บทละครโทรทัศน์ ลมซ่อนรัก ตอนที่ 11 หน้า 7
เช้าวันใหม่ ที่ห้องพักคนไข้ในกรุงเทพ ปราณลืมตาตื่นขึ้นมา ราวกับตื่นจากฝันร้าย หายใจหอบถี่ เหมือนมีเซ้นซ์รับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับปราณนต์ ชายหนุ่มพยายามตั้งสติ มองไปรอบๆ ห้อง สักพัก หมอกับพยาบาลรีบเข้ามาดูแล
หมอเอ่ยปลอบให้ปราณคลายความตึงเครียดลง “ที่นี่โรงพยาบาล ไม่มีอะไรต้องกังวลนะครับคุณปราณ..ไม่มีอะไร.."
ปราณกระพริบตาถี่ๆ รับรู้ ตั้งสติ "โรงพยาบาล.."
"ครับ..โรงพยาบาล..ผมหมอประเสริฐที่ดูแลคุณไงครับ"
ปราณตั้งสติได้ ลมหายใจสงบลง พยักหน้ารับว่าโอเคแล้วๆ
"ฝันเหรอครับ จำได้มั้ยครับว่าฝันอะไร" หมอถามชวนคุย ปราณส่ายหน้า
"ไม่เป็นไรครับ หมอแค่ถามเพราะความฝันอาจเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำ..ขอตรวจร่างกายหน่อยนะครับ"
ปราณพยักหน้า พวกพยาบาลเข้ามารุมตรวจความดัน วัดไข้ ตรวจชีพจร
"วันนี้..วันอะไร" ปราณถามขึ้น
"วันจันทร์ครับ..ทำไมเหรอครับ"
ปราณนิ่ง แววตาเขม็งตึง แฝงความคิดมุ่งมั่นอยู่ภายใน
บ้านของปราณนต์ พวกชาวบ้านชายกำลังช่วยกันซ่อมแซมบ้านของปราณนต์กันอย่างแข็งขัน คนละไม้คนละมือ ภารตีคอยดูแลชาวบ้าน เนตรมณีกับเบญจคีย์ถือถาดน้ำมาเสิร์ฟ
"เหนื่อยหรือเปล่าตาชัย..พักบ้างก็ได้นะ" ภารตีเอ่ยถามคนงาน
พวกชาวบ้านยิ้มแย้ม ต่างพร้อมจะช่วยซ่อมแซมบ้านหมอปราณนต์เต็มที่ เนตรมณีสะกิดให้เบญมองไปที่ภัทริน ที่นั่งแยกออกมาอยู่มุมชมวิวอีกด้าน เห็นว่าอุ้งมือมีผ้าพันแผลเอาไว้แล้ว
"เอ้า อะเล..ผนังห้องนอนน่ะ..ปล่อยให้มีรูบ้างก็ได้ ลมหนาวจะได้เข้า สามีภรรยาจะได้นอนกอดกันทั้งคืน" เบญจคีย์เอ่ยแซว พวกชาวบ้านครึกครื้น เฮฮา หัวเราะแซว แต่ภัทรินยังนิ่ง เนตรมณีกับเบญจคีย์แปลกใจ เข้าไปประกบ
"คิดถึงสามีเหรออออ" เนตรมณีกระแซะ ภัทรินหน้าเซ็ง ลุกเดินหนี เนตรมณีกับเบญจคีย์งง
อะเลมายืนดักหน้าภัทริน มองหน้าพิจารณา "หน้ายังงี้ งอนกับหมอชัวร์"
"ทะเลาะกับหมอเหรอ เรื่องอะไร เม้าท์มั้ย" เบญจคีย์รีบตามมาถาม ชวนเม้าประสาสาวๆ
"ไม่มีอะไร" ภัทรินจะเดินหนี แต่ภารตีเข้ามาขวางก่อน
"ลูกมีเรื่องอะไรกับหมอณนต์งั้นเหรอภัทร"
"แม่..คือ..ไม่มีอะไร"
"อย่าโกหก บอกแม่มา" ภารตีคาดคั้น จะรู้ให้ได้ ภัทรินไม่สามารถบอกให้แม่รู้ได้ ได้แต่อ้ำอึ้งอึกอัก แล้วอยู่ๆ จันทร์วิภาก็ขี่มอเตอร์ไซค์พุ่งเข้ามา แหกปากโวยวายมาแต่ไกล