บทละครโทรทัศน์ เถียนมีมี่ รักเธอชั่วนิรันดร์ ตอนที่ 13 หน้า 5

ถิงถิงนั่งนิ่ง ใบหน้าเรียบเฉย เมื่อได้ฟังสิ่งที่เนื้อทองเอ่ยออกมา

"เธอเข้าใจชั้นใช่มั้ย...ถิงถิง..." เนื้อทองเอ่ยถาม

"เข้าใจค่ะ..."

"ชั้นก็เข้าใจเธอนะ...แต่ว่า...อยากให้เธอคิดถึงหัวอกคนเป็นแม่บ้าง...ลมหายใจของแม่ก็คือลูก...ถ้าลูกได้ดี มีความสุข...มันก็เป็นการต่อลมหายใจของแม่"

"ค่ะ..."

"ลูกที่ดี...ต้องไม่ทำให้พ่อแม่เสียใจ...เธอคงไม่อยากให้เอกภพทำให้ชั้นเสียใจใช่มั้ย"

"ค่ะ..."

เนื้อทองเอื้อมมือไปจับมือถิงถิงอย่างอ่อนโยน "ชั้นไม่อยากบังคับจิตใจใคร...อยากให้เธอคิดเองว่าอะไรควรทำ...อะไรไม่ควรทำ...การมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น...มันไม่ใช่สิ่งที่คนดีๆ เค้าทำกัน"

ถิงถิงนั่งนิ่งฟังเนื้อทองไม่พูดอะไร แต่ท่าทางไม่แข็งข้อ ไม่ดื้อดึง

หลังจากเนื้อทองกลับไปแล้ว ถิงถิงเดินกลับมาในห้องนอนอย่างช้าๆ ถิงถิงทรุดตัวลงนั่งนิ่ง ท่าทางสับสน แล้วค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเศร้า จากนั้นค่อยๆ พึมพำร้องเพลงเถียนมีมี่เบาๆ อย่างช้าๆ

ที่บ้านของอาเฉิน เอกภพยืนอยู่หน้าร้าน ซักครู่ปราณีเดินเข้ามา เอกภพหันมามองปราณี ปราณียิ้มให้ทักทาย

"คุณณี...สวัสดีครับ..."

"สวัสดีค่ะ..."

"ม๊าล่ะครับ"

"ม๊า...อืม...อาจารย์ไปซื้อของที่ตลาดเยาวราชค่ะ...แล้วให้ณีมารอที่นี่ก่อนค่ะ"

"เยาวราช...ม๊าไปกรุงเทพฯเหรอครับ" เอกภพถามอย่างแปลกใจ

"ค่ะ..."

อาเฉินเดินออกมาจากด้านในพอดี เอกภพหันมามองเฉิน "ป๊า...ป๊ารู้รึเปล่าว่าม๊าไปกรุงเทพฯ...คุณณีบอกว่า ม๊าไปเยาวราช"

"ไม่รู้...ม๊าไม่ได้บอกอะไร"

"มาแล้ว...มาแล้ว" เสียงเนื้อทองดังขึ้น

อาเฉิน เอกภพ และปราณีหันไปมอง เห็นเนื้อทองหิ้วถุงพะรุงพะรัง

"หนูช่วยค่ะ..." ปราณีเข้าไปช่วยหิ้ว

"ขอบใจจ้ะ...หนูณีเอาไปใส่จานเลยนะลูก"

"ค่ะ..." ปราณีหิ้วถุงเดินไปด้านหลังร้าน