บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 26 (ตอนจบ)
เนื้อนาง คำฝายเดินเข้ามาในโรงครัว กลุ่มรัญจวนนั่งกินข้าวอยู่แล้ว พอเห็นเนื้อนางก็พยักพเยิดกัน ลุกขึ้นเดินมา รัญจวนแขวะ “ลดตัวลงมากินข้าวที่โรงครัวได้เหรอจ๊ะ เนื้อนาง”
เนื้อนาง คำฝายหันมามองแบบเบื่อๆ “ต่างคนต่างอยู่ดีกว่านะ ฉันไม่อยากมีเรื่องทะเลาะกันให้อายคนงาน”
กำปุ้งประชด “ผู้ดีก็ไม่ใช่ แต่ดัดจริต .. ทำเป็นหน้าบาง”
“เอ๊ะ นังกำปุ้ง แกสัญญากับพ่อเลี้ยงแล้วนะว่าจะไม่หาเรื่องเนื้อนาง” คำฝายเตือนอย่างไม่พอใจ
กำปุ้งลอยหน้า “สัญญา สัญญาตอนไหน อุ๊ยตาย ... ความจำเสื่อมกะทันหัน”
คำฝายเงื้อมือ “งั้นชั้นจะตบกะโหลกแกเรียกความจำ”
เนื้อนางดึงมือ “อย่า พี่คำฝาย มีเรื่องกับคนพาล เราก็พลอยเป็นคนพาลไปด้วย” เนื้อนางดึงคำฝายกลับมาตักข้าว
กำปุ้งมองแล้วแกล้งเข้าไปปัดจานข้าวในมือเนื้อนางหล่น
“อีกำปุ้ง” คำฝายโกรธ
กำปุ้งยื่นหน้ามาใกล้ “ทำไม คิดว่าพ่อเลี้ยงจะคุ้มกะลาหัว พวกแกได้ตลอดล่ะสิ แม่นายไม่ปล่อยแกสองคนไว้เป็นเสี้ยนตำใจหรอก โดยเฉพาะแก ..เนื้อนาง”
รัญจวน กำปุ้ง สร้อยฟ้าหัวเราะสะใจ แต่พอหันมาเห็นณไตรกอดอกมองอยู่นานแล้ว ม่อนดอยอยู่ด้านหลัง 3 คนรีบตีสีหน้าอ่อนหวานทันที
“พ่อเลี้ยงมาเงี้ยบเงียบ” รัญจวนทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
“พ่อเลี้ยงเค้ามาตั้งแต่แกเริ่มต้นหาเรื่องเนื้อนางแล้ว” ม่อนดอยบอก
กำปุ้งอธิบาย “ไม่ได้หาเรื่องเลยค่ะ ทักทายประสาเพื่อนเก่า”
“พอได้แล้ว กำปุ้ง สร้อยฟ้า รัญจวน ฉันเห็นทุกอย่างที่เธอทำลงไปหมดแล้ว คนหน้าไหว้หลังหลอกอย่างพวกเธอ ไว้ใจไม่ได้จริงๆ เลี้ยงเก็บไว้ ก็รังแต่จะสร้างความระยำไม่สิ้นสุด” ณไตรกวาดตามองสามคนที่ยืนตัวลีบ “ทุกคนฟังไว้ ต่อไปใครเห็นสามคนนี้เข้ามาใกล้ปางหิมวัต จับโยนออกไปให้หมด”
สร้อยฟ้าถาม “แปลว่าอะไรคะ พ่อเลี้ยง... พ่อเลี้ยงไล่เราเหรอคะ”
คำฝายชี้หน้า “หน้าด้านแล้วยังจั๊ดง่าวขนาดพ่อเลี้ยงเค้าไล่พวกแก แก แก ออกไปน่ะสิ”
รัญจวนไม่ยอม “ไม่ไป”