บทละครโทรทัศน์ ลมซ่อนรัก ตอนที่ 7
หน้าห้องแต่งตัว ภายในโรงแรมเชียงใหม่ ภารตีอยู่ในชุดผ้าทอพื้นเมือง สวมเครื่องประดับเงินแบบชาวเขาประยุกต์ เดินอุ้มหมาโคโค่ออกมาจากห้องแต่งตัวเจ้าสาว ต้องชะงัก เพราะปราณนต์ในชุดสูทสีขาวสะอาดตาเดินเข้ามา
“หมอณนต์..วันนี้คุณหมอหล่อมาก..ยังกับพระเอกหนังเลย” ภารตีเอ่ยชม
“ขอบคุณครับ แต่ผมไม่คิดว่าชุดอย่างนี้จะเข้ากับผมเลยครับ มันดู..ดูพระเอกเกินไป ฮะๆๆ”
“แอบมาหาเจ้าสาวเหรอคะ อะไรจะใจร้อนอย่างนั้น" ภารตียิ้มๆ
จันทร์วิภาวิ่งออกมาจากในห้อง “ก็..ผมตื่นเต้นอ่ะครับ” “เจ้าสาวพร้อมแล้วค่ะคุณผู้โชมมมม”
ภัทรินอยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาดมีหางชุดยาวลากพื้นเป็นเมตรเหมือนเจ้าหญิง โดยมีเนตรมณีกับเบญจคีย์ตามประกบช่วยกันยกหางของชุดให้ ปราณนต์ตะลึง ปลื้มในความสวยของเจ้าสาว
“สวยอ่ะดิ” ภัทรินชมตัวเองหน้าตาเฉย
“สวย..แต่นั่นชุดหรือเรือหางยาวไม่ทราบ”
“อย่า..อย่าตั้งคำถามกับความฝันวัยเยาว์ของผู้หญิง..ชั้นไม่ได้จะแต่งงานบ่อยๆ..ขอเป็นเจ้าหญิงสักวัน โอเค๊?”
“ยังงี้ผมก็เป็นเจ้าชายน่ะสิ”
“เจ้าชายปากเสีย”
“เหมาะสมกับเจ้าหญิงปาก...”
ภันทรรีบถามสวนขึ้นมาเสียงดุๆ “ปากอะไร!”
ภัทรินกับปราณนต์จิ๊จ๊ะใส่กัน แง่งงั่งกันไปตามเรื่อง
ภารตี จันทร์วิภา เบญจคีย์ และเนตรมณีมองอยู่ปลื้มๆ กระซิบกระซาบกัน “กระเซ้าเย้าแหย่กันตลอดอย่างนี้ รับรองลูกดกยิ่งกว่ามะม่วง”
หน้าห้องจัดเลี้ยง ภัทรินกับปราณนต์ยืนอยู่กลางวงล้อมของกลุ่มชาวเขานับ10 คน ที่จับมือล้อมวงกัน ร้องเพลง เป็นเสมือนการอวยพรให้คู่บ่าวสาว โดยมีอะเลอยู่ในวงนั้นด้วย ภัทรินหน้าเจื่อนๆ อุตส่าห์แต่งตัวสวยเริ่ด แต่แขกในงานดันมีแต่ชาวเขา
“ยิ้มหน่อยสิคุณ เขาอวยพรให้คู่เราอยู่นะ” ปราณนต์เอ่ยเตือนหญิงสาว
“ชั้นยิ้มอยู่..” ภัทรินบ่น “นี่ไม่ใช่งานที่ชั้นฝันไว้ มันต้องมีคนแต่งตัวสวยๆ เริ่ดๆ เปิดหน้าผ่าหลังถือกระเป๋าเก๋ๆ สิ..ไม่ใช่แบบนี้”