บทละครโทรทัศน์ เถียนมีมี่ รักเธอชั่วนิรันดร์ ตอนที่ 11 หน้า 3
"มันไม่เกี่ยวกับเธอหรอก...หลิน...ชั้นเลือกเอง...ไม่มีใครบังคับ"
"แล้วไปเรียนรึเปล่า..." อาคังมองหลินแล้วถอนหายใจเล็กๆ ขยับจะเดินหนีไป เหมือนไม่อยากคุย หลินดักเอาไว้ ไม่ให้เดินหนี "ถ้าพี่สาวเธอรู้...ชั้นว่าเค้าต้องเสียใจแน่ๆ...ไหนจะม๊า...ป๊าคังอีก"
อาคังมองหลินด้วยแววตาละอายนิดๆ "จะพูดไปทำไม...หลิน...ตอนนี้เจ๊เค้าไปดีแล้ว....ชั้นก็ต้องทำมาหากิน"
"เจ๊ถิงถิงเพิ่งไป...ก็ต้องใจเย็นๆ สิ พอเค้ามีงานมั่นคง...เค้าก็ต้องส่งเงินมาให้"
"จะให้ชั้นหยุดกิน...หยุดหายใจก่อนมั้ย...รอให้เจ๊ส่งเงินมาแล้วค่อยมีชีวิตต่อ"
"ทุกคนก็มีเหตุผลกันเนอะ...จะทำอะไรแย่ๆ ไม่ดีๆ ก็หาเหตุผลกันไปว่าที่ต้องทำเพื่ออะไร..." หลินถอนหายใจ มองอาคังอย่างเข้าใจ แล้วพูดต่อ “รวมทั้งหลินด้วย..."
"ไปกินข้าวกันมั้ย..." อาคังเอ่ยชวนขึ้น
"นึกว่าจะชวนไปเล่นเกม..."
อาคังยิ้มให้หลิน ความรู้สึกเดิมๆ ค่อยๆ กลับมา
ทางเดินหน้าตลาด เกลียวเข็นรถไปขายผัก เข็นมาได้ซักครู่ ก็มีคนเข้ามาช่วยเข็น เกลียวตกใจหันขวับมา มองเห็นเอกภพท่าทางเมาๆ ยืนอยู่ "เธอ..."
"ผมช่วยเข็นนะครับ..."
"ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ...กินเหล้าทำไม..."
เอกภพมองเกลียว ก้มหน้าไม่ตอบคำถาม "เข็นไปตลาดนะครับ..."
“ไม่ต้องหรอก...ชั้นเข็นไปเองได้"
"ถิงถิง...ติดต่อมารึยังครับ..."
"ยังเลย..." เกลียวมองเอกภพอย่างสงสารเห็นใจ
“ซิ่มครับ...ซิ่มเคยถามศักดิ์มั้ยครับ...ว่าถิงถิงไปอยู่ที่ไหน"
"ไม่ได้ถามหรอก...ถิงเพิ่งจะไปได้ไม่กี่วันเอง"
"ศักดิ์ไม่ยอมบอกผมว่าถิงอยู่ไหน...แต่ถ้าซิ่มถาม ศักดิ์ต้องบอกแน่ๆ...ซิ่มถามให้ผมได้มั้ยครับ"
"เลิกคิดถึงถิงถิงเถอะ...กลับไปทำงานเป็นลูกที่ดีของป๊า ม๊าเธอดีกว่า...ชั้นว่าป๊ากับม๊าเธอคงเสียใจมากที่ เธอเป็นแบบนี้นะ..." เกลียวถอนหายใจเบาๆ พูดจบก็เข็นรถเดินแยกไป
เอกภพมองตามไปอย่างหมดแรง
อาคังเดินกินไอติมแท่งมา ท่าทางมีความสุข หันมามองหลินกับท่าทางที่ดูเป็นเด็กๆ ไม่กร้านโลก
"เหมือนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งเลยอะ...เนอะ......คัง"
"อืม...แต่พอไอติมหมดแท่ง...ก็กลับมาโตเหมือนเดิม"