บทละครโทรทัศน์ ตามรักคืนใจ ตอนที่ 9 หน้า 2
ขนิษฐาเหวอ เขิน ทำหน้าไม่ถูก “เออ...คือ...น้อง” เธอคิดหาข้อแก้ตัว แล้วก็นึกออก “น้องเกรงใจน้ารามที่ต้องลำบากมารับมาส่งน่ะค่ะ”
“ประโยคนี้...คุณน้องพูดกับผมไปแล้ว”
ขนิษฐาชะงักยิ้มอายๆ “จริงด้วย ก็น้องเกรงใจน้ารามจริงๆนี่คะ ทำงานที่ไร่ก็เหนื่อยแล้ว ยังต้องเหนื่อยเดินทางมารับน้องอีก”
“ผมไม่ได้เหนื่อยเลยครับ เต็มใจด้วยซ้ำ” รามยิ้มอย่างอ่อนโยน ขนิษฐาเผลอยิ้มออกมา รู้สึกดีจนหัวใจเต้นแรง “คุณสิงห์จะได้สบายใจ แกเป็นห่วงความปลอดภัยคุณน้องมาก”
ขนิษฐาจ๋อยที่รามทำเพื่อสิงห์ “ถ้าพี่สิงห์ไม่สั่ง น้ารามคงไม่ต้องลำบาก” รามจะตอบแต่ขนิษฐาสวนด้วยความน้อยใจ “น้องคงต้องหาทางเรียนรู้การป้องกันตัวเองเอาไว้บ้างจะได้ไม่เป็นภาระของพี่สิงห์กับน้าราม”
“ผมไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยนะครับ แต่เรื่องป้องกันตัวเองเนี่ย ผมเห็นด้วย ถ้าคุณน้องจะฝึกตรงนี้เอาไว้บ้าง ผมก็ว่าดี”
ขนิษฐาพยักหน้า แม้สุขที่ได้ใกล้ราม แต่ก็ขมขื่นที่รามไม่คิด ไม่สะกิดใจถึงความรู้สึกของเธอบ้างเลย...
หนูนาเดินมากับแป้น แล้วถูกเพ๊อะที่เดินมาจากด้านหลังชนเอาจนเซแล้วเบียดขึ้นหน้าไป
เพ๊อะเสียงสะบัด “เกะกะ คนยิ่งหิวๆอยู่!!!”
กระจิบแขวะ “เฮ้อ..ทำงานสู้แดดตั้งแต่เช้ายันเย็น ยังต้องมารับภาระพวกมือตีนอ่อน!”
พวงแดกดัน “เก่งแต่อ่อยผู้ชาย ทำงานไม่ได้เรื่อง !”
หนูนาชะงัก กระจิบ เพ๊อะและพวงแขวะแล้วก็ผลุบหายเข้าไป
คนงานต่างเบียดหนูนาผ่านเข้าไป ส่ายๆหน้ากัน มองหนูนาโมโหๆ หน้าตาล้วนไม่ยินดี
“อย่าไปสนพวกปากปีจอ ต้องคอยหากระดูกแทะอย่างพวกมันเลยนะ” แป้นเห็นหนูนาปาดน้ำตาที่ซึมคลอตา “เฮ้ย นี่ถึงกับเป่าปี่เชียวเหรอวะ”
หนูนาเสียงเครือ น้ำตาปริ่ม “เจ็บใจก็เจ็บใจนะ แต่ครั้งนี้ เพราะฉันไม่ได้เรื่องเองจริงๆ”
“โธ่เอ๊ยหนูนา! พวกนั้นก็รู้ๆกันอยู่ ส่วนคนอื่น เค้าก็แค่โมโหหิวกันนั่นแหละ เดี๋ยวพอท้องอิ่มก็ลืมแล้ว..”
“แป้น.. เข้าไปกินก่อนเถอะ ฉันกินไม่ลงจริงๆ” หนูนาน้ำตาหยดแหมะๆ
แป้นมองอย่างสงสาร “เอ้า..เดี๋ยวฉันตักข้าวไปให้ที่ห้อง ไปพักให้สบายใจเหอะ”
“ขอบใจนะ...” อีกฝ่ายมองแป้น ซึ้งใจจริงๆ
เชษฐ์เข้ามาหา “หนูนา คุณสิงห์ให้มาตามไปพบ”
หนูนาชะงักกึ้ก แป้นหน้าเสียไปด้วย กระจิบ พวงซึ่งมองออกมารู้ว่านายให้คนมาตามหนูนา ก็ยิ้มสะใจ
กระจิบสะใจ “นี่เรื่องคงจะถึงหูนายแล้วล่ะน้องพวง อยากรู้นักว่าคราวนี้นังหนูนา จะหาข้ออ้างอะไรอยู่ต่อได้อีก”
หนูนาหน้าซีด...แย่แล้ว