บทละครโทรทัศน์ สามีตีตรา ตอนจบ หน้า 4
8 มกราคม 2564 ( 15:00 )
4.6M
1
รสสุคนธ์อุ้มน้องพีท วิ่งมากับกันตา
“ผึ้ง!!!” รสสุคนธ์กอดสายน้ำผึ้งอย่างเป็นห่วง “ทำไมผึ้งทำแบบนี้! ถ้าผึ้งเป็นอะไรไปแล้วน้ากับน้องพีทจะทำยังไง!”
“นั่นไงคนที่รักและเป็นห่วงแกมากที่สุด น้ารสไปอ้อนวอนขอร้องฉันให้อโหสิให้แก ตอนนี้แกคงรู้แล้วนะ แกควรมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อใคร”
สายน้ำผึ้งมองรสสุคนธ์กับน้องพีท แม้ตัวเองจะคอยตวาด ใส่อารมณ์กับรสสุคนธ์มากขนาดไหน รสสุคนธ์ไม่เคยโกรธ แต่ยังมอบความรักให้เธอไม่เปลี่ยน สายน้ำผึ้งมองรสสุคนธ์ที่กอดตัวเอง แล้วเห็นน้องพีทมองหน้าตัวเอง น้องพีทจับมือของสายน้ำผึ้งแน่น
สายน้ำผึ้งมองน้องพีทที่จับตัวเองด้วยความรู้สึกตื้นตัน รู้สึกว่าที่ผ่านมาตัวเองไปโหยหาอะไรอยู่ ทั้งๆที่ความรักที่ไม่ต้องร้องขอมีอยู่ตรงนี้
สายน้ำผึ้งกอดน้องพีท “แม่ขอโทษนะลูก” กอดรสสุคนธ์ “ผึ้งขอโทษนะน้ารส”
กะรัตมองสายน้ำผึ้งที่กอดรสสุคนธ์แล้วยิ้มอย่างโล่งอกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน กะรัตนึกถึงคำพูดของพิศุทธิ์ที่เขียนในจดหมาย
“ผมไม่ขอให้คุณอภัยให้ผม แต่อยากขอให้คุณรู้จักการอภัยให้ตัวเองและอภัยให้สายน้ำผึ้ง คุณเจ็บเพราะอดีตมามากแล้ว อย่าให้เหตุการณ์นั้นมาทำร้ายคุณอีก ปลดปล่อยตัวเองจากความแค้น ..เมื่อคุณหลุดจากกำแพงที่คุณสร้างขึ้น คุณจะเห็นความสุขที่แท้จริง”
กะรัตยิ้มรับกับคำพูดของพิศุทธิ์ว่าจริง กะรัตยกมือซ้ายที่สวมแหวนแต่งงานมาดูแล้วยิ้ม กะรัตเดินออกไปด้วยสีหน้ามีความสุขกับหนทางข้างหน้าที่รออยู่
กันตาเดินลากกระเป่าเดินทางเตรียมเข้า GATE โดยมีกุนตี พวงหยกเดินมาส่ง
“ก้อยดีใจด้วยนะพี่กั้ง ที่พี่อภัยพี่ผึ้งได้แล้ว ทีนี้..พี่ก็มีความสุขได้สักที ..ตอนนี้แม่กับพี่กุ้งมาส่งก้อย ก้อยบอกแล้วว่าไม่ต้องมาส่ง ..พี่กั้งไม่ต้องห่วงก้อยหรอก ลืมไปแล้วเหรอว่าก้อยเคยไปเรียนที่โน้นมาแล้ว ..ขอบคุณนะคะที่อวยพรให้ก้อย ..ก้อยก็ขอให้ พี่กั้งตามหาความสุขของพี่กั้งให้เจอนะคะ ..”
กันตากดวางสาย
“นี่กั้งอภัยให้ผึ้งแล้วจริงๆเหรอ”
“ค่ะ ..ทีนี้พี่กั้งคงมีความสุขขึ้น ..แม่กับพี่กุ้งกลับไปได้แล้ว ก้อยจะเข้า GATE แล้ว ไม่ต้องห่วง”
“ก็แกเป็นลูกฉัน ! ต่อให้แกจะเก่งเป็นยอดมนุษย์ซุปเปอร์แมน ฉันก็ยังห่วงแก อีกอย่าง..อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าที่แกดิ้นรนรีบไป ..เพราะเรื่องคุณศิวา”
กันตาชะงักแต่พยายามเก็บอาการไว้
กุนตีปรามไม่ให้พวงหยกพูดมาก “แม่..”
“ที่พูด ..เพราะอยากจะบอกว่าเรื่องนั้นแม่ก็มีส่วนผิด แม่มองคนผิด แม่ขอโทษ”
กันตามองพวงหยกอย่างชะงัก ไม่คิดว่าพวงหยกจะขอโทษ กันตาเข้าไปกอดพวงหยก
“แม่ไม่ผิดหรอกค่ะ ก้อยรู้ว่าที่แม่ทำเพราะอยากให้ก้อยมีความสุข”
พวงหยกกอดกันตา
“เอาอย่างนี้แล้วกัน ชดเชยที่แม่ชวดลูกเขยไปหนึ่ง …เดี๋ยวก้อยไปหิ้วฝรั่งมาฝากแม่สักโหล”