้...ไม่กระดิกไปไหนเลย"

"อย่ามากัดกันเองน่ะ...เจ๊ลินจง..."

"ชั้นไม่ใช่หมานี่...จะได้กัด...ที่พูดเนี่ยเพราะอยากจะเตือนสติ...ให้ลุกขึ้นสู้ไม่ใช่นั่งง่อยเปลี้ยอยู่อย่างนี้..."

"ชั้นจะเอาอะไรไปสู้กับมันได้...ตอนมันเป็นนังถิงถิง บ้านนอกเข้ากรุงมาร้องเพลงใหม่ๆ ...ชั้นยังทำอะไรมันไม่ได้เลย...แล้วตอนนี้มันเป็นดาวเด่น...เป็นนางเอกหนัง...ร้องเพลงคู่กับอวตารเติ้งลี่จวินที่ดังไปทั่วทั้งเมืองไทย เมืองจีน ชั้นก็ยังเป็นนังหมิงเซียน ร้องเพลงก๊อกแก๊กอยู่ในพาราไดซ์...อย่าว่าแต่จะเป็นดาวเด่นแบบนังถิงเลย...แค่ดาวเด่นในพาราไดซ์ ชั้นยังไม่ได้เป็นเลย" หมิงเซียนพูดจบก็หอบด้วยความเหนื่อย และแค้นใจ เหมือนได้โอกาสระบายความรู้สึก

ลินจงมองพลางเบ้ปากดูถูก "ถ้าเธอคิดแบบนี้ ก็สมควรแล้วที่จะมีสภาพแบบนี้...” เธอขยับเดินเข้ามาหาหมิงเซียนใกล้ๆ “หัดใช้สมองมากกว่าอารมณ์นะหมิงเซียน...แต่ถ้าไม่มีสมองก็แล้วไป"

ลินจงพูดจบก็เดินออกไป หมิงเซียนมองตามไปอย่างแค้นใจ

อิงค์ขึ้นไปบนเวทีร้องเพลงของเติ้งลี่จวิ้นอีกครั้ง แขกทุกคนที่ มาในงาน ต่างฟังเพลงอย่างชื่นชม มีความสุข ไปกับเสียงที่ไพเราะของอิงค์

ที่บ้านของอาเฉิน ในห้องนอนเอกภพ เอกภพนั่งนิ่งซึมๆ อยู่มุมหนึ่งในห้อง ในขณะที่ปราณีนอนนอนร้องไห้เงียบๆ อยู่บนเตียง หันหลังให้ทางที่เอกภพนั่งอยู่ เอกภพนั่งเหม่อลอยเหมือนมีเรื่องครุ่นคิดอยู่ในใจ นึกถึงเรื่องราวที่ได้ฟังจากหลินในร้านกาแฟ