บทละครโทรทัศน์ ลมซ่อนรัก ตอนที่ 9 หน้า 5
“นายเดินตามชั้น..” ภัทรินหันมามอง แปลกใจที่หมอเดินตามตัวเองมา
ปราณนต์ตัดบท “อยากอยู่เงียบๆ ไม่ใช่เหรอ”
ภัทรินงง เงียบ ไม่พูดอะไร ปราณนต์เองก็นั่งนิ่งเช่นกัน ต่างคนต่างนั่งจมในความคิดของตัวเอง
อีกด้านหนึ่ง ที่ห้องพักคนไข้ พวกหมอกำลังรุมตรวจอาการปราณอยู่ พวกพยาบาลรุมวัดความดัน วัดอุณหภูมิ วัดชีพจร วัดการทำงานของระบบการหายใจ อัณณาและพสุวัฒน์ยืนอยู่ด้านปลายเตียง ปราณมีแววตาเลื่อนลอยจับเพดาน
หมอกำลังส่องไฟที่ดวงตา “รู้สึกยังไงบ้างครับ”
“ปวด..ปวดหัว” ปราณเอ่ยเสียงแผ่วเบา
“เพราะคุณเพิ่งผ่าตัดมา.. รู้สึกไหมครับ. “ หมอเอ่ยแล้วหยิกเบาๆ ที่แขน ปราณพยักหน้า “ข้างนี้ล่ะครับ” หมอถามขึ้นอีก ปราณพยักหน้ารับรู้
“ลูกปลอดภัยแล้วนะปราณ” พสุวัฒน์เอ่ยขึ้น ปราณนเลื่อนสายตามามองที่พสุวัฒน์อย่างฉงน
“คุณปราณจำได้มั้ยครับว่าเกิดอะไรขึ้น” หมอถาม
ปราณพยายามทบทวนความทรงจำ “มัน..มีเสียงอยู่ในหัว..ดังมาก..” พอจะคิดให้มากเข้าก็มีอาการปวด “ไม่ นึกไม่ออก”
“สบายๆ นะปราณ ไม่ต้องกดดันอะไร” พสุวัฒน์เอ่ยปลอบใจ
“คุณจำใครได้บ้างไหมครับ” หมอถามชายหนุ่มอีก
ปราณนมองทีละคน จนจบที่อัณณา “อัณ..” หญิงสาวดีใจที่ปราณยังพอมีสติจำเธอได้
“คนอื่นๆ ล่ะครับ จำใครได้อีกบ้าง” หมอถามอีก
“ไม่” ปราณส่ายหน้า
พสุวัฒน์อึ้ง อัณณาอึ้งไปด้วย ปราณแววตาว่างเปล่า จำได้เพียงอัณณา
พวกหมอและพสุวัฒน์ออกมาที่ด้านนอกห้อง
“คุณท่านคะ..ปราณเพิ่งฟื้นจากการผ่าตัด สมองเขาได้รับความเสียหาย ต้องให้เวลาเขาปรับตัวนะคะ ยังไงความทรงจำของปราณต้องกลับมาแน่ๆ ค่ะ”
“คุณปราณยังจำคุณอัณณาได้ ก็แสดงว่ายังมีโอกาสจะจดจำทุกอย่างได้เหมือนเดิมนะครับ” หมอให้ความหวัง
“หรืออาจจะจำอะไรไม่ได้อีกเลยก็ได้..แล้วปราณฝืนสังขาร ลุกหนีนายสินธรด้วยตัวเอง..ล้มลุกคลุกคลานจากเตียงไปถึงบันไดหนีไฟ ฝืนตัวเองขนาดนั้น มันอันตรายมาก อาจจะมีอาการแทรกซ้อนทางสมองก็ได้..ผมรู้ดี..ไม่จำเป็นต้องปลอบผม แค่ผมไม่เสียปราณไปผมก็ดีใจแล้ว..แต่ผมห่วงบริษัท เราจะรอได้นานแค่ไหน” พสุวัฒน์เอ่ยขึ้นอย่างเข้าใจ
“แต่ถ้าเรายิ่งไปกดดันคาดหวังกับปราณมาก มันก็จะไม่เป็นผลดีนะคะ” อัณณาเป็นห่วง